bezorgde moeder (45 jaar) in Vragen van ouders
Dilemma
Hallo,
wij zijn al bijna 10 jaar gescheiden en hebben 2 kinderen (18 en 13). Al die jaren is er onrust geweest tussen mij en mijn ex-man wat betreft het nakomen van de gemaakte afspraken (financieel en omgangsregelingen). Ik heb 9 jaar lang de rust en harmonie in ons huis weten te behouden door mijn kinderen nergens in te betrekken (ik bedoel daarmee geen details over wat er nu echt aan de hand is: onregelmatig betalen van kinderalimentatie, niet komen opdagen op afgesproken tijd/dag, afzeggen op het laatste moment etc). Nu hij sinds een jaar helemaal gestopt is met betalen en hij een rechtszaak is begonnen om onder zijn kinderalimentatie uit te komen moest ik mijn kinderen nu wel op de hoogte brengen wat de situatie nu is. Hij jokt over alles, maakt mij zwart met leugens en ik weet niet wat ik daarmee moet. Als ik mijn kinderen de hele waarheid vertel ben ik bang dat zij afstand van hem nemen vanuit loyaliteit naar mij (ze wonen al die jaren fulltime bij bij), maar ik weet dat dat niet gezond is. Ze hebben 2 ouders, ik wil dat ze verbinding maken met alle goede eigenschappen die hij wel heeft (gezellig, humor, sociaal), want het blijft hun vader. Het wordt me nu alleen zo moeilijk gemaakt omdat ik hen ook niet wil beschadigen door te vertellen hoe het echt zit. In hoeverre kan ik mezelf nu verdedigen… ik wil niet dat ze aan mij gaan twijfelen, en mijn drang om hen zoveel mogelijk buiten schot te houden door hem min of meer (in hun belang!) de hand boven het hoofd te houden komt nu als een negatief boomerang-effect op me af. Wat kan ik wel zeggen en wat niet. Wat horen de kinderen te weten en waar moet ik ze voor beschermen. Waarheid boven alles, maar als dat ten koste gaat van hun eigenwaarde (wat als ze weten dat hun vader over veel dingen jokt en inkomen verzwijgt om hen maar niet te hoeven betalen, ze wel had op kunnen halen volgens afspraak maar liever naar een feestje ging die avond, op vakanties gaat maar niet met hen enz enz). Ik vind dit een enorm dilemma. Juist omdat ik al die jaren heb geslikt en gelaten en dacht dat ik het goed had gedaan (ze zitten zo goed in hun vel, zijn gelukkig, hebben veel vrienden en doen het goed op school) en ik ben zo bang dat ik met de waarheid hun wereld op de kop ga zetten. Maar de leugens zaaien nu zoveel onrust en twijfel. Kan iemand mij hierin een advies geven?
Dank jullie wel. En Anneke, waarom ik het heb volgehouden is bij tijd en wijle enorm zwaar gevallen, maar ik had voor mijn gevoel geen andere optie. Het geluk van mijn kinderen gaat voor alles en dan is het niet moeilijk om mezelf vanuit die onvoorwaardelijke liefde op een tweede plaats te zetten. Maar ik ben zeker geen perfecte moeder, ook ik ben wel eens in mijn emotie teruggevallen. Als dat gebeurde sprak ik daarover met mijn kinderen, bood mijn excuses aan en gaf daarmee aan dat ook ik fouten maak en dat dat mag als mens zijnde. Als je maar probeert het de volgende keer beter te doen. Ik ben dus ook met vallen en opstaan een moeder die elke dag leert en hopelijk steeds wijzer wordt. Waarom het nu zo opspeelt is omdat het nu toch geëscaleerd is naar een situatie wat ik al die jaren heb proberen te voorkomen. Een rechtszaak past voor mijn gevoel niet bij mij, dat is iets van een slechte film waar ik niet in thuis hoor. Het overkomt mij nu toch, ik moest verplicht een advocaat inschakelen en dat voelt erg naar. Ook het feit dat je geen controle meer hebt na zoveel jaar hard werken en alles wat je samen hebt opgebouwd in handen moet leggen bij één persoon, de rechter, die gaat dus beslissen over de toekomst van mijn kinderen. Omdat de vader niet alleen mijn ex-man is, maar zich ook opstelt als een ex-ouder. En naar mijn kinderen de slachtofferrol oppakt en alleen maar onwaarheden verkondigt. Dat is de reden waarom het nu allemaal anders voelt.
Hier een beetje hetzelfde met zoon van 14 en 2 jaar gescheiden. Slecht tot onrustig contact met vader en ook niet/volledig betalen en (bijna) nooit op afspraken komen. Mijn zoon weet bijna niets wat soms enorm moeilijk is. Ben het soms ook zat om alles maar recht te praten of te verzwijgen. Maar toch….ben ik blij dat het mij nog steeds lukt. Een kind van die leeftijd is niet gek en vangt heel veel signalen op maar is ook loyaal en zo hoort het.
Sterkte (mooie moeder)
Beste bezorgde moeder,
wat een prachtig verhaal van een lieve moeder. Ik ben echt ontroerd door alles wat je vertelt. Je hebt je kinderen een veilige en prachtige jeugd meegegeven, waarvoor je jezelf absoluut een schouderklopje mag geven. Gezonder hadden zij niet op kunnen groeien.
Het is ontzettend jammer dat hun vader daar op een andere manier mee omgaat en kinderen kunnen inderdaad niet belast worden met geldzorgen en rechtszaken. Ik begrijp dat je ze een lieve vader gunt en ik vind het heel bijzonder dat je beide kanten van hun vader benoemt. Om een relatie in stand te houden tussen kind en ouder, zal de ouder het voortouw moeten nemen en het voorbeeld daarin moeten zijn. Dit heb jij ruimschoots gedaan!!!!
Hoe is het je tot nu toe gelukt om hier zo mee om te gaan? Wat maakt dat het je nu zo raakt? Gaat het alleen om de financiële kant van het verhaal, zie je op tegen de rechtszaak? Neem even rust en kijk hoe je het tot nu hebt gedaan, wat ging daar zo goed in en wie heeft je daarbij geholpen?
Een kind hoeft niet te weten wat er speelt en wat daar de reden van is. Je kunt wel aangeven dat het nu niet allemaal zo lekker loopt en dat je hard bezig bent om hier mee om te gaan en het op te lossen. Het is jouw waarheid (en dat is absoluut niet negatief bedoeld) en jouw kinderen kunnen hier niets mee.
Je oudste is al 18 en zal straks meer gaan begrijpen van relaties en hoe dat nu in elkaar zit. Je jongste is daar helemaal niet mee bezig en zal dat ook niet begrijpen.
Veel kinderen zouden dankbaar zijn voor jou als moeder en ik heb respect voor je dat het je tot nu toe zo goed is gelukt. Ik weet dat het veel slikken is en altijd de wijste maar zijn en ook daar komt een eind aan.
Heel sterkte en wijsheid voor deze lieve en fantastische moeder.
Anneke