Erik (35) in Vragen van ouders
De boeman
Ik als vader van mij dochtertje van 5 ben al 4jaar in een vecht en touwtrek strijd verzijlt. Een van de vele gebeurtenissen is sinds zondag weer begonnen. Komend weekend komt mijn dochter zoals altijd weer voor het weekend bij mij dit is om de week in de oneven weken. Met carnaval voor de deur is het weekend dit jaar voor mij en hebben we al van alles gepland echter krijg ik van moeder op maandag morgen (5dagen voor mijn weekend begint) een mail. Daarin verteld moeder dat er een hoop neefjes en nichtjes op bezoek komen en of onze dochter eerder naar huis mag komen om met hun carnaval te vieren. Ik antwoord op de mail dat ik het jammer vind dat dit last minute word gemeld terwijl ik ook mijn weekend met mijn dochter gepland heb om haar een leuke carnaval te geven. Ik gaf dus aan helaas het is mijn weekend en ik heb al een planning. Nu dinsdagmiddag besluit moeder met kind te videobellen en haar aan te laten geven dat ze toch echt liever met nichtjes gaat carnavallen (5jaar oud) ik geef aan dat ze bij mij is en wij ook leuke dingen gaan doen. Moeder haakt in op het gesprek en vult kind aan dat ze ook een eigen mening heeft en dat ze zepf de beslissingen mag maken. Gevolg ik hou voet bij stuk kind on troostbaar en vader de boeman. Ik krijg het verwijt dat ik het niet begrijp? Hoe kijken jullie hier tegenaan? Is het een verkeerde beslissing van mij of kan ik aangeven dat er afspraken zijn? De verantwoording word nu bij het kind gelegd door moeder dit hoort toch niet?
Beste Erik,
Wat fijn dat je ons forum heeft gevonden en ons om advies vraagt, bedankt daarvoor!
Wat een lastige, maar helaas wel herkenbare, situatie zeg. Er is ook niet per se een antwoord wat goed en fout is in deze situatie. Ik zal proberen advies te geven vanuit mijn eigen ervaringen vroeger. Mijn ouders waren al vrij snel uit elkaar, en om de een of andere reden was er altijd wel iets om ruzie over te hebben. Het feit dat ze er samen niet helemaal uit kwamen, was op zich niet heel erg. Wat ik wel vervelend vond, was dat ik vervolgens ‘gebruikt’ werd om gelijk te krijgen, dus om tot een oplossing te komen. Mijn ouders kwamen er samen niet uit, dus ze dachten dat het handig was om mij om mijn mening te vragen. Op zich denk ik dat het goed is om een kind mee te laten denken in bepaalde keuzes, maar dat hangt wel af van de leeftijd van het kind en wat de keuzes zijn waar het om gaat. Het feit dat het kind mag meedenken, kan ervoor zorgen dat een kind zich gehoord voelt, maar bij mij werkte het eerder averechts. Ik voelde me verplicht om te kiezen, en dus onbewust ook een kant te kiezen, voor mijn vader of mijn moeder, en dat wilde ik niet. Van mijn vader hoorde ik altijd zijn kant van het verhaal en wat hij graag wilde, en van mijn moeder haar kant en wat zij wilde. Door die twee kanten steeds te horen, en het gevoel te hebben te moeten kiezen, wist ik zelf niet meer wat ik nou echt wilde. Uiteindelijk koos ik dan meestal maar voor de kant van de ouder die het gevoeligst was, waarvan ik het dus het moeilijkst vond om die teleur te stellen. Ik had er dus heel erg behoefte aan gehad, dat mijn ouders al die keuzes zelf voor mij hadden gemaakt. Ze hadden mijn mening mogen vragen, maar die had niet beslissend mogen zijn. En nu ik dit schrijf merk ik dat dit voorbeeld eigenlijk best wel anders is, maar toch lijkt het wel een beetje op jullie situatie. Ik denk dat jullie als ouders dit samen hadden moeten uitvechten, zonder jullie dochtertje haar mening te vragen, of op haar in te praten. Je dochter heeft inderdaad nu zelf aangegeven dat ze liever met haar neefjes en nichtjes carnaval gaat vieren, maar wie weet komt die mening niet vanuit haarzelf maar vanuit moeder. Ik zou zelf in deze situatie als kind ook gezegd hebben dat ik bij mijn moeder carnaval wilde vieren op het moment dat mijn moeder zou laten weten dat ze dat graag wilt, maar niet omdat ik dat zelf graag wil. Ik denk dat deze manier van keuzes maken en ‘meningsverschillen oplossen’ niet echt fijn is voor jullie dochtertje. Jullie dochtertje wordt zo best beïnvloed door jullie meningen, en kan het gevoel hebben te moeten kiezen en er