Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 5 was. Op dat moment heb ik er weinig van gemerkt. In het begin zag ik m’n vader af en toe nog maar later helemaal niet meer. Als kinderen uit m’n klas vroegen waar m’n vader was zei ik altijd dat ik geen vader had zodat ik het niet hoefde uit te leggen. Het boeide me toen nog niet zoveel. Later merkte ik steeds vaker dat ik m’n vader wel miste. Hij was er niet toen ik naar de middelbare school ging. Niet toen ik me voor het eerst moest scheren enz. De man waar ik vroeger tegen op keek was er niet op de momenten dat ik hem nodig had. Als jongetje zonder rolmodel is het heel lastig opgroeien. Er was niemand voor me om m’n mannelijke vragen te beantwoorden. En hoe ouder ik word des te meer ik me begin te beseffen hoe erg ik me vader gemist heb. Na 15 jaar heb ik besloten om toch te proberen contact met hem te zoeken. Dit was helaas tevergeefs. Ik snap dat het na zo’n lange tijd moeilijk is, maar ik heb na wat pogingen niks van hem gehoord. Ik kan me er gewoon niet bij neerleggen dat de man waar ik vroeger zo tegen op keek me zo laat zitten. Ik zal me vader waarschijnlijk nooit echt leren kennen. Ik ken hem alleen vanuit herinneringen en die zijn na 18 jaar steeds moeilijker in stand te houden. Ook al heb ik niks mee gemaakt van de scheiding zelf, de gevolgen zijn erg vervelend. Iets wat je niet gehad hebt kan je niet missen, blijkbaar kan dat dus wel.