Anoniem (18 jaar) in

Opgesloten en afgesloten

heeii beste allemaal.

ik was 11 toen ik uit huis werd geplaatst. ik heb eigenlijk nooit een echte jeugd gehad. ik leefde al die tijd op een woongroep, ik heb er nu 3 achter me rug zitten. mijn eerste groep was een kliniek. mijn 2de groep was wel een woongroep. en mijn laatste groep ben ik pas vanaf. die laatste was echt een HEL!! ik kreeg met geluk avond eten dat genoeg was voor mijn lichaam 43kg. ik heb lang gevochten voor me toekomst. eindelijk
was mijn toekomst in beeld, vlak daarna viel alles in duizenden… ik werd aangerand door iemand die altijd wel dicht bij ons stond in de vriendenkring van me ouders. toen hebben ze besloten dat ik op een besloten groep me hoofd leeg kon maken. maar in plaats daar van heb ik er juist een trauma aan opgelopen… ze hebben me opgesloten, ik kon douche met koud water, ik wist nog wel dat ik niet naar me kamer wou. er was verder rest niks aan de hand…
toen plotseling de groepsleiding het piep apparaat in drukte, ik heb 5 jaar lang op een groep gewoont en ben nooit vast gepakt door leiding. en nu lag ik daar op de grond met 20 leiding op me. ook hebben ze een emdr ( trauma verwerking) geopend voor me. dat onderwerp van de aandranding licht best zwaar op de maag zeg maar, dus ik ging naar me emdr, ik ben een keer geweest. ze hebben alles naar boven gehaald zodat alles weer kersvers leek.
plotseling liet die behandelcordinator niks meer van haar weten, en daar liep ik dan weer met me trauma die ik eerst diep had weg gestopt. op de groep mochten we geen schoenen dragen, geen trainingsbroek en geen tshirt. we hadden een half uurtje luchttijd hoe ze dat daar noemen. ik ben 18 en ik rook ik mocht 3 sigaretten op een dag. ik ging kapot van de stress dus leefde ik op de 3 rooktijden die er waren op een dag. sochtend mocht je 2 boterhammen, smiddags moch je 2 boterhammen en s’avonds bij het avondeten knorde je buik en had je geluk als je overal een eetlepel van kon nemen.
overal hingen beveiliging kastjes die alleen met een sleutel open kon. ik zat dus zeker achter 5 gesloten deuren. elke minuut van de dag mocht je niet praten. als je praten dan kon je naar je kamer vertrekken, dan werd er per direct je kamer deur op slot gedaan je stroom werd er af gegooid en je windscherm van je raam werd naar beneden gedaan, je matras werd afgepakt. in principe kon je niks. onze muur had van die piep kleine bolletjes in de verf zitten. dus volgde ik die bolletjes met me vinger en maakte in me
hoofd grote figuren en tekeningen dat deed ik zo lang dat de blaren op me vingers stonden. als je onder etenstijd naar je kamer moest en je klopte op je deur omdat je honger hebt. negeren
ze je totaal! dit allemaal omdat ik iets heb meegemaakt wat ik persoonlijk niet fijn vond. ik ben door een hel gesleurd en zal dit allemaal me
ergste vijand niet aan durven doen! wat moest ik sterk in me schoenen hebben gestaan om
dit door te kunnen maken! ik eet nog steeds niet goed, ik woon nu bij me vriend, maar ik heb er dagen tussen zitten dat ik niks eet. ik merk zelf ook dat ik er een trauma aan over heb gehouden en dat ik me nog steeds er rot daar door voel. me vriend pakte laats me polsen vast. ik ging volledig door het lint… dat was niet me bedoeling maar dat komt omdat ik al die tijd letterlijk op gesloten heb gezeten en zelden iets mee maakten van de buiten wereld.

Op de hoogte blijven
Laat het mij weten wanneer er
guest

3 Reacties
nieuwste
oudste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Charlotte
Charlotte
8 jaren geleden

Hey Anoniem, zo, wat is dat een heftig bericht! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er inmiddels niet veel beter van bent geworden… Wat moet je je onwijs rot hebben gevoeld soms. Misschien voel je je dat nog steeds wel. Dat kan ik ook heel goed begrijpen. Ik ben natuurlijk geen psychologe, maar mijn psychologe heeft me vaak verteld dat je verdrietig mag zijn. Je mag boos zijn, je mag verdrietig zijn. Zelfs als het geen reden heeft. Maar het belangrijkste blijft dat je je emoties moet kunnen uiten wanneer je dat voelt. Lieve Anoniem, wil je proberen… Lees verder »

Nadine
Nadine
8 jaren geleden

Beste Anoniem,

Jeetje wat een heftig verhaal. Ik kan me voorstellen dat jij het erg zwaar gehad hebt.

Ik denk dat in jouw geval het onwijs belangrijk is om deze traumatische ervaring te behandelen door een psycholoog. Door erover te praten kun je het misschien verwerken en een plekje geven. Hopelijk kun je deze situatie een soort van afsluiten en hopelijk helpt dit jou voor in de toekomst. Je kunt zelf op zoek gaan naar een psycholoog of je kunt naar je huisarts die jou misschien kan helpen of kan doorverwijzen.

Veel sterkte.

Nadine

Isabel
Isabel
8 jaren geleden

Beste Anoniem, Wat een heftig verhaal en wat heb jij veel dingen meegemaakt zeg, ik snap dat al die ervaringen een traumatische uitwerking kunnen hebben. Ik hoop dat het delen van je verhaal je kan helpen om het beter te kunnen verwerken. Helaas kan ik je niet echt advies geven, aangezien je verhaal (volgens mij) niet te maken heeft met gescheiden ouders. Ik hoop dat je iemand in je omgeving hebt met wie je goed kunt praten over wat je hebt meegemaakt, je vriend, of iemand anders. Ik weet niet of je studeert, maar vaak hebben scholen ook een psycholoog… Lees verder »