S (31) in Vragen van ouders
Eigen kamer
Lieve allemaal,
6 maanden geleden is onze zoon geboren. Zijn vader heeft twee schatten van kinderen (13&16) uit een eerder huwelijk. Het contact tussen ons en hun moeder is gelukkig heel goed!
Nu zitten wij met het “probleem” dat wij niet genoeg slaapkamers hebben, onze zoon slaapt daarom op onze kamer nog (Wat heerlijk was in het begin maar nu vooral zorgt voor korte nachten;)). Graag zouden wij hem daarom een eigen kamertje geven. De oudste kinderen van mijn vriend komen eigenlijk nooit tegelijk naar ons en ook niet wekelijks (er is geen regeling maar ze mogen zelf kiezen waar ze wanneer zijn). Vaker gaan wij hun kant op om af te spreken en samen te eten of een wedstrijd van ze te kijken.
Nu willen wij hen zéker nooit het idee geven dat ze niet welkom zijn of plek moeten maken voor hun nieuwe broertje door dan een kamer te moeten delen. Wij twijfelen dus heel erg hoe we dit en of we dit moeten aanpakken. Gaan we het gesprek überhaupt aan of laten we het nog even voor wat het is? Wat hadden jullie fijn gevonden?
Heel erg bedankt voor jullie hulp kanjers!
Liefs
Hey lieve S.,
Wat super knap dat je deze vraag durft te stellen. Dit lijkt me inderdaad wel een lastige situatie. Ik hoop dat ik je kan helpen met mijn ervaring. Mijn vader heeft het namelijk niet heel handig aangepakt bij mij. Ik kwam heel weinig bij mijn vader en ik had bij hem thuis de grootste kamer. Mijn broertje had een kleinere kamer en had voor mijn gevoel achter mijn rug om besproken met mijn vader om mijn kamer met die van hem te ruilen. Toen ze aan het verven waren en alle spullen aan het omruilen waren, kwam ik er pas achter via mijn broertje. Hierdoor voelde ik me helemaal al niet meer welkom. Mijn vader heeft er zelf nooit echt iets over gezegd. De eerste keer dat ik na het omruilen weer bij hem thuis kwam, zag ik dat ze al mijn spullen in plastic zakken hadden gegooid en in de oude kamer van mijn broertje hadden gelegd. Dit vond ik zelf heel confronterend en het heeft als resultaat gehad dat ik daar nu nooit meer kom. Ik had al geen goede band meer met mijn vader waardoor dit het natuurlijk alleen maar erger maakte. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik daar niet meer kom omdat hij de omruiling niet heeft besproken. Maar ik zou je wel graag mee willen meegeven dat het belangrijk is dat je met de zoon van je partner er over praat. Ik snap dat dat een moeilijk gesprek is, maar als kind zijnde voel je je dan niet aan de kant gezet.
Ik snap jullie situatie ook heel goed. Jullie willen ook wat meer kunnen slapen ;). Zelf heb ik geen ervaring met stiefbroertjes en zusjes, dus vanuit je stiefkinderen zou ik niet echt mijn ervaring kunnen delen. Alleen denk ik wel dat het fijn is om ze een soort van plekje te kunnen bieden en ze dit ook laten zien. Bijvoorbeeld een uitklapbaarbed op een andere kamer. Je kan hem ook vragen wat hem een fijne oplossing lijkt. Misschien kan je zelfs vragen of hij mee wil helpen met het inrichten van de kamer van jullie baby/peuterkamer. Ik had het namelijk zelf heel fijn gevonden om mijn eigen spullen in te pakken en ze zelf een nieuw plekje te kunnen geven. Ik ben er later ook achter gekomen dat de vriendin van mijn vader ook mee had geholpen en dit vond ik heel vervelend, omdat het toch een stukje van mijn privacy is.
Lieve S., ik denk echt dat dit goed gaat komen als je er eerlijk en open over praat. Als jullie aan de zoon van je partner kunnen uitleggen waarom jullie graag een eigen kamer voor jullie zoontje zouden willen, zal hij dat echt wel begrijpen. Geef de zoon van je partner anders na het gesprek even wat tijd om erover na te denken en probeer hem bij het proces te betrekken. Dat had ik namelijk zelf erg fijn gevonden in mijn situatie.
Zet hem op S.! Jullie kunnen dit! Als je nog vragen hebt of nog iets kwijt wil, kan je altijd reageren op mijn berichtje.
