Mijn ouders zijn nu bijna 5 jaar gescheiden. Mijn moeder zorgde er voor de scheiding altijd voor dat mijn vader op de hoogte was van alles wat er binnen het gezin gebeurt maar sinds de scheiding moet hij dit zelf doen. Hier is hij echter niet zo goed in en hoe trots hij ook is op zijn dochters, hij heeft geen idee waar hij eigenlijk trots op is. Hij kan heel goed vertellen over zijn eigen dingen maar luisteren naar verhalen van anderen zit er niet echt in. Ik heb hem gevraagd om meer naar mij te luisteren en ik heb brieven geschreven en op zo veel manieren geprobeerd kenbaar te maken wat ik van hem nodig heb als vader en dat gaat dan even goed maar daarna vervalt hij weer in zijn oude patronen.
Ik vind dat ik mij gelukkig mag prijzen met een vader die, op zijn manier, erg zijn best doet voor zijn kinderen maar toch is het soms niet goed genoeg. Ik weet ondertussen dat ik hem niet kan veranderen dus ik probeer bij mijzelf te accepteren dat hij zijn best doet maar dit lukt niet altijd. Hoe accepteren jullie niet perse de scheiding van jullie ouders maar vooral de bijkomstige gevolgen? Misschien is de vraag die ik heb meer, hoe gaan jullie om met een ouder die jullie niet ‘ziet’?