Marco (51) in Vragen van ouders
Geen contact
Ik ben vader van een dochter van 15 en zoontje van 11. Ik heb ze al ruim twee jaar niet gezien. Doet nog steeds ongelooflijk veel pijn. Ben altijd goed en lief voor ze geweest. Dakloos geworden omdat mijn ex verliefd was geworden op een ander. Twee weken nadat ik weg was was de nieuwe pappa ingetrokken. Ik sliep op straat. Contact zoeken met de kinderen was toen geen optie. Ik vond dat ze bezig moesten zijn met school, vriendinnetjes, vriendjes en alle leuke dingen als je jong bent. Maar nu durf ik geen contact meer te zoeken. Ze zijn me vergeten of willen me niet zien denk ik dan.
Hoi Marco,
Allereerst bedankt voor je openhartigheid naar ons toe. Wat een dappere beslissing heb je genomen door tijdelijk geen contact te zoeken met je kinderen, omdat dat beter voor hun is. Knap dat je dit kan doen in het belang van je kinderen. Dat moet zeker alles behalve makkelijk zijn geweest. Ik heb dit zelf niet meegemaakt met mijn ouders, maar mijn stiefzus heeft ook jaren geen contact gehad met haar moeder. Mijn stiefmoeder wilde na enige tijd weer contact en heeft dit toen heel langzaam opgepakt door eerste kaartjes te sturen, dit zou ook een optie kunnen zijn als je weet waar ze wonen. Met een kaartje verwacht je geen reactie terug, maar je laat wel weten ik denk aan je. Mijn stiefzus heeft dat toen als heel prettig ervaren. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat er weer contact is gekomen tussen mijn stiefzus en haar moeder. Op het moment dat je niets terugverwacht maar alleen maar laat merken ‘ik denk aan je’ en ‘ik wil er voor je zijn’ denk ik dat je kinderen dit (zeker op den duur) als prettig zouden kunnen ervaren. Ik durf één ding zeker te zeggen: Als kind vergeet je niet zo snel je ouders .
Het zal een moeilijke stap zijn voor jullie allemaal, maar de eerste stap kan wel het begin zijn naar weer een (mooie) band tussen jullie.
Ik wil je al het beste wensen en heel veel succes in dit proces
Groetjes Kaylee
Hoi Marco,
Wat tof dat je ons gevonden heb, maar wat deel je een ontzettend verdrietig verhaal. Ik kan me niet voorstellen hoe dit voor jou geweest moet zijn. Ook kan ik me voorstellen dat dit heel lastig geweest moet zijn voor je kinderen. Of je een juiste beslissing gemaakt heb door afstand te houden weet ik niet. Ik snap dat het moeilijk is om nu weer contact te zoeken. Zelf heb ik er ooit ook voor gekozen om het contact met mijn moeder te verbreken. Zij verliet mijn vader voor een andere man, en trok gelijk bij hem en zijn dochter in, waarbij ze mij en mijn broertje min of meer vergat. Ik heb toen heel bewust een keus gemaakt om het contact te verbreken maar na een aantal jaar merkte ik dat ik toch wel benieuwd was naar hoe het met haar was. Ik heb het contact opnemen toen heel lang voor mij uitgeschoven. Daardoor werd de drempel steeds hoger. Uiteindelijk heb ik een ongeluk gekregen en ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen. Ik heb toen mijn vader gevraagd om mijn moeder op de hoogte te stellen en toen kwam ze gelijk langs. Inmiddels zijn we weer best wel okay samen. Gaan regelmatig wat drinken of eten samen. Stiekem schaam ik mij wel dat ik zo lang gewacht heb, maar in mijn beleving had mijn moeder het ook anders aan kunnen pakken. Nu ben ik steeds de volwassenen geweest en dat merk ik nog steeds in mijn houding naar haar toe. Ik had graag gewild dat zij de eerste stap had gezet. Ik kan me voorstellen dat jou kinderen dit gevoel herkennen. Hoe moeilijk het ook is, als je het niet probeert zul je het jezelf altijd blijven kwalijk nemen. Geef de kinderen zelf de kans om te bepalen of ze jou in hun leven willen! Jij blijft natuurlijk gewoon hun vader.
Al met al denk ik dat je het beste gewoon een brief of berichtje kan sturen. Niet geschoten is altijd mis…
Ik hoop dat je snel de stap neemt en dat je het contact met je kinderen langzaam weer op kan bouwen. het komt vast goed.
Lieve groetjes,
Charlotte
Hee Marco,
Heftig verhaal deel je met ons. Ik hoop dat je nu inmiddels een fijne plek hebt voor jezelf. Je keuze om in een nogal rumoerige periode geen contact te hebben met je kinderen is een begrijpelijke keuze. Hiermee geef je aan dat je liefde voor je kinderen groot is. Hun belang is jouw belang. Wees daar ontzettend trots op! Hoe de situatie toen was is nogal heftig voor kinderen, vooral in de pubertijd. Geloof me ook als ik zeg dat ze jou niet vergeten zijn. Ik heb zelf meer als 8 jaar geen contact gehad met mijn vader, maar vergeten was hij niet. Ik was niet met hem bezig en dacht totaal niet aan hem. Toch was ik hem niet vergeten, een kind weet éénmaal dat hij/zij een vader heeft. Mijn reden om hem niet te zien was totaal anders dan jouw kinderen. Om die reden kan ik hier ook niks over zeggen.
Wel kan ik je verzekeren wanneer jouw basis weer stabiel is en je intenties oprecht zijn het contact wel weer komt. Zet eerst heel voorzichtig de stap richting je kinderen. Geef ze de tijd om er op hun manier mee om te gaan. Wees duidelijk en eerlijk naar ze en geef uitleg als ze er naar vragen. Probeer ook niet de moeder of stiefvader in de gesprekken als schuldigen aan te wijzen, je kinderen schieten er namelijk niks mee op.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Groet Gerjan