Dieuwke (34) in Vragen van ouders

Hij heeft het moeilijk

Mijn ouders zijn sinds vorig jaar uit elkaar. Ze hebben inmiddels allebei een ander. Onze zoon van 5 jaar heeft t daar wel moeilijk mee. Sinds afgelopen zomer komt erbij dat het zusje van mijn man ongeneeslijk ziek is. Ze heeft kanker met uitzaaiingen en de chemo slaat tot op heden niet aan. Onze zoon heeft veel woede aanvallen en angstaanvallen. Hoe kunnen we hier mee omgaan?

2 reacties

  1. Hilde op 17 januari 2020 om 13:04

    Hoi Dieuwke,
    Wat een heftige situatie! Er komt opeens een heleboel op jullie allemaal af en dat is al heel erg moeilijk als je volwassen bent, laat staan een kind van 5. Ik vond het zelf al heel heftig toen ik een nieuwe baan kreeg én moest verhuizen, maar als er 2 dingen gebeuren die misschien wel je beeld van je familie veranderen dan kan ik me niet eens voorstellen hoe heftig dat wel niet moet zijn voor jullie allemaal.

    Hoe bespreken jullie dit thuis? Hebben jullie alles wel eens op een kindvriendelijke manier uitgelegd aan je zoon? Het is een hele verwarrende situatie en ik kan me voorstellen dat het een beetje veel voor hem is allemaal.

    Hoe lang heeft je zoon al last van zijn woede en paniek? Zegt hij er wel eens iets over? Zijn jullie al eens naar de huisarts geweest? Ik ben vorig jaar begonnen met therapie nadat ik met mijn huisarts had gesproken en het voelde heel goed om met een ‘buitenstaander’ over dingen te praten, dan hoefde ik me geen zorgen te maken over oordelen. Ik zou je aanraden naar de huisarts te gaan voor advies, het hielp mij in ieder geval.

    Succes!
    Hilde



  2. Sabine op 13 januari 2020 om 11:48

    Lieve Dieuwke,

    Wat goed dat je het forum hebt gevonden. Het lijkt mij geen gemakkelijke situatie waar jullie in zitten? Hoe is dit voor jou dat je ouders zijn gescheiden? Ik kan mij zo voorstellen dat jullie zoontje erg kijkt naar jullie om te zien hoe hij kan en mag reageren. Ook met betrekking tot hoe te reageren op het ongeneeslijk ziek zijn van je schoonzus. Toen mijn ouders uit elkaar gingen voelde ik veel boosheid en verdriet. Ik was zelf 18 en kon de dingen logisch wel begrijpen maar gevoelsmatig doet het toch pijn. Het voelde alsof mijn hele leven een leugen was geweest en dat was een naar gevoel. Ik kan bedenken dat het niet zo is en dat helpt mij maar het is toch een rare gedachte dat mijn vader nu gelukkig is met iemand anders. Daarnaast heb ik momenteel ook iemand in mijn directe omgeving met kanker waarvan de chemo en experimentele behandeling niet aan slaat. Ik zie hoe dat hem kapot maakt en voel me machteloos in de situatie.
    Hoe zwaar de scheiding en de kanker ook voelen, ik begrijp tot op zekere hoogte wat er gaande is en dat maakt het draaglijker. Dit is misschien herkenbaar voor jou? Jouw zoontje voelt ook al deze dingen maar kan het nog niet logisch begrijpen. Hij snapt niet wat er gaande is tussen opa en oma en waarom hij nu opeens een extra opa en oma heeft maar dan al bij de andere opa en oma, hij snapt niet dat zijn tante ziek is en hoe dat werkt. Dat lijkt mij allemaal erg beangstigend en ontastbaar. Wat is het en hoe ga je er mee om? Ik zou soms ook het liefst willen schreeuwen hoe oneerlijk ik het vind en wat er anders zou moeten. Ik wil eisen op tafel leggen met hoe het beter moet. Maar ik schreeuw niet omdat ik het ”begrijp” en als ik wel zou willen schreeuwen of boos wil zijn kan ik woorden geven aan mijn gevoel.
    Ik denk dat het belangrijk is om voor hem de vertaalslag te maken over wat hij voelt (natuurlijk op het niveau van een 5 jarige). Begrip tonen voor zijn boosheid want die mag er zijn en proberen uit te leggen waarom hij zich zo voelt. Ik denk dat de woede veelal terug te herleiden is naar verdriet en angst. Woede is naar mijn ervaring altijd een makkelijkere emotie dan verdriet want dat komt veel dichterbij en is vaak ook enger.
    Misschien dat jullie met hem kunnen spelen of tekenen en dan kijken of de scheiding of kanker terug kunnen komen in het verhaal. Dat hij kan laten zien wat zijn gedachten hierover zijn en jullie aan de hand daarvan kunnen bijsturen of dingen kunnen herformuleren zodat het begrijpbaar word.
    En misschien is het ook een idee om hulp in te schakelen. Het is allemaal veel om te verwerken voor een vijfjarige en ik kan mij voorstellen dat het voor jullie ook geen makkelijke situatie is. Er is niks mis met hulpvragen en dan hoef je het ook niet meer allemaal alleen op te lossen.
    Zelf vind ik het fijn om dingen met mijn moeder of vriendinnen te bespreken. Dan kan ik zelf ook dingen verwerken. Ik weet niet in hoeverre jij en je partner vrede hebben met de situatie maar vergeet ook vooral niet naar jezelf te kijken en hoe jij je voelt. Jouw gevoel is ook belangrijk en je kind zal daar misschien ook meer naar kijken dan je denkt. (Mijn moeder heeft een handicap en het maakte niet uit hoe oud ik was, ik wist altijd wanneer het niet goed ging en ze pijn had. Mentaal of fysiek maakt niet uit. Je merkt het toch als kind)
    Ik hoop dat de situatie van je schoonzus beter word en dat jullie zoontje wat meer rust krijgt in zijn hoofdje. Succes!

    Liefs,
    Sabine