Mijn ouders zijn nu 6 jaar geleden gescheiden. Ik heb hier altijd erg veel last van gehad, omdat ik heel erg gevoelig ben voor sfeer. Ik voel me vaak verantwoordelijk voor het geluk van allebei mijn ouders en durf vaak dingen niet uit te spreken, omdat ik ze allebei geen pijn wil doen. Mama is vreemd gegaan en daarom is zij (vooral volgens papa en oma) the badguy in dit verhaal. Ik zit er midden in en dat wil ik helemaal niet. Al heel lang woon ik bij papa omdat dat het huis is waar we eerst met z’n allen woonde en ik waar ik mij ook het meest thuis voel. Ik miste mama nooit zo erg tot afgelopen half jaar. Ik weet niet wat ik wil en ik weiger in mijn hoofd ook een soort van keuze te maken omdat ik dit allemaal nooit had gewild natuurlijk. Ik ga daarbij ook niet zo goed op verandering. Steeds vaker praat de moeder van papa slecht over mama, dit doet mij echt heel erg veel pijn. Ik schrijf dit nu omdat (echt heel stom hoor) ik net tegen papa zei dat ik de koffie bij mama lekkerder vind dan bij hem. Het ging mij dus volledig om de fucking koffie en niet om wie er beter is, papa of mama. Gelijk kreeg ik een “dat wil ik helemaal niet horen, dat doet iets met mij” terug van papa. Alsof het een wedstrijd is. Ik had het helemaal niet zo bedoeld en vind het echt vervelend dat ik ergens op aangewezen word terwijl dat helemaal niet mijn intentie was. Het doet me zoveel pijn dat het altijd een strijd is waar ik midden in zit en waarin ik mij geen fouten kan veroorloven.