Hoi,
wat ik nu schrijf is misschien een lang verhaal maar het moet er echt even uit, ik weet niet zo goed wat ik moet doen…

Vrijdagmiddag hadden mijn broertje en ik een gesprek met mijn vader (mijn moeder zat er ook bij), over de situatie bij hem thuis. 4 jaar geleden heeft hij een nieuwe vriendin gekregen (een half jaar na de scheiding) eerst was ze nog wel aardig maar toen ze steeds vaker bij ons kwam werd ze steeds chagrijniger en bozer naar mij en mijn broertje toe. Anderhalf jaar geleden heeft mijn vader zijn (prachtige) huis verkocht om samen met zijn vriendin in een ander huis samen te gaan wonen, mijn vaders vriendin wou niet in het huis wonen waar mijn moeder ook had gewoond. De verhuizing was natuurlijk niet leuk voor mij en mijn broertje (van nu 13). Mijn vaders vriendin weet steeds chagrijniger naar mijn broertje en mijn broertje steeds bozer naar haar, op een gegeven moment heeft hij maar besloten zich tijdens het weekend (als wij daar zijn) terug te trekken op zijn kamer. Mijn vader en zijn vriendin besloten ook om mijn moeder overal de schuld van te geven, ze kreeg volgens hun te veel allimentatie en moest zelf maar gaan werken en dat ze zich aanstelt (wat ze niet kan aangezien ze vroeger twee keer een ongeluk heeft gehad en nu daar nog steeds heel veel klachten van heeft, en ik weet dat aangezien ik de hele week bij haar woon en zie hoe ziek zij soms is). mijn vader heeft dit meerdere malen tegen mijn broertje gezegd, waar dan natuurlijk ruzie uit kwam. Nu hebben mijn vader en zijn vriendin sinds een jaar een baby en is de situatie bij hun thuis, als wij daar zijn, alleen maar slechter, ik voel me daar niet meer welkom en al helemaal niet ’thuis’
nu hadden we daar vrijdag een gesprek over met mijn vader bij mijn moeder thuis,
wij legden uit wat wij voelden en dat we merkten dat we het nu niet zo leuk vonden met zijn vriendin, mijn vader voelde zich aangevallen en zij dat hij dat niet kon oplossen dat hij niet altijd de ‘buffer’ kon zijn. Hij deed alsof hij het grote slachtoffer was. Mijn broertje heeft tijdens dat gesprek verschillende voorbeelden genoemd waarin hij benoemde wat mijn vaders vriendin had gedaan, mijn broertje moest huilen en toen gaf mijn vader wel toe dat zijn vriendin misschien een wat ander karakter had. Vervolgens vertelde mijn broertje aan mijn vader hoe hij een half jaar had gedacht dat hij zijn vader haatte, om de dingen die hij en zijn vriendin hadden gezegd, mijn broertje moest toen weer huilen en zijn ‘maar ik hou wel van jou papa’. op dat punt moest ik ook wel een beetje huilen maar mijn vader leunde naar achter, ging met zijn benen over elkaar zitten en deed zijn handen over elkaar. Ik had zoiets van zeg nou dat je ook van hem houd maar in plaats daarvan zij hij ‘ik zit het allemaal even te bekijken’

na nog vijf keer te herhalen over dat wij het willen oplossen en wel een gesprek met zijn vriendin en hem erbij willen hebben leek het eindelijk bij mijn vader binnen zijn gedrongen. Mijn broertje gaf nog een voorbeeld (wat hij achteraf beter niet had kunnen doen), mijn vader had weer een emotieloze uitdrukking op zijn gezicht en toen zij mijn moeder ‘als het zo doorgaat willen ze niet meer naar jou toe, luister nou’ toen werd mijn vader boos hij ving het op als een dreigement en snauwde naar mijn moeder ‘ en met jou heb ik ook nog wat te bespreken.’
het gesprek liep tot zijn einde, en ik zij nog, heel nadrukkelijk, tegen mijn vader en moeder ‘en ik wil niet dat jullie ruzie maken, dat is voor ons helemaal niet fijn, en ook als jullie het verbergen merk ik het heus wel en daar wordt ik echt verdrietig van’ mijn vader zij ja en ik zij nog een keer ‘echt niet doen hè.’

mijn moeder liep naar de voordeur om mijn vader uit te laten, ze deed de kamer deur dicht, en vroeg aan mijn vader wat er nou nog was (ze dacht dat wij het niet zouden kunnen horen) mijn vader werd toen heel boos en zij dat hij mijn moeder geen alimentatie meer zou betalen dat wij maar bij hem moesten komen wonen, waar we in een groot huis konden wonen en dat zij het maar uit moest zoeken.
Hij bleef maar door gaan en mijn moeder werd weggeblazen bij haar eigen voordeur totdat mijn broertje besloot om er heen te lopen zodat ze zouden stoppen.
Mijn moeder rende toen hard huilend de trap op.

Ik had mijn vader nog nooit zo gezien als dat hij vrijdag was, tijdens dat gesprek kwam ik erachter dat hij dingen niet zo voelt als dat ik en mijn broertje doen. Dat de dingen niet tot hem doordringen, dat hij eigenlijk gewoon een soort stenen muur om zich heen heeft. Ik was geschrokt om een totaal andere vader te zien, ik voel me een soort van verraden. En toen hij zo te keer ging aan de deur schaamde ik me dat hij mijn vader is, ik had nog zo gezegd ‘geen ruzie maken.’ ik zit er echt ontzettend mee dat dit allemaal gebeurd is en dat mijn vader niet is wie ik dacht dat het was. Ik heb er al het hele weekend hoofdpijn van en voel me gestrest en verdrietig. Ik weet echt niet wat ik moet doen, ik moet vrijdag weer naar hem toe…
iemand tips?