Monique (41) in Vragen van ouders
Afscheid steeds lastiger
Natuurlijk heb ik al op het forum gestruind naar soortgelijke berichten maar toch wil ik mijn vraag hier stellen. Bijna een jaar geleden ben ik bij mijn man weggegaan en de scheiding is er bijna door. Onze dochter van 9 woont inmiddels ook al een jaar 50/50 bij ons beiden. We hebben twee wisseldagen, woensdag en de ene week op zaterdag en de andere week op zondag. Het gaat eigenlijk best goed. We eten op woensdag samen als ik haar na het sporten naar haar vader breng. Na het eten drinken we nog een kop koffie en ga ik weg. Dit wordt voor haar steeds lastiger en vanavond nam ik afscheid en huilde ze tranen met tuiten in de deuropening. En zat ik huilend in mn autootje naar huis. Het is alsof ze makkelijker afscheid kan nemen van haar vader dan van mij. Terwijl ik het afscheid ook kort wil houden om er geen lange sessie van te maken. Wat kan ik veranderen om dit afscheid voor haar minder emotioneel te maken? Ik huil niet, probeer alleen een kus en een knuffel maar zo gemakkelijk laat ze me niet gaan. Dan voel ik me een slechte moeder, ik heb de keuze gemaakt om bij haar vader te gaan en ik doe haar dit verdriet aan! Ik voel haar vader dan kijken met een blik van… Dit doe jij, door jouw keuzes doe je dit meisje verdriet aan. Hebben jullie tips hoe ik het beter kan doen? Hoe hadden jullie dit willen zien op jullie wisseldag?
Beste Monique,
Bedankt voor jouw bericht. En wat vervelend dat je momenteel in deze situatie zit. Mij lijkt dit ook echt hartverscheurend als moeder. Ik begrijp heel goed dat jij graag de situatie anders zou willen zien.
Het eerste wat in mij opkomt is de vraag of het misschien gewoon een fase is van je dochter. Aangezien ik op deze leeftijd ook wel eens zo’n schommelingen had in gevoelens. Ik denk dat het ook goed is om met haar in gesprek te gaan, vragen of ze kan vertellen waarom ze zo enorm verdrietig is. Misschien zegt ze dan uit haar zelf dat ze het bijvoorbeeld niet leuk vindt bij haar vader . Dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar ik ben natuurlijk ook aan het bedenken wat een mogelijke reden zou kunnen zijn. Misschien kan ze haar gevoel zelf niet eens plaatsen en omschrijven, dan kan het echt zijn dat het te maken heeft met hormonen. Ik denk dat het goed is om daar eens achter te komen, middels een gesprek. Misschien eerst alleen met haar en bijvoorbeeld de 2e keer met je ex-man erbij.
Je hoeft je in ieder geval echt geen slechte moeder te voelen, want je doet je best, zoals ik uit je verhaal kan lezen. Het is lastig om zo’n situatie mee te maken, maar misschien zit je dochter ook ergens mee en durft ze het niet te uiten. Door haar aan te spreken, zou het mogelijk kunnen opluchten en komt ze ook met dat wat ze denkt en voelt. Ik vond het vaak als kind ook fijn dat mijn moeder mij aansprak wanneer ze zag dat ik verdrietig was. Soms durfde ik niet uit mijzelf te vertellen wat mij dwars zat.
Ik hoop dat ik je hiermee verder kon helpen en wens je veel liefs.
Groet,
Anne
Dank je wel voor je reactie Charlotte, denk dat je ook een punt hebt. Ze zegt zelf dat ze het fijn vindt als ik mee-eet en ook haar vader wil het graag zo hebben. Lastig om het dan te veranderen… Zal het eens een keer opperen bij hem.
Hallo Monique,
Wat goed dat je ons forum zo hebt doorgezocht, en wat fijn dat je alsnog je verhaal hier doet!
Wat mij opvalt aan het verhaal dat je schrijft is dat jullie op woensdag nog zo “normaal” doen tegen elkaar. Dit is natuurlijk super fijn en 1000 maal beter dan ruzie, maar dit kan misschien wel verwarrend zijn voor jullie dochter. Ik heb zelf een stiefzoontje van 9 jaar en ik zou me kunnen bedenken dat als ik niet met zijn vader was geweest en zijn ouders iedere week gewoon nog als vanouds samen gezellig gingen doen, dat hij dan zou kunnen bedenken dat het weer goed zou kunnen komen. Ik ken uw dochter natuurlijk niet maar dit is wat ik me zou kunnen voorstellen. Als ik kijk naar de scheiding van mijn eigen ouders ging dat gepaard met heel veel ruzie en ook gelijk met andere relaties, dus ervaring zelf heb ik niet. Ik heb toen mijn ouder uit elkaar gingen ervoor gekozen om volledig bij mijn vader te gaan wonen, maar mijn broertje bracht met enige regelmaat wel weekenden bij mijn ouders door. Hij wilde vaak ook biet bij mij en mijn vader weg en wat hem dan hielp was het wissel moment zo kort mogelijk houden. Dan kon hij de knop om zetten zegmaar.
Ik hoop dat ik een beetje geholpen heb met mijn verhaal en ervaring en dat het afscheid nemen snel weer beter gaat, Als uw dochter er behoefte aan heeft kan ze altijd aanmelden voor het Buddy project. Dit zijn jongeren zoals ik die haar graag een luisterend oor willen bieden, en er voor haar zijn als ze dit wil. https://www.villapinedo.nl/informatie-over-buddy/
Lieve groet,
Charlotte