Eveline (42) in Vragen van ouders

Band stiefkinderen

Sinds drieëneenhalf jaar ben ik gescheiden. Mijn nieuwe vriend is nu vier jaar gescheiden. Wij zijn nu tweeënhalf jaar samen. Ik heb twee kinderen van 8 en 10. Hij heeft er drie, van 12, 15 en 17.
Tussen mijn vriend en mijn kinderen gaat het goed. We wonen niet samen en ze zien hem, na langzaam opbouwen, twee à drie dagen per week. Zijn kinderen wonen niet bij hem en eten er alleen twee keer per week. Ik ben daar niet vaak bij, omdat ik alleen kan in de weekenden dat mijn kinderen bij hun vader zijn. Het contact tussen zijn en kinderen en mij verloopt slecht. Als ze binnenkomen, ploffen ze op de bank, meestal zonder hallo en gaan met koptelefoon op naar een scherm kijken. Tijdens het eten is het meestal ook niet leuk. Er is altijd commentaar op het eten. Er wordt amper gepraat en er wordt nooit ,echt nooit, iets tegen mij gezegd. Het doet me zeer en kost me zoveel negatieve energie dat ik eigenlijk geen zin heb om er nog langer mijn best voor te doen. Tegelijkertijd, het zijn de kinderen van mijn lief en ze zullen daarom, terecht, nooit uit zijn/ons leven verdwijnen. Hebben jullie tips om het makkelijker te maken? Mag ik bijv verwachten dat ze op zijn minst beleefd doen? Ze hoeven me niet aardig te vinden, maar zich wel realiseren, denk ik, dat ik niet wegga.

3 reacties

  1. Dorien op 17 februari 2020 om 19:11

    je kunt vragen waarom ze zo doen, misschien zit hun nog iets dwars bijv met hun echte moeder of ze zitten gewoon nog in de pubertijd.
    maar gwn vragen



  2. L op 17 februari 2020 om 16:39

    Beste Eveline,

    bedankt voor je verhaal! Ik lees dat de band tussen jouw partner en kinderen goed is. Dat is super fijn om te horen. Heel vervelend dat de band tussen jou en zijn kinderen niet zo soepel verloopt als je zou willen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit je zeer doet en je geen zin meer hebt om je best te doen. Hoewel het dus moeilijk is je best te blijven doen, is dat denk ik ook de grootste tip die ik je kan geven: wees geduldig!

    Ik lees dat jouw kinderen iets jonger zijn en de kinderen van jouw partner zich nu in de pubertijd bevinden. Het zou best wel eens kunnen zijn dat ze zich hierdoor moeilijker kunnen aanpassen aan de nieuwe situatie. Ik was 17 toen mijn ouders uit elkaar gingen en op mijn 18e kregen mijn ouders al nieuwe partners. Daar moest ik ook weinig van weten. Ik deed ook niet zo veel moeite om ze te leren kennen. Wat ik wel heb geleerd is dat ik hier het beste over kon praten met mijn eigen ouders. Met mijn moeder heb ik bijvoorbeeld regelmatig een gesprek over haar partner. We bespreken wat ik lastig vind maar ook dat mijn moeder het lastig vindt dat ik hem niet zo mag. Dit zorgt er zeker voor dat ik meer mijn best doe om haar nieuwe partner te leren kennen. Misschien is het dus een goed idee om aan je partner te vragen of hij eens met zijn kinderen om de tafel wil gaan zitten? Ik denk dat zijn kinderen opener zullen zijn naar hem en hem kunnen laten weten wat ze vinden van de situatie.

    Ook denk ik dat je het niet te persoonlijk moet opvatten als ze klagen over het eten of als ze met hun neus in een scherm zitten. Toen ik een tiener was zat ik ook het liefst de hele dag om mijn eigen kamer en had ik al helemaal geen zin om met mijn ouders te kletsen! Je bent op die leeftijd nogal veel met jezelf bezig en dan kan het lastig zijn om je aan te passen aan anderen. Maar het mag zeker wel gezegd worden dat het super goed is dat je moeite doet om met ze te praten en dat je lekker voor ze probeert te koken!

