Anoniem (17 jaar) in

Ik wil het zelf bepalen

Ik mag toch zeker wel zelf weten waar ik woon?!

Hallo
Ik ben een meisje van 17 en ik ben een product van de scheiding zou je kunnen zeggen.
Sinds mijn 13e zijn mijn ouders uit elkaar gegaan omdat het echt niet meer ging zo.
Mijn ouders hadden iedere dag verschrikkelijke ruzie en zette mij, mijn zusje van 3 jaar jonger en zijn broertje van 6 jaar jonger enorm onder druk. Na 10 jaar ruzie gingen ze eindelijk scheiden en hoopte we dat alle stress in het gezin wat minder zou worden, helaas niet dus. Aangezien mijn moeder geen baan had en nog altijd niet heeft en wij alledrie door de week bij haar zijn was er een huis nodig waar we net zn vieren in konden leven. Mijn moeder leeft van de alimentatie van ons drieën.
Net als het huis dat daar ook nog uit betaald moet worden. Het lukt allemaal maar net. Na de scheiding kreeg mijn vader al heel snel een nieuwe vriendin, ze had drie kinderen en was zelf ook net gescheiden. De kinderen hadden dezelfde leeftijd als wij alleen het omgekeerde geslacht. Dus meisje van 11, jongen van 14 en jongen van 17. In het begin vonden wij haar kinderen heel aardig maar na een tijdje ontstonden er meningsverschillen. De oudste ging al snel terug naar zijn vader. Ik vond het niet meer fijn bij mijn vader, de kinderen en zijn nieuwe vriendin waren geen fein gezelschap meer, ik kreeg het idee dat zijn vriendin begon te denken dat zij dingen voor ons uit kon maken. Dat beviel mij helemaal niet. Mijn broertje is een erg vermoeiend kind, hij heeft een lichte vorm van pddnos en adhd. Hij gebruikt medicijnen om rustig te zijn en goed te functioneren op school, de medicatie word niet vergoed en omdat mijn vader dat veel geld kostte besloot hij het voor goed op te lossen, volgens hem werken de medicijnen als een placebo (ook al mag je de grens er niet eens mee oversteken omdat het officieels als drugs werkt) wist mijn vader toch heel zeker dat het placebo was. Mijn vader geloofden erin dat mijn broertje het gewoon kon, maar hij niet wilde luisteren of normaal doen. Door veel straf te geven en mijn broertje te schoppen en af en toe een tik op het hoofd te geven zou mijn broertje heel normaal leren doen. Wat hij met mijn broertje deed, deed hij ook bij mij. Ik heb add. Het is geen ziekte en ik ben ook geen verstandelijk beperkte, maar ik vergeet wel erg veel en ik ben heel onzeker. Doordat ik vroeger niet op kon letten heb ik een leerachterstand ontwikkeld en moest ik naar een school voor kinderen met leerproblemen, ik heb ook dislexy hierdoor ben ik ook erg slecht in dingen zoals spelling. En ben ik ook beland op de VMBO. Mijn vader heeft nooit geloofd dat ik er niks aan kon doen dat ik niet on leren en op de vmbo zat, hij dacht dat ik lui was.. Hij zou mij leren hoe ik goed kon functioneren zodat ik naar de havo kon, hij wilde geen tweede kind dat dom was. Maar de manier waarom hij het deed bestond voornamelijk uit mij belachelijk maken en te vaak roepen dat ik dom was en lui en gehandicapt. Toen ik ouder werd probeerde ik meer voor mezelf op te komen, maar hij wilde altijd gelijk hebben. Als hij dat niet meer kon met woorden moest het maar met zijn handen. Toen ik op vakantie niet meteen mijn laptop dicht deed kreeg ik een klap in mijn gezicht. Later toen ik net 16 was geworden raakten we een keer slaags, hij wilde me buiten de deur zetten inmijn pyjama, ik sputterde natuurlijk tegen maar uiteindelijk kreeg hij wel zijn zin aangezien hij veel sterker was, toen ik buiten stond had ik paarse polsen.. Toen ik mijn moeder had gebeld kwam hij me weer woedend halen en pakte me weer vast en wilde me weer naar boven brengen. Ik wilde niet, ik wilde daar weg! Uit nijd gaf ik een trap tegen de deur en warempel zat er een scheur in. Hij werd er zo boos om dat ik zelf naar boven gerend ben. Vanaf dat moment stond ik bekend als het kind met agressieproblemen, hij vertelden het aan zijn vriendin en zijn beste vriend. Ik was goede vrienden met de zoon van mijn vaders vriend maar vanaf dat moment vond hij mij ook raar en hebben we nooit meer gepraat. Mijn pa en zijn vrienden (volwassenen) maakten mij belachelijk.. Ik voelde me verschrikkelijk en belandde in een depressie… Na een tijdje bleef ik weg, ik zij hem heel kort dat ik niet meer naar hem toe wilden en ben toen ook niet meer gegaan, hij zij er niks op. Die winter voelden ik me heel rot, ik was heel onzeker en had geen lol meer in het leven,ik begon aan automitulatie en ik vond mezelf dom, stom, lelijk en ik twijfelde eraan waarom ik nog leefden. De manier waarop ik me gedroeg deed me denken aan iemand die leed aan een depressie en bdd in één. Gelukkig werd dit steeds minder toen hij met rust liet. Toen het lente werd kwam ik weer bij, ik werd weer wat vrolijker, na mijn stages ging ik kijken naar mijn toekomst omdat ik eindelijk genoeg zelfvertrouwen had, heb open dagen bezocht van verschillende opleidingen. Ik werd zelfs verliefd! Met andere woorden, de zomer was een groot succes. Nu kreeg ik gister het volgende bericht: mijn vader wil dat ik weer bij hem kom, het is bijna een jaar geleden dat ik er voor het laatst was. Volgens hem moet ik er nog steeds komen en als ik dat niet doe wil hij er een rechtszaak van maken. Ook begon hij meteen over jeugdzorg.. Want hij wist zeker dat mijn moeder mij niet kon opvoeden en ik stil zou staan in mijn ontwikkeling. Ook wilde hij de alimentatie stop zetten zodra ik 18 werd, dat zou betekenen dat ik, mijn zusje, mijn broertje en mijn moeder, weer moesten verhuizen. Dat zou de 3e keer worden sinds de scheiding. Nou weet ik niet wat ik moet doen.. Het punt is dat ik niet van plan ben terug te gaan naar mijn vader, ik mag toch zeker wel zelf beslissen waar ik woon?! Ik kan al zo weinig, ik gebruik super dure medicijnen die me net een beetje helpen met mijn concentratie. Ik loop bij een psychiater om me van mijn onzekerheid en depressies af te helpen en ik kan eindelijk over straat zonder me kapot te schamen voor mij eigen uiterlijk. En ik blijf al sinds de lente van mesjes/schaartjes af. Iets waar ik vreemd genoeg ook trots op ben. Wat moet ik nou doen? Ik wil niet naar hem terug, ik heb nog 1 jaar om een opleiding te vinden waar ik toegelaten kan worden (zonder diploma, want op mijn school krijg je geen examen) maar als ik weer bij hem ga wonen komt er denk ik niks van mij. Ik kan me niet ontwikkelen als iemand me de hele tijd stom/dom/gehandicapt/lelijk noemt. Dus… Hoe moet ik het aanpakken met jeugdzorg?? Hoe kan ik van me af bijten en jeugdzorg in laten zien dat ik me bij mijn moeder goed kan ontwikkelen en me goed kan voelen?? En hoe zit het met een rechtszaak?? En wat nou als ik straks 18 ben? Een bijbaan weegt niet op tegen mn alimentatie.. En ben ik überhaupt nog wel verplicht om bij hem te komen? Ik ben tenslotte al 17 en geen 12???? KAN IEMAND ME ALSJEBLIEFT WAT TIPS GEVEN!!

