Hallo,

Dit is mijn verhaal;
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog best jong was. Alsnog voelt het alsof het pas gebeurt is. Terwijl in de tussen tijd veel gebeurt is.. Ik ga om de 2 dagen ongeveer van mijn moeder naar mijn vader. Dit is niet leuk! Dit is onhandig de heele tijd heen en weer en heen en weer. Ook vind ik het helemaal niet leuk bij mijn vader. Door alles wat er is gebeurt, hoe hij mijn moeder behandelde, wat hij heeft gedaan en omdat hij niet om mij geeft. Nooit aandacht, nul intresse en het ergste geen liefde. Mijn kleine zusje heeft van dit alles bijna helemaal geen last.. Zij weet niet wat er allemaal gebeurt is en mijn vader houd van haar. Ik niet, ik mag die vent niet. Al een keer in therap[ie gezeten wat totaal niet geholpen heeft omdat ik niet meer hier wil wonen. Ik ga stuk van binnen. Altijd als ik lag is er iets in mij wat me herrinnerd aan alle nare dingen die zijn gebeurt, waardoor ik niet blij kan zijn vw mezelf. Ik kan dit alles gewoon niet achter me laten, alles wat gebeurt is. Meerdere keren met meerdere mensen gesproken, nu eindelijk tegen mn moeder verteld dat ik weer naar een psycholoog moet. Omdat ik depressief ben. Ik mis een echte familie gewoon zo erg. Heb meerdere stieffamillies gehad en het klikt gewoon niet. vooral als je gedwongen word leuk gevonden te worden, normaal zijn, alles doen en moeten komen op afspraken blabla. Ik huil elke dag en heb zovaak gedacht dat ik het niet meer aan kan en ik het leven dan nu echt wil opgeven. Omdat dit al heel mijn leven zo gaat. Ik ben nu erg verdrietig.. Maar dit is de eerste x in mijn geheele leven dat ik een piep klein beetje licht zie. Want ik wil het niet meer. Ik ga vechten zodat het eindelijk stopt dat ik eindelijk echt blij kan zijn niet elke dag hoef te huilen en niets durfen zeggen tegen mijn vader. Ik hoop dat een nieuwe psycholoog kan helpen en dat ik weer mag genieten van mijn jeugd. Ik ben er nog lang niet maar ik ben nu zelfs verbaast met mezelf dat ik hoop heb. Ik geloof er in.