Hoi, ik heb sinds een ander half jaar ‘ruzie’ met mijn vader. dit is ontstaan doordat ik paps nieuwe vriendin niet accepteerde. voordat pap en mam gingen scheiden waren de kinderen het belangrijkste in hun leven. vooral ik en pap waren veel samen en gingen bv iedere dag boodschappen doen en samen de hond uitlaten. ik ben dit altijd gewend geweest en vond het heel normaal om veel tijd met hem door te brengen. vanaf dat pap een nieuwe vriendin heeft zijn er een hoop dingen veranderd. ik merkte dat pap haar meer aandacht gaf en hij had vaak geen tijd meer voor mij. het ging zover dat hij soms 2 dagen niks tegen me zei. ik ben me ontzettend af gaan zetten tegen paps vriendin. ik kon haar niet uitstaan. ik heb haar de schuld gegeven van al deze dingen. waarschijnlijk omdat het makkelijker is om te accepteren dat ik paps vriendin niet mag dan te accepteren dat ik pap kwijtraak. ik heb na maanden nadenken pap een brief geschreven. hierin heb ik uitgelegd dat ik dingen miste van vroeger. die brief is helemaal fout opgepakt en paps vriendin was ontzettend boos. paps advies was om bij mam te gaan wonen. dit heb ik uiteindelijk gedaan.

nadat ik bij mam ben gaan wonen zijn pap en ik alleen maar uit elkaar gegroeid. we zagen elkaar eens in de 3 weken. soms zag ik hem een maand niet.. als ik dan eens een middagje kwam gingen we praten over de ‘ruzie’ maar er kwam nooit een oplossing. ik bleef vasthouden aan mijn waarheid en pap bleef vasthouden aan zijn waarheid. mijn waarheid was dat ik best wou veranderen maar dat pap ook water bij de wijn zal moeten doen, en zijn waarheid was dat ik zal moeten accepteren dat het niet meer wordt zoals vroeger en ik me daar bij neer moet leggen. deze vakantie heb ik pap helemaal niet gezien. uiteindelijk appte hij dat ik mijn excuses moest maken aan zijn vriendin of de ‘ruzie’ zal niet opgelost worden. na lang nadenken heb ik ook beseft dat ik pap niet kan laten begrijpen wat ik bedoel. ik kan me vast blijven houden aan vroeger en het contact met pap verbreekt of ik bied men excuses aan en accepteer dat paps vriendin belangrijker is voor hem dan ik ben (dat zijn zijn woorden) maar ik hou wel pap bij me. 2 dagen geleden heb ik mijn excuses aangeboden aan paps vriendin. ze begon toen uit te leggen dat ik pap kleem en dat ik stik jaloers was op paps vriendin. ook vertelde ze me dat ik mijn broertje altijd achter heb gesteld en dat ik gewoon een vies spelletje aan het spelen was. bv dat als pap eens alleen was dat ik dan meteen naar hem toe ging om maar wat tijd met hem door te brengen ( dit is me nog nooit opgevallen maar oke) pap stemde hier totaal mee in.. ik weet van de ene kant wel dat ik veel tijd met pap door bracht maar dat is wat ik mijn hele leven gewend ben geweest. ik weet dat ik jaloers was en dat heb ik dan ook toegegeven. ik vindt niet dat ze het recht heeft om mij zo te beschuldigen over dat klemen maar van de andere kant, als ik er iets van zeg wil pap niks meer met me te maken hebben. in alle andere gesprekken heb ik me hiertegen verzet, en gaf ik tegenwoorden maar dit keer niet.. van de ene kant goed, want ik heb pap nog bij me. maar van de andere kant, hebben ze ontzettend over mee heengelopen. ik wil pap niet kwijt en heb er alles voor over om ze bij me te houden maar ik wil wel kunnen zeggen wat ik voel.

ik heb geleerd dat je alles kunt accepteren. als ik pap 5 maanden amper spreek kan ik dat accepteren. ik kan paps vriendin accepteren, maar ik denk niet dat ik het kan accepteren dat iemand alles over me kan/mag zeggen. dat is een geen gezonde manier om met iemand om te gaan.. maar als dat de enige manier is waarop ik pap bij me kan houden, is dat het waarschijnlijk waard.

ik wil niet alleen maar met mijn vinger naar andere wijzen. ik heb ontzettend veel dingen gedaan/gezegd waar ik niet trots op ben. ik heb ze allemaal opgebiecht en mijn excuses ervoor aangeboden. pap vertelde mij dat hij niemand meer in zijn weg van geluk laat staan. oftewel dat ik niet tussen hem en zijn vriendin moet staan. ik heb eigenlijk hetzelfde naar hem nu.. ik wil niet dat hij nog voor mij kan bepalen of ik me goed of slecht voel. ik ben deze vakantie 3 keer flauwgevallen van de stress. ik ben er klaar mee. het boeit hem niet dat ik me slecht voel. ik als dochter van pap moet me aanpassen aan de keuzes die hij maakt in zijn leven, zo niet dan mag ik vertrekken.

nu is mijn vraag aan ouders, staan bij jullie kinderen en partner op dezelfde lijn? of is de een belangrijker voor je dan de ander? belangrijker is misschien een fout woord maar als je zou merken dat je kinderen het niet goed kunnen vinden met de partner zou je dan de partner aanspreken, de kinderen, of beide?

hopelijk kunnen jullie me wat advies geven.