Het is een lang verhaal, maar het moet er gewoon even uit. Daarnaast kunnen er betere tips gegeven worden als mensen het hele verhaal kennen.
Ik ben 16 jaar oud, mijn broertje is bijna 14 en mijn grote broer 20. Onze ouders zijn al zo’n 3,5 jaar gescheiden. Zo’n 5 jaar geleden begon het met ruzie tussen mijn

ouders. Mijn vader had een drankprobleem, en kon plotseling agressief worden. In 2010 is mijn vader opgenomen in een kliniek nadat de ziekte borderline bij hem was

vastgesteld. In dit zelfde jaar heeft mijn grote broer een niertransplantie ondergaan, omdat mijn broer chronisch ziek is aan zijn nieren. Mijn vader woonde daarvoor

al een tijdje niet meer thuis. Ik kan en wil me niet te veel herinneren van wat er in die tijd gebeurd is, maar de meest traumatische ervaring zal me altijd bij

blijven. Ik en mijn broer (die nu 20 is) vonden hem na een mislukte zelfmoordpoging. We wisten al wel langer dat het niet goed met hem ging, en waren al vaker bang

geweest voor zulke acties. Omdat hij ook vele malen ‘officieel’ afscheid had genomen van ons. Ik heb het hier soms nog steeds wel moeilijk mee. Mijn vader heeft in de

kliniek waar hij geweest is zijn huidige vriendin ontmoet, hier wisten wij (mijn moeder, ik en mijn broers) eerst niets van, tot de kliniek contact had opgenomen om te

laten weten dat relaties tussen de patiënten niet toegestaan was. De laatste hoop die ik en mijn broers hadden werd op deze manier kapot gemaakt. Nog voordat mijn

ouders officieel gescheiden waren woonden ze al samen. Mijn ouders hebben nog vaak ruzie gehad maar wij raakten er sindsdien verder niet meer bij betrokken. Toch is

mijn en mijn grote broers relatie met mijn vader momenteel niet goed, eigenlijk slecht te noemen. Dit komt vooral omdat mijn vader nooit heeft willen praten over wat

er allemaal gebeurd is, waar wij natuurlijk wel behoefte aan hadden. Mijn vader heeft dingen vaak juist ontkent of werd boos als het ter sprake kwam. In die tijd heb

ik nog een keer een stoel naar mijn hoofd gekregen, en er werd vaak door hem en zijn vriendin naar mij geschreeuwd. De dochters van zijn vriendin kwamen nog niet eens

een paar maanden na de scheiding van mijn ouders ook bij hem en zijn vriendin te wonen. (Wij woonden al deze tijd al bij onze moeder.)
Dit vond ik persoonlijk denk ik het lastigste, omdat ik altijd het papa’s kindje ben geweest. En dat was natuurlijk al compleet veranderd, maar nu had hij ook nog eens

veel meer aandacht voor haar kinderen dan voor zijn eigen kinderen. Tijdens de scheiding is ook het oneindige gezeur over geld begonnen, dit oneindige gezeur was

normaal altijd iets tussen mijn ouders. Tot mijn vader nu hij geen contact meer met mijn moeder had alles via ons moest laten weten. Zo liet hij ook eens weten dat

mijn (Tweetalig Vwo) opleiding niet meer te betalen was omdat hij nu twee extra monden te voeden had (de kinderen van zijn vriendin) en zijn vriendin had schulden van

het huis. Dus er was geen geld meer over voor mijn opleiding, terwijl hiervoor in het ouderschapsplan dus al geregeld was dat ik kon blijven doen wat ik graag wilde

doen. Hier was ik natuurlijk best boos om. En dit is maar 1 van de tientallen voorvallen. Uiteindelijk kon ik mijn tweetalige onderwijs inderdaad doen omdat mijn vader

de afspraken moest nakomen. Mijn moeder heeft mij en mijn grote broer door dit soort voorvallen vaak huilend op moeten halen bij onze vader, die natuurlijk even boos

op ons was als wij op hem. Want volgens mijn vader ben ik een vervelend manipulatief kutkind (dit verzin ik niet, is letterlijk tegen mij gezegd). Het gezanik over

geld en over ‘onuitgesproken dingen’ zoals mijn vader ze noemt ging vele jaren door en er leek geen eind aan te komen. In deze jaren heeft mijn grote broer ook veel

gezondheidsproblemen gehad, zoals een afstoting van zijn donornier vervolgens het verwijderen van de donornier, en het moeten beginnen met intensieve dialyse 4 dagen

in de week (dit ook allemaal niet vlekkeloos). Maar om terug te komen op de situatie met mijn vader (die mijn broer overigens bijna niet bezocht heeft in het

ziekenhuis), het was voor ons een uitzichtloze situatie. De geldproblemen die hij had konden wij tenslotte toch niet oplossen, en de ‘onuitgesproken dingen’ hielden

toch vaak verdraaide vormen van de werkelijkheid in waarover de meningen dus ook altijd zouden verschillen. En ik als vervelend manipulatief kutkind zal uiteindelijk

ook niet ontkennen dat ik dingen heb gezegd waar ik niet trots op ben, ik probeer mezelf ook totaal niet voor te doen alsof ik altijd goed gehandeld heb. Maar het

verschil zal altijd zijn dat ik een kind was, en mijn vader een volwassen man. Uiteindelijk heb ik het contact met mijn vader verbroken voor momenteel iets meer dan

een half jaar, maar dit was vooral omdat ik heel ongelukkig van de eindeloze discussies en ruzies werd. Zonder contact gaat het nu dus ook heel goed, ik ben gelukkiger

dan ik in de afgelopen 5 jaar geweest ben. Maar toch blijft het knagen dat ik geen contact heb met mijn vader, mijn broer zit in een zelfde soort situatie (Mijn

broertje heeft nog wel regelmatig contact met hem). En ik weet dat mijn broer ook nog niet geheel tevreden is met de situatie, maar de situatie verbeteren is lastig omdat we niet terug willen vallen in het oude geruzie.
Heeft er iemand tips over hoe ik en mijn broer weer een beetje contact op kunnen bouwen met mijn vader?
Hij weet momenteel niet eens welke vakken ik leuk vind, eventuele studiekeuzes of zelfs hobby’s (kortom alles wat een vader van zijn kind hoort te weten). Ik ken hem andersom eigenlijk ook niet meer wat ik ook lastig vind.
En echt elke reactie is welkom.. Ik weet tenslotte ook niet meer wat ik moet doen.