Rissie (40) in Vragen van ouders
Communicatie met mijn ex
Ik ben sinds 3 jaar gescheiden en merk dat de communicatie met mijn ex steeds moeizamer gaat over de kinderen.
Hij gaat haaks in op wensen van de kinderen (die ik voor ze over breng) wij hebben cöouderschap, maar in feiten komt alle zorg op mij neer en wanneer ik iets voor de kinderen vraag of wil overleggen heeft hij geen tijd, vindt hij het flauwekul of doet het dan net tegenovergesteld. In alles probeer ik mij te verplaatsen in wat voor de kinderen prettig is of wat voor hun het beste is.
Hun vader heeft een relatie met een meisje van 20 jaar jonger en is niet of nauwelijks te bereiken als de kinderen hem even willen bellen.
Even een voorbeeld. Mijn zoon zat in groep 8, is toch een bijzondere afsluiting van een fase in zijn leven. Schoolgerelateerde dingen zouden alleen de ouders doen. zegt hij,…ik neem mijn vriendin mee. Ik heb toen aangegeven dat ik mij daar niet prettig bij voel en vind dat wij dat als ouders samen moeten doen, was hij zwaar beledigd.
Mijn zoon gaf aan dat hij graag wilde dat wij naast elkaar zouden zitten, dit heb ik hem verteld, maar dat zou hij wel zien. Mijn zoon heeft dit zelf nog 3x gevraagd,..hetzelfde antwoord,
Op de desbetreffende avond heb ik een plekje vrij gehouden voor zijn vader, gaat hij helemaal achterin zitten, ik wenkte hem er is plek, schudde hij zijn hoofd.
De teleurstelling op het gezicht van mijn zoon,de tranen springen weer in mijn ogen nu ik dit typ. Dit is 1 van de vele dingen voorvallen. Tips zijn zeer welkom!!
Lieve Rissie,
Wat fijn dat je ons forum gevonden hebt en wat goed dat je hier om tips vraagt:)
Je situatie klinkt heel frustrerend, ik kan me goed voorstellen dat hier veel moeite mee hebt! Ik wil ten eerste zeggen dat ik het ontzettend bewonderenswaardig vind dat je zo begaan bent met wat het beste is voor je kinderen. Je zou zeggen dat dat vanzelfsprekend is, maar dat is lang niet altijd het geval helaas. Mijn eigen verhaal is niet heel vergelijkbaar, maar wat ik wel herken is een vader die voor zichzelf kiest en eigenlijk helemaal niet bezig is met de consequenties van zijn acties. Mijn vader is vrij plotseling bij mijn moeder weggegaan omdat hij verliefd was geworden op een jongere vrouw. Sinds die beslissing is hij helemaal opgebloeid, hij is gelukkiger, socialer etc etc. Ik wil wel dat hij gelukkig is, maar vaak denk ik ook: en wij dan? De gedachte dat hij zonder ons gezin gelukkiger is doet best wel pijn. Ik kan me voorstellen dat jouw kinderen dit misschien ook ervaren. Het klinkt alsof je erg je best doet om je ex er van te overtuigen dat hij iets aan zijn gedrag moet veranderen. Ik zou even niet weten op welke andere manier je dit nog kunt aanpakken (behalve misschien hulp inschakelen van iemand waarvan hij de mening erg respecteert?). Wel is het goed om je te realiseren (en dat doe je vast ook al) dat dit ge-heen-en-weer jou veel energie kost. Wat ik hier mee bedoel is: Misschien is het voor nu beter om te focussen op hoe je kinderen dit alles interpreteren (in plaats van het proberen in te praten op je ex)? Zij voelen misschien teleurstelling en afwijzing, ik denk dat het heel belangrijk is om hen te laten weten dat zij niets verkeerd doen, dat het niet aan hen ligt. Als ik het zo hoor hebben ze in ieder geval een hele fijne moeder om op te steunen. Vaak kost het vooral tijd voordat iemand in ziet dat ze fout zitten, en soms moeten ze hier zelf achter komen voor het doordringt. Ik hoop dat dat bij jullie ook zal gebeuren. Ik wens jullie heel veel sterkte!
Liefs, Anne Roos
Hi Rissie, jeetje wat een vervelende en frustrerende situatie is dit voor jou zeg. Je wilt het allerbeste doen voor je kinderen, maar je ex-man doet het tegenovergestelde. Mijn vader had dit ook een beetje toen ik op de basisschool zat, maar dat kwam deels door mijn stiefmoeder die de boel een beetje manipuleerde. Mijn moeder bleef het contact tussen mij en mijn vader bevorderen omdat ze het belang hiervan in zag. Toch ging ik elke week met enorme buikkrampen van verdriet en nervositeit naar mijn vader en zijn nieuwe gezin toe. Mijn moeder heeft wel eens negatief gepraat over mijn vader, waar ik mij heel ongemakkelijk bij voelde. Andersom ook. Je voelt je als kind van gescheiden ouders ook loyaal aan je ouders. Het contact verliep ook altijd via de mail. Tien jaar later gaat het contact tussen mijn ouders veel beter en vormen ze vaker een team als het om mij gaat, wat ik heel fijn vind en waar ik mij soms nog een beetje over kan verbazen dat het dus ook zo kan. Zou jij met je ex-man hierover om de tafel kunnen gaan, waarin je duidelijk maakt dat je dit echt wilt doen in het belang van jullie kinderen en dat je aangeeft dat je het gevoel hebt dat hij dat nu niet doet? Soms kan die communicatie ook niet plaatsvinden tussen ex-partners, dat snap ik ook. Maar hopelijk ziet hij ook in wat het belang hier van is. Anders is het misschien mogelijk een brief te schrijven waarin je je gevoelens opschrijft en dat hem te geven. Je bent een hele lieve moeder, Rissie! Succes! Groetjes Amber