Rebecca (22 jaar) in Mijn familie
Voor je kind doe je toch alles?
Hallo allemaal, mijn ouders zijn al gescheiden toen ik 2 was omdat mijn moeder er achter kwam dat mijn vader al ons geld vergokte. Sindsdien sliep ik wel om het weekend bij mijn vader maar nam hij mij vaak mee naar de kroeg, hij had vaak vriendinnen en ik vond het nooit echt leuk. Toen ik 9 jaar was ging hij naar een afkick kliniek op texel waar ik dan ook heen ging. Eerste keer weer thuis na die afkick kliniek nam hij me weer mee naar de kroeg om te gokken. Ik heb hem toen samen met mijn moeder gebeld met de boodschap dat ik niet meer bij hem wou slapen. Nog 2 jaar heb ik een verjaardagskaart gehad maar hierna stopte al het contact. Ook had hij zijn hele familie (9 broers en zussen plus kinderen en echtgenoten) tegen mij en mijn moeder opgezet waardoor de verjaardag van mijn opa erg ongemakkelijk werden. Op mijn 15e heb ik voor mijn verjaardag een naamsverandering gevraagd, wat we toen ook hebben aangevraagd. Vervolgens stond mijn vader na 6 jaar opeens op de stoep, kwaad, maar deed tegen mij alsof er nooit iets was gebeurd. Ik heb hem heel kwaad de deur uit gezet. Sindsdien nooit meer contact gehad. Hij betaalde ook nooit alimentatie behalve als het weer voor een tijdje was opgelegd door de rechter. Hij is ondertussen getrouwd en heeft me voor mijn 22e verjaardag opeens weer gefeliciteerd via FB (we zijn niet gelinkd), ik heb een uur gehuild Ik zou zo graag willen weten hoe je met jezelf kunt leven als je je kind zo in de steek laat, alsof ik niks waard ben. Voor je kind doe je toch alles, ik zou alleen al mijn leven geven voor mijn nichtje en neefjes. Het probleem is alleen dat hij altijd overal over liegt, en elk antwoord zal niks veranderen aan het feit dat hij me voor altijd beschadigd heeft. Moet ik nou toch naar hem toe gaan om het te vragen?
Hee dames, Bedankt voor de reactie op mijn stukje. Het hele stuk van mezelf schuldig voelen heb ik al een tijd achter me gelaten. Ik ben nu alleen nog heel kwaad. Ik heb alles ook al meerdere keren opgeschreven maar ik denk dat de enige manier voor mij om het los te laten, is het hem vragen waarom? Ik wil zijn gezicht kunnen zien met zijn emoties. Ik ben er zeker niet op uit om weer een band met hem te krijgen want daarvoor is er te veel gebeurd maar ik blijf me altijd afvragen hoe je zoiets kunt doen.… Lees verder »
Hoi Rebecca, Bedankt voor je berichtje op het forum. Wat een heftig verhaal zeg. Wat Dara ook al zegt: leg absoluut geen schuld of verantwoordelijkheid bij jezelf. Je vader was de ouder, de volwassene, hij had beter moeten weten. Je vader zal het waarschijnlijk ook niet gemakkelijk hebben gehad en zal toen der tijd niet besesft hebben dat het helemaal niet goed is voor een kind om mee te nemen naar de kroeg. Dit neemt echter niet weg dat het voor jou natuurlijk helemaal niet leuk is en ik snap goed dat je op een gegeven moment niet meer naar… Lees verder »
Lieve Rebecca, Wat een vreselijke situatie. Leg alsjeblieft geen schuld of verantwoordelijkheid bij jezelf. Ik denk dat je vader nooit heeft bedacht dat jou meenemen naar de kroeg enzo slecht was. Dat hij niet door had hoe ongemakkelijk dit voor jou was. Dat hij jou gewoon bij hem wilde hebben en niet dacht dat dit een probleem was. Dus dat jij hem toen niet meer wilde zien zag hij misschien niet aankomen en dan legt hi de blaam bij jou. Dat klopt natuurlijk niet want jij bent zijn kind en dus draagt hij verantwoordelijkheid jou gelukkig te maken, niet andersom.… Lees verder »