Wat was het drie maanden geleden anders. Alles ging goed en geen vuiltje aan de lucht. Ik heb een goede relatie en een schoonfamilie waar ik meer dan welkom ben. Heel erg fijn, aangezien mijn ouders gescheiden zijn en mijn zus al op zichzelf woont.

Drie maanden geleden had ik een leuke en gezellig baan naast mijn studie. Maar toen begon het balletje te rollen. Mijn contract werd niet verlengd. Ja, vervelend maar daar komen we wel weer uit. Toen dat gebeurde had ik veel afleiding van het afspreken met mijn partner (verliefheid etc.). Maar langzaamaan ging het minder.

Op school lukte een opdracht niet meer. Die stelde ik al telkens uit (wat niks voor mij is). Totdat de dag kwam dat ik een hele dag niks had gedaan aan school en het toch wel had gemoeten. Ik werd boos op mezelf omdat ik niks had gedaan..

Met moeite mezelf door de periode heen gesleept, en die opdracht maar even gelaten. Die zou ik de periode er op volgend wel inhalen.

Een paar dagen laten voelde ik me ineens zo kut dat ik in huilen uitbarste terwijl ik niet goed wist waarom. Dit gebeurde steeds vaker. Later kwam ik samen achter met de schoolpsycholoog dat het te maken had met het feit dat ik moeilijk afscheid kan nemen en niet tegen eenzaamheid/alleen zijn kan. Dit wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de scheiding.

Wat blijkt? Bij mijn schoonfamilie is alles nog intact. Vader, moeder en zus wonen nog samen. Dit is wat ik vroeger had, voordat de scheiding een feit was..

Mijn ouders zijn inmiddels 3 jaar gescheiden en praten nog met elkaar, geen vechtscheiding o.i.d. In die drie jaar heb ik nergens last van gehad, ik trok me er weinig van aan. Waarschijnlijk heb ik dus alle emoties opgekropt en genegeerd.

Mijn vermoeden is dan ook dat het ontslag (wat onverwacht kwam) het laatste zetje was om die emoties te uitten. En dit wordt me nu te veel. Ik heb besloten te stoppen met school (2e jaar, hbo) omdat ik me totaal niet kan focussen op de opdrachten en met tegenzin naar school ga. Het ligt niet aan school, want die plek ik gewoon goed.

Op dit moment heb ik soms last van paniekaanvallen/ angststoornis. Wat precies is me nog niet duidelijk. Simpel gezegd: alles is oke als er mensen om me heen zijn. Dat kan dus een weekend bij schoonfamilie zijn, naar de supermarkt met pa, afspreken met vrienden e.d.

Maar zodra ik weet dat ik in korte tijd alleen ga zijn dan schiet de stress vol in m’n lichaam. Kaak trekt samen, oren gaan pijn doen wat uiteindelijk resulteert in hoofdpijn, moe heid. Ook plannen die ik had gemaakt om te doen als ik alleen zou zijn kan ik niet meer uitvoeren. Daar zie ik op dat moment dan het nut niet van in. Terwijl als m’n pa of wie dan ook in de buurt is ik het wel doe.

En daar ben ik nu wel een beetje klaar mee. Het liefst neem ik een wonderpil die alles laat oplossen zodat ik het leventje weer kan leven wat ik drie maanden geleden had. Geen zorgen en geen stress als ik een keer alleen ben.. (wat ik overigens makkelijk kon en fijn vond).

Zo. Een lang verhaal maar wel iets wat me erg bezighoudt. Ik ben aan het einde van de dag zo moe dat ik op de bank in slaap val.

Ik ben benieuwd wat jullie reacties zijn.