Robin (14 jaar) in Mijn familie
Volwassenen zijn grotere kleuters dan wij
Hey allemaal,
Ik ben Robin (meisje) en ik ben 14 jaar oud. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11/12 jaar oud was, en nog steeds voel ik me er kut over.
Het begon allemaal al een hele tijd van tevoren toen mijn moeder ‘ziek thuis was van dr werk’. Mijn ouders hielden mij en mijn zusje voor dat mijn moeder problemen had op dr werk ofso, en drm vaak thuis zat te huilen. Het kwam regelmatig voor dat we s’ avonds zaten te eten en mijn moeder opeens begon te huilen. De sfeer bij ons in huis was heel gespannen en niet bepaald heel gezellig. Nouja in ieder geval, dit speelde al 2 maanden, tot op de dag (1 april) (had je srs geen andere datum kunnen pakken) dat mijn ouders ons vertelden dat ze niet meer van elkaar hielden (eigenlijk hield alleen mijn vader niet meer van mijn moeder). Vanaf die dag heb ik heel vaak s’avonds in mijn bed liggen huilen, luisterend naar het geruzie van mijn ouders. Mijn ouders besloten om in relatie therapie te gaan, maar ik zag de situatie eigenlijk alleen maar slechter worden. Eerst gingen ze samen naar de therapie, daarna apart omdat het samen niet meer lukte, en daarna hebben ze het maar opgegeven en besloten te gaan scheiden. In deze periode zijn mijn ouders steeds om ste beurt thuis geweest terwijl de ander bij familie sliep, en elke keer als de ander weer aan de beurt was om bij ons thuis te zijn was er weer een heleboel gehuil en geruzie. Na een tijdje is mijn moeder op zoek gegaan naar een huis en heeft er gelukkig 1 gevonden 5 minuten fietsen van mijn vaders huis. Uiteindelijk heeft de scheiding van mijn ouder me 2 jaar verdriet en onzekerheid over de situatie gekost. Nu ben ik de halve week bij mn pa en de halve week bij mn ma. Maar nogsteeds is het hartstikke klote om met al je spullen (schoolboeken, tas met kleding, hockeyspullen etc.) heen en weer te moeten fietsen, soms moet ik wel met 5 tassen op de fiets. Mijn ouders kunnen eindelijk na 3 jaar elkaar weer tegenkomen zonder gelijk weer chagerijnig te gaan doen of de ander boos aan te kijken (volwassenen zijn nog grotere kleuters dan wij). Op het moment heeft mn moeder een nieuwe vriend die ik eigenlijk echt niet aardig vind, maar daar kan ik mee leven. Nog steeds gebeuren er af en toe dingen nog als gevolg op de scheiding, maar dan is het fijn om er even over te praten. Dit geef ik dan ook als tip aan alle andere kinderen die de dupe zijn van een scheiding, “je moet er gewoon over praten!”
Hoi Robin, Ik wil even hierop reageren dat ik het heel erg voor je vind maar heel knap hoe je hier instaat! En kut is het altijd en blijft het soms ook! Dat mag jij ook vinden het was niet jouw keuze dat je ouders scheiden. Goed ook dat het praten gelukkig helpt en dat je dat ook doet en durft!! Ik vind het heel knap en dapper. Je staat er ook best sterk in naar mijn idee. Als het soms niet meer gaat, is er altijd nog professionele hulp voor je of familieleden. Nog heel veel sterkte en succes… Lees verder »
Hoi Robin, Wat moet dit een lange onzekere tijd voor jou zijn geweest, heel knap dat je dit verhaal deelt op dit forum. Het zal vast ook opluchten om dit van je af te schrijven en wij zullen jou ook wat tips geven waar jij je hopelijk beter door gaat voelen. Ik vind het vervelend om te lezen dat je je nog steeds kut voelt maar dit snap ik ook heel goed. Je hebt zo lang in onzekerheid moeten afwachten wat er ging gebeuren en nu is het daadwerkelijk allemaal veranderd en daar moet je natuurlijk ook weer aan wennen.… Lees verder »
Hoi Robin, Dat is inderdaad een rare en lastige situatie, ook dat er zo lang onzekerheid en spanning voor jullie was (en 1 april ook echt…). Wel vind ik het erg fijn dat het je goed lukt om erover te praten, dat heeft mij ook altijd geholpen inderdaad. Praat je ook met iemand op school btw? Zoals een vertrouwenspersoon? Het kan altijd voelen alsof je een beetje overdrijft als je daar naar toegaat, maar dat is echt niet zo, en het is eigenlijk heel handig. Dit is iemand die gegarandeerd aan jouw kant staat, en iemand die je ook kan… Lees verder »