Gerry (54) in Vragen van ouders
Geen contact
Hallo,sinds een paar jaar ben ik gescheiden en heb ik geen contact helaas met mijn kinderen. Mijn kinderen zijn begin twintig. In de eerste jaren deed ik cadeaus bezorgen als hun jarig waren en met sinterklaas. Kinderen hebben aangegeven dat ze zelf contact zoeken als ze er klaar voor zijn. Nu stuur ik alleen bericht met feestdagen en een cadeau met sinterklaas. Helaas verneem ik daar niks van hoe ze daar instaan. Echter het gaat nu om mijn zoon van 25. Ik heb nu gehoord dat hij depressief thuis zit, en dat het helemaal niet goed gaat, hij is daarbij ook game verslaafd en zit zonder werk, ik ben zeer geschrokken en ik hoor dat kennissen, zich ook grote zorgen maken. Afgesproken in ons convenant, dat als er iets belangrijks was de andere ouder op de hoogte word gebracht, echter is dat niet het geval, eerder toen dochter ziekenhuis bezoek had en uit huis ging heb ik niks vernomen en ben nu bang dat ik ook niks hoor. Mijn vraag is omdat ik mijn grote zorgen maak, wat zou ik kunnen doen? Mijn ex-partner contact mee zoeken, zo ja telefonisch (eerder nam ze nooit op) of per brief? Of zal ik zelf contact met mijn zoon opnemen of zal hij dan mijn helemaal nooit meer willen zien? zo ja telefonisch of per brief, of aanbellen bij zijn moeder waar hij woont?. Ik hoop dat ik wat handvatten krijg om te kijken wat ik kan betekenen voor mijn zoon. Met vriendelijke groet G.
Bedankt voor het delen van uw verhaal op ons Forum. Wat een lastige situatie waar u zich in bevindt! Voor mij is deze situatie niet geheel onherkenbaar: ik ben zelf kind (22) van gescheiden ouders en mijn zusje (18) zat in een soortgelijke situatie als uw zoon. Onze ouders zijn gescheiden toen ik ongeveer 13 jaar was. Daarna volgde een periode van 5 jaar waarin wij onze vader niet hebben gezien. Af en toe belden we en met verjaardagen en feestdagen stuurde hij een lief berichtje. Na die 5 jaar heb ik besloten om het contact met mijn vader langzaam weer op te bouwen waardoor we elkaar vaker zouden zien. Mijn vader heeft altijd geroepen dat we alleen naar hem toe hoeven te komen als dat ons het beste uitkomt. Ik heb dit elke maand gedaan, maar mijn zusje wilde dan nooit mee. Zij had namelijk last van depressieve gedachtes en extreem perfectionisme waardoor ze constant met angstige gedachtes rondliep. Zij heeft dit nooit tegen mijn vader willen zeggen omdat ze zich schaamde en bang was voor zijn reactie. Zij heeft daarom aan mij gevraagd of ik het niet aan mijn vader wil vertellen. Dit wil ze graag doen als ze er zelf klaar voor is. Mijn moeder laat ons ook vrij in de informatie die wij delen met onze vader omdat wij beiden meerderjarig zijn en zij niet teveel wil mengen. Misschien is dat ook de reden dat u niet op de hoogte gehouden word? Hoe is de relatie met de moeder van uw kinderen? Het kan namelijk zijn dat hun moeder de wensen van uw kinderen respecteert door hen vrij te laten in de informatie die zij met u delen. U schrijft namelijk dat beiden kinderen begin twintig zijn.
Tot op de dag van vandaag weet mijn vader niet wat er precies speelt bij mijn zusje. Hij heeft wel een klein briefje gestuurd met de tekst dat hij het niet erg vind als zij niet altijd langskomt, dat hij er altijd voor haar zal zijn en dat hij uitkijkt naar haar volgende bezoek. Mijn zusje vertelde mij dat ze het erg fijn vond om die brief van hem te krijgen. Ze vertelde dat het briefje haar het gevoel gaf dat hij niet boos op haar was en ze nog steeds welkom was om contact te zoeken. Ook vond ze het lief dat het handgeschreven was. Zo voelde het voor haar alsof hij er echt moeite voor had gedaan.
Ik vind het fijn om te lezen dat u wel bezig bent met uw kinderen en dat u het beste met ze voort heeft. Daarom wil ik u ook als tip geven om een handgeschreven brief naar uw zoon te sturen. Wat zou u graag aan uw zoon willen vertellen? Mijn zusje vond het ook fijn dat ze op die manier gesteund werd. Zo kon ze de afstand houden die zij (nu nog) nodig heeft, wetende dat hij er altijd voor haar zal zijn.
Ik hoop dat u iets aan mijn berichtje heeft en anders mag u altijd terug komen op het Forum, dan denken wij met u mee!
Liefs,
Thalia