Joséphine (13 jaar) in

Kan ik niet gewoon doorgaan?

Mijn ouders hebben net een maand geleden aangegeven dat ze gaan scheiden. Ze hadden niet eens erge ruzie of zoiets! Daardoor kwam het echt als een verrassing. Ik heb moeite met slapen, maar ik durf het daar echt met anderen over te hebben. Ik ben bang dat ze me niet begrijpen, of dat ze me niet geloven. Mijn school resultaten gaan achteruit, en hoewel ik weet dat het normaal is, word ik daardoor echt boos op mezelf. Kan ik niet gewoon doorgaan met mijn leven? Ik heb aan een aantal vriendinnen verteld dat mijn ouders gaan scheiden. Ik waardeer het echt dat ze me echt willen helpen enzo, iedereen trouwens, maar toch, ik haat het als mensen continu medelijden met me hebben en continu dingen zeggen zoals ‘als je wil praten, ben ik er voor je’. IEDEREEN zegt dat en het wordt ronduit vermoeiend.

Ik houd een dagboek bij, waarin ik al mijn zorgen en gedachten opschrijf, wat opzich goed is, maar ik ben zo bang dat mijn ouders het vinden en omdat de meeste stukjes die ik schrijf depressief zijn, dat ik dan naar een psychiater moet of zoiets en dat wil ik echt absoluut niet.

Er zijn nog wel wat meer dingen aan de hand, maar voor nu: Heeft iemand alsjeblieft nog tips? Ik zit een beetje in de knoop met mezelf zal ik maar zeggen.

groetjes, Joséphine

Op de hoogte blijven
Laat het mij weten wanneer er
guest

2 Reacties
nieuwste
oudste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Isabel
Isabel
8 jaren geleden

Hi Joséphine, Als je ouders jou vertellen dat zij gaan scheiden en je zag het niet aankomen, dan komt dat inderdaad met een klap binnen als een verrassing. Dat jij nu problemen hebt met slapen is dan ook helemaal niet raar. Juist s avonds wanneer je alleen in bed ligt ga je denken en maken je gedachten overuren, dat je dan niet kan slapen is helemaal niet gek. Ik heb dat ook wel een poosje meegemaakt, dan ging ik maar aan “leuke” dingen denken, hoe gek dat ook klinkt. Even mn fantasie de vrije loop geven en doen dat ik… Lees verder »

Laura
Laura
8 jaren geleden

Ik begrijp je gevoel, en ik heb zelf ook een soort dagboek bij gehouden. Maar het is belangrijk dat je met iemand er over kan praten. Ik heb altijd mijn verdriet weggedrukt, en ik heb daar nu problemen mee. Ik kom er nu achter dat ik het nooit goed heb verwerk. Probeer met je ouders er goed over te hebben, en ook met iemand anders. Maar doe niet teveel mensen, iedereen heeft z’n eigen mening en die is altijd anders dan de andere meningen, daar word je nog gekker en verdrietiger van. Ik hoop dat je het een plekje kan… Lees verder »