Anoniem (37) in Vragen van ouders
Alles al geprobeerd
Ik ben nu 3,5 jaar gescheiden van mijn ex-man. Samen hebben wij twee kinderen.
De keuze om te gaan scheiden, was echt niet gemakkelijk. Omdat ik bang was, dat hij zijn narcistische gedrag over zou brengen op de kinderen. Mijn grootste angst kwam uit. Nu al twee jaar geven mijn kinderen, ernstige dingen aan. Mijn kinderen lijden onder het narcistische gedrag van hun vader. Ik heb vader diverse keren erop aangesproken maar hij ontkent alles. Ik heb alles ingeschakeld wat je maar kan benoemen, zelfs een rechtzaak. We hebben bijeenkomsten gevolgd, curcussen, begeleidingsgesprekken,
Melding gemaakt..
Mijn kinderen hebben met begeleiders gepraat.
En nog blijft hij door gaan en alles wordt ontkent door vader. Hij zegt zelf dat de kinderen liegen.
Mijn kinderen worden in twijfel gebracht, omdat de kinderen anders zijn als ze met vader naar de gesprekken gaan, als ze dan met mij gaan. De kinderen geven alles aan in de gesprekken als ze met mij gaan. Mijn kinderen geven ook aan dat ze bang zijn!
En dan krijg ik te horen,
Jullie situatie past bij vechtscheiding!! Nee het gaat hier om geestelijke en lichamelijke mishandeling van mijn kinderen. Omdat ik geen bewijzen heb en het alleen van de kinderen hoor, kan ik helemaal niks. Wat zijn de verdere stappen die ik kan nemen als ouder zodat mijn kinderen gehoord worden?
Hoi!
Bedankt dat je je verhaal hier deelt. Het is een gebaar van liefde en zorgen. En als ik zo lees wat je allemaal schrijft, kan ik me goed voorstellen dat je je veel zorgen maakt. Hoewel je het een beetje vaag houdt (‘narcistisch gedrag’ kan van alles zijn) klinkt het alsof je je erg veel zorgen maakt over je kinderen. Je spreekt van geestelijke en lichamelijke mishandeling. Dat klinkt niet oké. Je vraagt je af wat je kunt doen zodat de kinderen gehoord worden.
Ik heb zelf als kind het een en ander meegemaakt, sprekende over narcistisch gedrag bij een ouder. Ik weet niet in hoeverre het vergelijkbaar is met de situatie waar jouw kinderen in zitten. Het klinkt alsof je kinderen jonger zijn. Mijn vader kon mijn broertje en mij erg tegen elkaar uitspelen: beloftes aan de een doen, en andere beloftes aan de ander. Verschillende verhalen aan ons beiden vertellen. Eén van ons erg voortrekken, ten koste van de ander. Hij leed compleet zijn eigen leven. Wij moesten ons daarin aanpassen, en als we dat niet deden, kroop hij in de slachtofferrol en was alles onze fout. Ik ben vaak compleet overstuur thuisgekomen bij mijn moeder. Zij was er op dat soort momenten altijd voor me. Ze troostte me en luisterde naar me. Ze geloofde me onvoorwaardelijk. Dat is iets wat voor mij heel veel betekend heeft.
De te ondernemen acties zijn erg afhankelijk van de leeftijd van de kinderen, want gedeeltelijk ligt de manier waarop zij willen omgaan met hun vader, de frequentie van het contact, bij hen. Ik krijg uit je verhaal het idee dat ze nog jong zijn en dat maakt het extra lastig. Het lijkt me belangrijk om onderscheid te maken tussen de dingen die je niet en wel kunt veranderen. Je schrijft dat je alles al hebt geprobeerd. Kijk eens naar de dingen die je wél kunt veranderen. Wat je allemaal kunt doen om de situatie voor je kinderen zo draaglijk mogelijk te maken. En wat ik ook nog wil zeggen: als er sprake is van mishandeling mag je de politie inschakelen.
Sterkte met de situatie!
Anne
Beste anoniem,
Wat goed dat u uw vraag stelt op het forum. Ik heb het gelezen en wat een moeilijke situatie al in.
U geeft aan dat u al een heleboel heeft geprobeerd wat allemaal niet lijkt te werken. Heeft u ook al eens iets gehad, dat wel heeft gewerkt voor u? Hoe heeft u dat gedaan?
Toen mijn ouders gingen scheiden, waren er ook conflicten in de scheiding. Geen narcistisch gedrag zoals u beschrijft, maar ook verhalen die wij vertelden aan mijn vader, waarvan mijn moeder zei dat dat niet klopte. Mijn vader heeft toen ook een advocaat ingeschakeld en wij als kinderen hebben toen met de raad van de kinderbescherming gepraat. Zij luisterden naar ons en wij mochten ons verhaal doen en werden serieus genomen. Wat bij ons fijn was, was dat wij zonder ouders konden praten met hen. Zo konden wij ons eigen verhaal doen, zonder dat mijn moeder hier boos over werd. Hebben uw kinderen iemand met wie ze kunnen praten over de situatie, zonder dat vader erbij is?
Alles is bij ons in werking gezet door een melding bij Veilig Thuis. Die melding kunt u ook zelf doen. U geeft aan dat u dat al eens hebt geprobeerd. Bij ons heeft het ook 2 keer geduurd voordat er actie werd ondernomen. Heeft u al een 2e keer een melding gemaakt? Hoe vaker een situatie gemeld wordt, des te sneller er actie ondernomen wordt is mijn ervaring.
Ook kunt u terecht bij een centrum voor jeugd en gezin om hier een melding van te maken en advies te vragen.
Daarnaast is het vooral belangrijk dat u blijft praten met uw kinderen. Hoe voelen zij zich? Wat willen zij in deze situatie? En hoe denkt u daarover? Ik vond het altijd fijn als mijn vader een rustig moment koos om met ons te praten over alles en de tijd nam. Dat kunt u ook bij uw kinderen doen!
Ik hoop dat u hier iets aan heeft.
Sterkte in de situatie!
Veel liefs,
Evelien