lisa (36 jaar) in Vragen van ouders
Gevraagd om te kiezen
hallo
ik ben 2 jaar geleden gescheiden we hebben samen 2 kinderen van 12 en 18 jaar.
het ene kind(18) woont bij vader het andere kind (12) woont bij moeder
Ik word al 2 jaar lastig gevallen door mijn ex
Hij bedreigt mij,maakt, mij zwart tegenover de kinderen en is zeer agressief waar de kinderen bij zijn. Hij is in de tussentijd ingetrokken bij een vrouw waar hij geen relatie mee heeft(zegt hij) en ik heb inmiddels een nieuwe vriend waar ik niet mee samenwoon. De kinderen hebben mij gevraagd om te kiezen tussen hun en mijn nieuwe vriend. ik vind dat niet terecht. Mijn kinderen hebben dan ook besloten om bij hun vader in te trekken wat ik niet kan accepteren. Ik voel mij ook een beetje in de steek gelaten en ben heel verdrietig. Iemand ook zoiets meegemaakt? graag hoor ik reacties
hoi Femke
Bedankt voor je reactie.
Ik heb al een aantal gesprekken met mijn kinderen gehad en alles besproken o.a hun gevoelens. Ik snap heel goed dat het moeilijk is om je moeder met een man te zien en dat het tijd nodig heeft om dat te accepteren. Heb mijn kinderen gezegd dat ik er ten alle tijd rekening mee hou als ze aangeven mijn vriend niet te willen zien. Hij zal nooit hun plek innemen en staan op nummer 1. Ik ontmoette mijn vriend dan ook alleen maar als zij bij hun vader waren. Ze hebben hem nog nooit gezien. Ik had geen plannen om te gaan samenwonen etc maar toch hebben zij die keus gemaakt om bij hun vader in te wonen. Dat ze daar gelukkig zijn hoop ik dan maar. Ik was er altijd voor mijn kinderen en zal er nog altijd voor ze zijn. Alleen verdien ik ook nieuw geluk..daar heb ik recht op.
Ik hoop dan ook dat ze dat ooit gaan begrijpen.
Lisa
Hoi Lisa,
Heel erg vervelend om te lezen dat je je zo in de steek gelaten en verdrietig voelt. Begrijpelijk wel, als ik het zo lees.
Het is altijd een beetje lastig om te reageren op zo’n verhaal, want wij hebben het ook zo meegemaakt. Ongeveer dan. Ik was een kind van 18-19 jaar en vroeg mijn moeder om te kiezen tussen ons, 3 kinderen, of haar vriend. Ze heeft nooit gekozen. Hoewel ik daar altijd erg boos om was (‘Ze wil nieteens voor haar eigen kinderen kiezen!!!’ zei ik dan), ben ik blij dat ze het zo heeft aangepakt.
Ze probeerde met ons te praten en dat lukte niet altijd even goed, maar op sommige avonden hadden we echt goede gesprekken. We waren eerlijk tegenover elkaar: zij vertelde wat haar bezig hield en wat haar kwetsbaar en onzeker maakte en ik (mijn broertjes vonden het vervolgens allemaal wel best, die trokken hun handen er vanaf) vertelde ook wat me onzeker en verdrietig maakte.
We begonnen elkaar beter te begrijpen en ik denk dat die communicatie erg belangrijk is.
De reden waarom ik haar vroeg om te kiezen tussen ons en haar vriend, is omdat ik vond dat ze het er echt zelf naar gemaakt had. Ik wilde hem niet ontmoeten, maar toch was hij er ineens. Veel sneller dan dat ik wilde. Vervolgens leek ze zoooo anders dan dat ze was. Mijn moeder was mijn moeder niet meer, dat doet echt pijn.
Weet je wat me zo stoorde? Dat mijn moeder alleen maar aan zichzelf leek te denken. Dat ze een nieuwe vriend had, dat was best, maar ik vond dat ze dat voor zichzelf moest houden. Wij waren er de helft van de tijd niet, dan kon ze lekker met die man afspreken. Maar niet als wij er zouden zijn!
Wat ik eigenlijk met dit verhaal wil zeggen: vraag hoe jouw kinderen hierin staan en maak tijdens dat gesprek hun vader niet zwart! Geef hem niet de schuld. Richt je alleen op hoe de kinderen jullie situatie bekijken en verplaats je in ze. Respecteer hun keuzes en maak er het beste van. Als zij gelukkiger zijn bij hun vader, dan is dat vast niet voor niets. Dat heb je te accepteren, want zij mogen in principe zelf kiezen.
Veel succes de komende tijd,
Femke