Jasmijn (42) in Vragen van ouders

Facetimen met papa

3 maanden geleden heeft mijn man besloten dat hij liever verder gaat met zijn vriendin, met wie hij al sinds vorig jaar herfst – in het geheim – een affaire had.
Nadat ik daarachter kwam is hij vertrokken.
Onze 3 kinderen wonen het grootste deel van de tijd bij mij (11 van iedere 14 dagen). En dat is goed zo.
Nu willen ze regelmatig facetimen met hun vader. MAAR hij wil niet dat zij weten van de vriendin. Dus als hij bij haar is, verzint hij smoezen om niet te facetimen: vanavond heb ik slecht bereik, dus we facetimen niet, maar bellen kan wel. Ik heb nog net genoeg batterij om te bellen, facetimen gaat helaas niet. Etc.
Een van mijn kinderen is daar steeds heel verdrietig over. Zij vraagt door (is 11 en niet dom) en hij wordt op een gegeven moment boos, omdat ze “zeurt”.
In mijn ogen probeert hij zijn vriendin geheim te houden door tegen de kinderen te liegen en boos te doen als ze doorvragen. Onterecht dus. Ik zit steeds met verdrietige kinderen omdat ze papa iets wilde laten zien, hem wilden zien, etc.
Wat nu te doen?
Vertel ik de kinderen dat papa niet wil facetimen omdat hij bij zijn vriendin is en niet wil dat ze dat weten? Of laat ik hem de kinderen een slecht en verdrietig gevoel geven? Ik heb hem hier al op aangesproken, maar hij blijft het doen…. en hij wil niet vertellen dat hij een vriendin heeft, dus van hem komt de oplossing niet.

1 reactie

  1. Anne Roos op 22 juni 2019 om 14:12

    Hee Jasmijn! Wat fijn dat je ons gevonden hebt:)

    Ik kan me heel goed voorstellen dat je niet goed weet wat je hiermee aan moet, beide opties zijn natuurlijk niet ideaal. Ik kan deze keuze niet voor je maken maar ik kan je wel mijn ervaringen vertellen, hopelijk heb je daar iets aan. Toen ik 15 was heeft mijn vader ook besloten om met een andere vrouw verder te gaan, het was iemand die hij nog kende uit zijn studententijd. Ze hadden afgesproken om elkaar weer eens te ontmoeten omdat ze toevallig bij elkaar in de buurt waren (zij woont in het buitenland) en daar is het allemaal begonnen. Een paar weken na deze ontmoeting vertelde hij mij en mijn moeder plotseling dat hij niet meer verder wilde, hij wilde ook niet aan de relatie werken en het nog een kans geven, hij had de deur definitief dichtgegooid. Nu weet ik niet of hij aan mijn moeder wel meer heeft laten doorschemeren, maar het kan niet veel geweest zijn. Hij heeft mij in ieder geval niets verteld over deze andere vrouw, hij zei dat hij ‘al langer niet meer gelukkig was in de relatie’ en had het helemaal opgegeven. Omdat het zo ontzettend uit het niets kwam had ik wel het gevoel dat er meer achter zat maar ik durfde het hem toen niet te vragen. Ik weet inmiddels dat deze andere vrouw zeker een van de redenen was waarom hij bij mijn moeder is weg gegaan, maar ik heb ook altijd vermoed dat hij tijdens hun ontmoeting ook vreemd is gegaan. Tot op de dag van vandaag heb ik hem er niet rechtstreeks op aangesproken, dat ben ik nog wel van plan trouwens. Maar goed, als ik dus puur vanuit mezelf praat zou ik zeggen dat ik liever de waarheid zou willen weten. Je weet dan in ieder geval het hele verhaal en kan er je eigen gedachten en gevoelens over vormen. Ik weet nog steeds niet het hele verhaal en dat spookt nu, ongeveer 4 jaar later, nog regelmatig door m’n hoofd. Niet eens de gedachte dat hij vreemd is gegaan, maar dat hij het me niet uit zichzelf heeft verteld. Ik denk dat je pas kunt beginnen met verwerken, op wat voor manier dan ook, als alles op tafel ligt. Het lijkt me heel lastig dat je ex het niet van jouw kant wil bekijken. Ik denk dat het wel het beste zou zijn als hij het zelf aan jullie kinderen vertelt, hoe minder tweedeling en ‘hij v.s. ons’ er ontstaat, hoe beter. Als jij het ze vertelt zou dat meer afstand kunnen creëren tussen je ex en jullie kinderen. Ik weet natuurlijk niet op wat voor manier je hem hierop hebt aangesproken, misschien zou hij nog van gedachte kunnen veranderen als je hem heel stellig duidelijk maakt dat hij op deze manier in feite voor zichzelf kiest en daardoor zijn kinderen benadeeld. Zij hebben nu misschien het gevoel dat zij iets verkeerd doen en dat hij daarom niet met ze wil FaceTimen (zeker omdat hij boos op ze wordt als ze hiernaar vragen), dat is natuurlijk verre van eerlijk. Het zou kunnen dat hij bang is dat jullie kinderen het hem nog meer kwalijk zullen nemen als ze de waarheid weten. Misschien kun je hem ervan proberen te overtuigen dat, hoe langer hij ermee wacht, hoe vervelender het zal worden wanneer ze er uiteindelijk achter komen. Je zou eventueel ook nog hulp kunnen inschakelen, is er iemand in jullie/zijn omgeving waar hij wel naar zou luisteren?

    Mocht dit allemaal echt niet werken, dan blijf ik er nog steeds bij dat ik wel de hele waarheid zou willen weten. Zoals je zelf ook schreef hebben kinderen veel meer door dan je zou denken, dat constante vraagteken vraagt heel veel energie die je veel beter voor andere dingen zou kunnen gebruiken. Als je besluit om het zelf aan de kinderen te vertellen zou ik je wel willen meegeven om hier voorzichtig mee om te gaan. Ik ben zelf erg boos geweest op mijn vader, maar wat ik van mijn moeder nodig had was niet iemand die helemaal meeging in mijn boosheid. Voor zover het nog mogelijk is na een scheiding zoek je bij je ouders naar stabiliteit en veiligheid. Hoe boos of verdrietig je zelf ook bent, probeer dat hij v.s ons gevoel te vermijden. Ik merkte vaak dat ik mijn gevoelens over de situatie snel spiegelde aan die van mijn moeder, waardoor ik het gevoel had dat ik het niet over mijn vader kon hebben of mijn moeder moest troosten en beschermen. Daardoor was ik veel te weinig bezig met hoe ik me zelf voelde. Dit betekent trouwens niet dat je niet aan je kinderen kunt laten merken dat je verdrietig of boos bent hoor! Het kan soms juist heel fijn zijn om dat soort dingen te delen, ik bedoel alleen te zeggen: ga er voorzichtig mee om. Ik hoop dat dit je in ieder geval een beetje heeft geholpen,

    Heel veel liefs,
    Anne Roos

Laat een reactie achter