Veel liefs,
Manon
Heee S.,
Wat goed dat je ons om advies vraagt zeg, dapper! Ik kan me voorstellen dat dit een hele lastige keus is. Ik vind het sowieso al heel goed dat jullie je inleven in de oudste kinderen, en dus al bedenken hoe het op hen over zou kunnen komen. Mijn ouders hebben vroeger voor net zo een keus gestaan, alleen hebben zij hier nooit met mij over gesproken maar gewoon gedaan. Mijn vader had ook niet genoeg ruimtes in zijn huis, en ik woonde in principe bij mijn moeder en kwam niet zo heel vaak bij mijn vader. Mijn vader dacht toen, aangezien ik er toch niet vaak was, dat ik mijn kamer daar niet zou missen. Op zich snap ik zijn gedachte wel, en denk ik ook dat hij die kamer zeker wel beter kon gebruiken dan enkel eens in de zoveel tijd als een kamer voor mij, maar het gaf mij wel de boodschap dat ik dus niet belangrijk voor hem was. Ik voelde me niet meer welkom, het voelde ineens een stuk minder als thuis daar. Sindsdien is het contact toen alleen maar achteruit gegaan en kwam ik alleen maar nog minder en minder. Ik was toen denk een jaar of 15/16, dus ongeveer de leeftijd van jullie oudste kinderen. Zeker omdat mijn vader maar gewoon gedaan had, en niet eerst met mij erover had gepraat, durfde ik er ook niet over te praten. Pas 5/6 jaar later heb ik erover durven praten, maar toen was het eigenlijk al te laat. Ik had het in deze situatie echt heeeeeel veel fijner gevonden als mijn vader er wel eerst met mij over gepraat had. Ik denk zelf, dat als hij had uitgelegd wat zijn gedachtes waren waarom hij mijn kamer voor iets anders wilde gaan gebruiken, dat ik daar volledig achter had gestaan. Het was dan alleen heel anders over gekomen. Als hij er wel met mij over had gepraat en mij had betrokken bij zijn ‘probleem’ en oplossing, hadden we dus uiteindelijk praktisch gezien op dezelfde situatie uitgekomen alleen had ik me er een stuk fijner bij gevoeld. Vanuit die ervaring zou ik zeggen praat erover! De kinderen zijn oud genoeg om dit te kunnen begrijpen, en ook om hier een eigen mening over te hebben. En ik denk dat als jullie goed uitleggen wat de situatie is, en hen het gevoel geven dat ze er nog inspraak op hebben, dat ze er heus makkelijk in mee willen gaan. Als jullie goed uitleggen, zoals je hier nu aan ons doet, dat jullie hen echt niet het idee willen geven dat ze plaats moeten maken of dat ze niet meer welkom zijn, dan denk ik dat ze dat echt wel zullen begrijpen en dat ze heus niet dat gevoel zullen krijgen. Het belangrijkste is denk ik dat je hen erbij betrekt. Begin het gesprek erover, wees eerlijk over jullie gedachten en gevoelens, en kijk samen naar wat oplossingen zouden zijn waar ook zij zich nog fijn bij voelen. Vraag hen ook naar wat zij erover denken, wat ze voelen, wat zij als oplossing zouden zien. Je hebt best kans dat ze zelf al met hetzelfde idee komen wat jullie hebben, dat zij een kamer zullen delen. Maar wanneer ze zelf met die oplossing komen is het al makkelijker te accepteren dan wanneer jullie dat voor hen bepalen zegmaar. En zelfs al komen ze zelf met die oplossing, benadruk dan alsnog dat ze nog altijd even welkom zijn natuurlijk. Of vraag ook waar zij verder nog behoefte aan hebben, mochten ze wel het gevoel hebben plaats te moeten maken, hoe jullie hen kunnen helpen dat gevoel te verminderen. Misschien dat ze het fijn vinden als je vaker langskomt bij hen, of iets met hen onderneemt. Misschien zelfs al geven ze dat niet aan, kan dat helpen om het gevoel van ‘welkom zijn’ te vergroten.
En misschien heeft het tijd nodig voor hen, om aan het idee te wennen. Het is fijn als je ze die tijd (natuurlijk niet als dat nog jaren zou duren haha) kan geven. Nu laat je ook merken aan ons dat het ergens ook een optie is het nog te laten zoals het is. Ik zou dan in ieder geval dus wel het gesprek binnenkort al aan gaan, en die tijd die er is om het nog te laten zoals het is, dan te gebruiken om hen te laten wennen aan het idee en de nieuwe situatie, mochten ze daar behoefte aan hebben.
Ik hoop heel erg dat mijn advies een beetje helder is, en dat je er wat aan hebt. Ik ben benieuwd hoe jullie het uiteindelijk zullen aanpakken en hoe de kinderen zullen reageren!
Veel succes in ieder geval 🙂
Liefs,
Samantha