Caroline (58) in Gedachtes
Oudere slachtoffer van een vechtscheiding
Toen ik erg jong was, 3 jaar, scheidden mijn ouders. Een heuse vechtscheiding, alleen dat woord bestond toen nog niet. Nu ben ik een vrouw van middelbare leeftijd en zat na te denken over het ‘gebrek aan erkenning’. Erkenning voor wat mij door dat gevecht is aangedaan. Mijn ouders kwamen ook uit een leven dat hen beschadigd had, ook daar…gebrek aan erkenning. Het lijkt een thema.
Bij ons zat alles erop en eraan, ouderverstoting, stalking, mishandeling. Nou ja een hoop nare zaken die voor veel psychisch leed hebben gezorgd. Gelukkig heb ik het meeste goed verwerkt en ben ik hierdoor nu een wijze vrouw 🙂 haha.
Zoekend via google hierover vind ik deze website. Wat geweldig dat dit nu bestaat. Echt fantastisch. Was dit soort hulp er in mijn tijd geweest, dan was mij een hoop ellende bespaard gebleven. Zo fijn dat deze hulp er nu wel is voor jongeren die zich geconfronteerd zien met deze omstandigheden. Maar toch blijft bij mij de vraag: Is er ook hulp voor die (nu)wat oudere kinderen? Voor die kinderen die toen geen hulp kregen, die kinderen die jaren geleden klein waren en hun volwassen leven in moesten , gebukt gaand onder onbegrepen verwarring. Want ik heb veel verwerkt maar heb toch nog steeds last van hoe het mij gevormd heeft. Begrip en steun van lotgenoten zou misschien best veel kunnen betekenen. Zijn jullie bekend met bestaande netwerken die er zijn voor de wat oudere slachtoffers van vechtscheidingen?
Met hartelijke groeten,
Caroline
Hoi Caroline, Fijn dat je het forum gevonden hebt en dankjewel dat je je ervaring deelt. Wat zal het een pittige tijd voor je zijn geweest. Je vertelt over het gebrek aan erkenning voor wat jou door de vechtscheiding is aangedaan en zegt dat je last hebt van hoe het jou gevormd heeft. De situatie bij ons thuis is wellicht anders geweest, maar ik herken me wel in jouw verhaal. Als kind heb ik vaak het gevoel gehad dat mijn mening en mijn emoties er niet toe deden. Ik leerde om het maar weg te stoppen en kon er met… Lees verder »
Hoi Bente, dankjewel voor je fijne bericht. Wat jij schrijft klinkt inderdaad heel bekend. Al die zaken komen voort uit het a.h.w. in stress stand te hebben moeten staan al die tijd. Altijd op je hoede en dan vooral naar buiten gericht. Want daar komt het ‘gevaar’ vandaan. Dat maakt dat je op gegeven moment een vreemde voor jezelf gaat worden. Dan moet je weer leren wat alle signalen die je voelt, de krampen en pijn in je lichaam, betekenen. Hoe ga je om met die emotie signalen? Je kunt dat leren hoor, je bent daar dan alleen wat later… Lees verder »
Hoi Caroline, Dankjewel voor je reactie. Fijn om te horen dat het helpend voor je is om herkenning te vinden in verhalen van anderen. Als ik het goed begrijp heb je inmiddels leren herkennen in je lijf wat signalen betekenen, waarom die er zijn en hoe je ermee om kunt gaan. Als ik jouw stuk lees, voel ik een krachtige en dappere vrouw aan de andere kant van het scherm 🙂 Ik heb nog geen hulp bij het aangaan van het lichaamsgevoel. Althans, daar ligt niet de focus op. Ik heb me vorig jaar aangemeld bij een psychotherapeut met angstklachten… Lees verder »
Ha Bente, bedankt weer voor jouw reactie. Wat fijn dat je een therapeut hebt getroffen die er echt voor je lijkt te zijn. Dat heb je zo nodig als je zo’n proces in gaat. Dapper hoor dat je dat doet. Ook dat je met je voedingspatroon aan de slag bent gegaan. Dat maakt dat je dagelijks keuzes maakt voor jouw eigen welzijn en je daarmee echt verbindt. Dat is belangrijk hoor en werkt heel krachtig door. Ben ook wel bezig met beter eten. Met veel vallen en opstaan, dat wel. 🙂 Wat betreft delichaamsgerichte weg…waar ik veel aan heb gehad… Lees verder »
Hoi Caroline, Dankjewel voor je reactie! Het is een hele zoektocht, maar uiteindelijk komen we er wel 🙂 Wat betreft het vinden van diepere contact merk ik dat het in mijn geval echt afhankelijk is van hoe dik het masker is dat ik draag. Ik draag al zo lang een masker, ook zonder dat ik het zelf besefte. Wanneer ik open kan zijn over hoe het echt met mij gaat, voel ik ook meer ruimte voor de ander en verbinding met elkaar. Wat mooi dat je je kwetsbare gevoelens ook kunt zien als een kracht, je je thuis voelt bij jezelf… Lees verder »
Hoi Caroline, Klinkt als een heftige periode die jij hebt doorgemaakt toen je kind was. Het is dan ook niet vreemd dat je ook nu nog behoefte hebt aan lotgenoten contact denk ik. Ook al hebben wij niet dezelfde leeftijd (ik ben 25), ik herken die behoefte wel. Ik heb een paar goede collega’s die ook gescheiden ouders hebben, en ook al is de scheiding zo anders verlopen, de dingen waar we tegenaan lopen zijn soms toch hetzelfde! Dat maakt het fijn om het er met elkaar over te hebben, en uit te wisselen hoe iedereen daarmee om gaat. Er… Lees verder »
Dankjewel voor je reactie. Ja het was heftig, maar als kind pas je je eigenlijk best makkelijk aan. Dat is bedrieglijk want je omgeving denkt dat het goed gaat terwijl jij in een overlevings modus zit. Wat dat doet daar kom je pas veel later achter. Veel vallen en opstaan.
Ik ga eens nadenken over hoe je zoiets kunt opzetten, en ja social media, ik zal eens gaan zoeken. 🙂
Dag Caroline! Bedankt voor je vraag op het Forum en je lieve woorden over de stichting. Je jeugd klinkt als een onwijs onveilige en heftige tijd. Wat fijn om te lezen dat je het meeste goed hebt verwerkt en nu een wijze vrouw bent. Maar eigenlijk ‘jammer’ dat dit zo had gemoeten. Ik ben nu bijna 25 en heb een hoop steun en verwerking doorgemaakt (mede door Villa Pinedo) maar herken jouw worsteling dat ook wanneer je ouder bent of wordt, je weer tegen nieuwe dingen aanloopt. Ook kom je achter je patronen en snap je beter hoe jouw ervaringen… Lees verder »
Ha Stanja, dankjewel voor je lieve reactie. Ik ga er eens iets over lezen..generationeel trauma…, Fijn dat je steun hebt kunnen vinden bij Villa Pinedo, dat is echt geen overbodige luxe. Ik ga eens broeden op hoe ik iets kan opzetten voor dat oudere kind. Wens jou veel succes toe in de rest van je leven! Lieve groet Caroline