tussenin te staan. Wat je zelf zegt, de verantwoordelijkheid wordt op deze manier bij jullie dochtertje gelegd en dat hoort inderdaad niet bij zo een jong kind. Zoals ik zei, het kan goed zijn om een kind om zijn of haar mening te vragen, maar niet wanneer de keuze beslissend is voor iets wat een soort ruzie of onenigheid is tussen de ouders. Het kind wordt op die manier tussen ouders in gezet en heeft het gevoel te moeten kiezen, en dat is nooit de bedoeling. Ik denk dus dat het goed is dat je voet bij stuk hebt gehouden, dat er afspraken zijn en dat die er niet voor niets zijn. Misschien is het een idee een keer samen hierover te praten met moeder? Misschien zou zelfs de open brief aan alle gescheiden ouders (die we hier op de website hebben staan) kunnen helpen om moeder te laten zien hoe jullie dochtertje zich voelt door dit soort dingen? Hier is de link, mocht je hem willen lezen: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/
Ik denk dat het belangrijk is dat jullie jullie dochtertje zoveel mogelijk buiten jullie meningsverschillen houden. Jullie zijn de ouders, samen verantwoordelijk, en zullen samen keuzes voor haar moeten maken. Ik hoop heel erg dat de moeder van jullie dochtertje dat ook in wil gaan zien, en dat jullie er in de toekomst vaker gewoon samen (of misschien met hulp van vrienden of familie, maar niet jullie dochtertje) uit zullen komen.
En mocht je nog zorgen hebben over het feit dat je nu de ‘boeman’ bent en dat je dochtertje je nu misschien zo ziet, ik denk niet dat je je daar zorgen om hoeft te maken. Mijn moeder beïnvloedde mijn keuzes ook best wel vroeger, en mijn vader was ook wel vaker de ‘boeman’ in het verhaal. Maar naarmate ik ouder werd ging ik steeds meer inzien hoe het verhaal in elkaar zat, en het gedrag van mijn moeder en mijn vader. Het is niet dat ik als kind ook echt het idee heb gehad dat mijn vader de boeman was, gelukkig maar. Dus hopelijk kan ik die zorg een beetje bij je wegnemen 🙂
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn advies. Als je meer vragen hebt, stel ze hier gerust!
Veel liefs,
Samantha
Hoi Erik,
Wat ontzettend vervelend voor jullie allemaal dat jullie in een vecht/touwtrek strijd zitten. En ik kan mij voorstellen dat deze situatie verreweg van ideaal is.
Mijn vader gebruikte soms mijn zusje om mij mee te krijgen en om dingen samen te doen. Dan moest zij aan mij vragen of ik ergens mee naartoe wilde omdat ik het lastiger vind om tegen haar nee te zeggen (dus totaal een andere situatie maar het gevoel van iemand teleur moeten stellen omdat iemand je in een verkeerde positie brengt ken ik). Mijn zusje is nu ouder en we kunnen het hier goed over hebben en deze situaties komen weinig meer voor. Maar om dit met een mede ouder te bespreken kan ontzettend lastig zijn.
Naar mijn idee is het nooit goed om de verantwoordelijkheid bij een kind van 5 (!) te leggen. Op die leeftijd heb je natuurlijk een eigen mening maar deze wordt ontzettend beïnvloed door de manier van vraagstelling en de mening van belangrijke personen in iemands omgeving. Ik was zelf 18 toen mijn ouders gingen scheiden dus ik wist heel goed wanneer ik wel en niet naar welke ouder toe wilde. Maar ik denk dat je voor deze leeftijd nog goed kan aangeven dat afspraken afspraken zijn. Deze zijn niet voor niets gemaakt. Ik ben ook van mening dat daarin flexibel moet worden gehandeld maar soms gaat dat niet en zijn er al plannen gemaakt. Ik denk dat het goed is dat u hierin uw grenzen heeft aangegeven, ik hoop alleen dat dit word gedaan wanneer uw dochter er niet bij is.
Misschien kunnen u en uw mede ouder zulke dingen bespreken in het bijzijn van een onpartijdige derde. Iemand die jullie allebei vertrouwen en die, wanneer het fout dreigt te gaan, durft in te grijpen wanneer het nodig is. Misschien hebben jullie dit allang geprobeerd maar blijf het voor uw dochter alstublieft proberen. Later zal zij hier dankbaar voor zijn.
Nog een vergezochte gedachte, bent u nog close met de familie van uw dochter? Kunnen de nichtjes en neefjes bij u op bezoek komen? Zo hoeft uw dochter nooit te kiezen tussen haar familie.
Ik hoop dat u hier iets aan heeft.
Een warme groet,
Sabine