Op de hoogte blijven
Laat het mij weten wanneer er
guest

3 Reacties
nieuwste
oudste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Anoniem
Anoniem
9 jaren geleden

Harstikke bedankt allemaal!
Deze tips kan ik echt supper goed gebruiken,
Ik ben inderdaat aan een brief naar mijn vader begonnen.
Ik hoop dat hij het snapt als ik het hem binnenkort stuur wanneer het af is.
In ieder geval heel erg bedankt voor de tips en de komplimenten en al die dingen die ik moest weten!

Gr Anoniem

Tessa
Tessa
9 jaren geleden

Hoi anoniem, Jeetje zeg, wat een verhaal. Heel goed dat je het hier hebt geschreven, het helpt je om het van je af te schrijven. En daarbij vind ik het heel mooi dat je je verhalen met anderen wil delen, dank je wel daarvoor. Ik lees heel veel verschillende dingen in je verhaal. Wat ik vooral lees, is dat je nu niet naar je vader wil omdat je graag wil dat het goed blijft gaan, dat je je gewoon op school kan storten en dat je wil dat Bureau Jeugdzorg inziet dat het echt goed is, waar je nu zit.… Lees verder »

Evi
Evi
9 jaren geleden

Lieve anoniem, Wat heb jij veel meegemaakt. Helaas veel nare dingen. Als ik jou verhaal zo leed valt het mij op dat het eigenlijk heel goed met je ging de laatste tijd. Echt hardstikke knap. Je mag terecht trots op jezelf zijn dat je het zo goed doet en dat je niet meer aan zelfbeschadiging doet. Je bent onwijs sterk. En dan komt er het bericht dat je vader wilt dat jij weer bij hem komt wonen. Als ik zo lees wat jullie hebben meegemaakt samen dan snap ik dat je niet wilt. Laat een ding duidelijk zijn, als jij… Lees verder »