Hi iedereen,

ik ben letterlijk drie minuten geleden op deze site terecht gekomen, het lijkt me heel nuttig en ik heb de behoefte om te praten, maar zeker niet met mijn ouders. Die zijn zo’n vier weken geleden uit elkaar gaan wonen, de scheiding is niet eens officieel rond. Daarvoor hebben we het vier maanden met z’n vieren (ik heb ook nog een broertje) in één huis uit moeten houden, omdat mijn vader geen huis kon vinden. Toen de grote verhuizing uiteindelijk plaatsvond, leek dat een soort opluchting. Geen druk, geen spanningen, geen ruzie. Maar nu is dat wel anders. Het is alsof ik nu pas besef dat het echt is. Dat mijn familie kapot is en het nooit meer zo zal zijn als vroeger. Mijn ouders hebben allebei al een nieuwe partner, ik heb ze nog niet ontmoet, omdat ik bang ben voor mijn eigen reactie en ik heb geen zin om een slechte start te maken. Ik woon om de week bij mijn vader, en dan weer een week bij mijn moeder. Ik zou voor het weekend naar mijn moeder gaan. Maar haar vriendinnen hebben geregeld dat haar vriend dat weekend ook kwam. Ik ben er niet klaar voor om hem te ontmoeten en mijn moeder weet dat. Dus zei ze dat ik dat weekend beter bij mijn vader kon blijven. Ik kon wel in huilen uitbarsten. Sterker nog, dat deed ik. Dat ben ik nog steeds aan het doen. Ik voel me vervangen. Ik voel me een last die in het andere huis moet worden gedumpt. En bij die gedachte wordt ik weer boos op mezelf, omdat ik diep van binnen huis wel weet dat mijn ouders het niet zo bedoelen en dan denk ik dat ik me aanstel. Maar ik wil gewoon weer dat het wordt zoals vroeger. Ik wil niet afwisselen tussen twee huizen. Ik wil niet twee keer op vakantie. Ik hoef niet eens twee cadeaus met mijn verjaardag. Ik wil me gewoon weer iets waard voelen.

Sorry voor dit ramble bericht. Ik hoop dat iemand me begrijpt of dat iemand me advies kan geven. Ik ben nogal in de war.