Marc (48) in Vragen van ouders
Ze verwijten het mij
Mijn ex en ik zijn nu drie jaar uit elkaar. Een van de redenen dat we uit elkaar gingen, was dat ik graag wilde dat zij ook een beetje ging werken: ze vond dat ik er te weinig was, maar wilde niet dat ik minder ging werken ivm mijn inkomen. Nu betaal ik partner- en kinderalimentatie en werkt ze nog nog steeds niet. Ik vind het uiteraard helemaal niet erg om kinderalimentatie te betalen, maar na drie jaar zou ik graag willen dat zij ook wat zou gaan bijdragen. Ik vind het bovendien zorgelijk dat mijn kinderen nu meekrijgen dat het ‘normaal’ is dat een partner alles betaalt en dat je dus niet per se zelf verantwoordelijkheid hoeft te nemen voor je eigen inkomen.
Ik heb al een paar keer geprobeerd het te bespreken, met als gevolg dat ze me ondermijnt waar de kinderen bij zijn door overal commentaar op te leveren en steeds te zeggen dat de kinderen iets niet mogen omdat papa het niet wil betalen (ze krijgt meer dan 3000 euro per maand)Op dit moment geeft ze mij er de schuld van dat zij niet kan gaan samenwonen met haar nieuwe partner, omdat ze dan geen inkomen meer heeft..
Het geld kan ik missen, maar ik wil niet meer met zoveel verplichting aan haar vast zitten en vind drie jaar om een baan te zoeken eigenlijk wel lang genoeg. Over 9 jaar houdt de partneralimentatie op en is ze bijna 60 zonder werkervaring. Hoe moet ik dit aanpakken zonder dat het tussen mij en de kinderen komt te staan? Zij verwijten mij nu dat ik ‘weiger’ te betalen, terwijl ze geen idee hebben van hoeveel hun moeder al krijgt.
Hee Marc,
Bedankt voor je openheid! Moeilijke situatie beschrijf je hier. Wel is het mooi dat je er zo nuchter in staat en denkt aan het toekomst perspectief van je kinderen. Mijn situatie was deels vergelijkbaar met die van jou, Mijn moeder werkte ook niet en verwachte dat mijn vader voor het financiële op zou draaien. Ook mijn moeder kon wel werken maar vertikte het gewoon, ongeacht de consequenties die het zou opleveren. Het resultaat hiervan waren meer financiële problemen. Mijn moeder was in een slachtoffer rol gekropen en het probleem alleen maar erger. De bijdrage die mijn vader kon leveren was niet toereikend om de problemen op te lossen (hij zat in de schuldsanering).
Vooralsnog weigerde mijn moeder te werken om de problemen aan te pakken. Op een bepaald punt merkte ik dat zij er niks aan deed om de situatie beter te maken. Dit heb ikzelf geprobeerd maar hielp niet. Ik heb haar dit heel lang kwalijk genomen en me voorgenomen dat ik absoluut niet zou worden zoals haar. Hierdoor werd ik heel erg bewust van het gezegde ” hard werken loont”. Vervolgens is zij ervandoor gegaan met haar huidige man. Mijn vader was daarmee van zijn verplichtingen af omdat haar nieuwe vriend zorgde voor inkomen.
Ik ben sterker uit de situatie gekomen dan dat ik er in ging. Heel veel werd me duidelijk als het ging om keuzes die iemand maakt.
Een aanpak voor de situatie die jij beschrijft is niet zo makkelijk. Richting je kinderen zou ik open en eerlijk zijn over de situatie is. Niet wijzen naar iemand maar vertellen hoe het zit. Stel je neutraal op richting je ex en probeer zo min mogelijk een mening over te hebben richting je kinderen.
En het feit dat je ex niet wil werken, tja dat is haar keuze. Ze ondervindt vanzelf de gevolgen ervan. Wat je zaait oogst je ook.
Misschien niet helemaal een antwoord wat je verwacht maar ik hoop dat je er iets mee kunt.
Groet Gerjan