    Als laatste is het misschien goed om te realiseren dat zijn (en jouw) kinderen niet voor deze situatie gekozen hebben. Jij bent in hun leven verschenen en daar hebben zij geen inspraak in gehad. Zij zullen het daarom misschien niet zo terecht vinden als ze dan ook nog eens beleefd of aardig moeten doen. Ik snap dat dat voor jou wel zo voelt, maar ik denk dat kinderen op zo’n moment behoefte hebben te doen en voelen wat zij zelf echt willen doen/voelen.

    Al met al: het gaat tijd kosten om een band met zijn kinderen op te bouwen. Wees geduldig en geef ze de ruimte die ze nodig hebben. Ik vind het super goed dat je moeite blijft doen terwijl je dat niet van ze terug krijgt. Probeer positief te blijven en dan zal je zien dat ze je gaan waarderen en jou ook beter willen leren kennen. Ik weet wel zeker dat dat goed gaat komen en dat jij en de kinderen van je partner een goede band kunnen opbouwen. Blijf vooral jezelf.

    Als laatste wil ik je nog wijzen op de open brief die op de site te vinden is, die zich richt op alle partners van gescheiden ouders. Misschien is het fijn om die te lezen: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-nieuwe-partners-van-gescheiden-ouders/

    Ik hoop dat mijn bericht je verder kan helpen en dat je nu een idee hebt hoe je met de situatie kunt omgaan. Als je verdere vragen of opmerkingen hebt hoor ik het graag!

    Liefs,
    L.



  3. Anne op 17 februari 2020 om 16:11

    Hoi Eveline,

    Wat vervelend dat de kinderen van je vriend jou niet behandelen zoals je graag zou willen. En heel fijn dat je het forum hebt gevonden om je vraag te stellen.
    Heb je je vriend wel eens verteld hoe je je voelt?
    Toen mijn ouders uit elkaar gingen, veranderde er heel veel, heel snel. Als kind heb je dat maar over je heen te laten komen. Als er dan een andere man/vrouw/partner in het leven van je ouders komt, dan kan het lijken alsof jouw dagelijkse kinderzorgen er niet meer toe doen.
    Wat bij mij heel erg heeft geholpen, is de manier waarop mijn vader zijn toenmalige vriendin aan ons voorstelde. Zij hebben zich in het begin heel “vriendschappelijk” naar elkaar gedragen bij mijn broertje en mij in de buurt. Zo konden wij haar ook leren kennen als “een vriendin” en niet gelijk als iemand die de dienst uitmaakte. Hoe is dat bij jullie in het begin gegaan?
    Ik lees niet in je verhaal hoe zijn kinderen zich opstellen naar jouw vriend. Als ze meteen op de bank ploffen met een koptelefoon, is dat misschien voor hen altijd normaal geweest. Misschien doen ze dit ook bij hun moeder?
    Met mijn stiefbroer en -zus merkte ik vroeger dat zij thuis niet hoefden te helpen bij het tafeldekken/koken/afwassen, en wij wel. Dat zorgde vaak voor scheve gezichten, maar het is dus wel belangrijk dat je als ouders samen bespreekt wat bij jullie de norm is. Als ze helpen met koken, kan er ook niet veel te klagen zijn 🙂

    Als tip kan ik je nog meegeven om misschien een keer met je vriend (als jouw kinderen bij je ex zijn) te gaan kijken bij een volleybal/voetbal/tenniswedstrijd van zijn kinderen. Dan zie je ze een keer buiten de eettafel om, en misschien zijn ze heel blij verrast om te zien dat jij ook interesse toont in hun leven. Die hobby’s kun je dan misschien de volgende keer bespreken aan tafel.

    Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

    Groetjes Anne