hoi,
mijn ouders waren altijd heel close alleen sinds een paar maanden ben ik erachter gekomen dat er iets geks aan de hand is. Normaal is mijn vader heel vrolijk en blij maar nu is hij altijd moe, verdrietig en word hij heel snel boos. Mijn twee jongere broertjes hadden natuurlijk nog niks door maar ik had er heel erg veel last van. Ik slaap slecht en probeer mezelf steeds weer te overtreffen. Sinds een week of drie/vier vertelde mijn ouders ons dat ze een beetje moesten uitzoeken of ze nog wel echt genoeg van elkaar houden om samen te blijven en ik vond dat eerlijk gezegd heel raar, ook al wist ik wel dat er duidelijk iets aan de hand was. Ik wist ook niet zo goed hoe ik hier mee om moest gaan maar gelukkig konden mijn broertjes me nog een beetje ‘helpen’ door gewoon vrolijk te zijn en me daarin mee te slepen. Alles ging eingelijk weer een beetje beter tot mijn ouders echt vertelde dat ze uit elkaar gaan. Ik wist eerst echt niet hoe ik hierop moest reageren, dus werd ik maar gewoon kwaad omdat dat het makkelijkste leek. Na een tijdje zag ik in dat dat echt niet slim was dus probeerde ik weer een beetje normaal te doen, maar vanbinnen is er natuurlijk iets gebroken. Hadden jullie dat ook? Mijn ouders vertelde ook altijd dat ze altijd bij elkaar zouden blijven en daar heb ik ook veel over na gedacht. Natuurlijk ben je niet meer helemaal jezelf kort nadat je dit nieuws te horen hebt gekregen, maar hoe zijn jullie ermee omgegaan, want ik weet het echt niet. Soms ben ik verdrietig of word ik opeens heel boos. Ook heb ik het gevoel dat ik mijn verdriet op andere afreageer. Dit kan natuurlijk ook allemaal onzin zijn maar toch. Dus mijn vraag is eigenlijk: Hoe zijn jullie met de scheiding van jullie ouders omgegaan? Ik zou het heel graag willen weten.
Groetjes Ilke.