hallo,
In de tijd dat mijn ouders gingen scheiden was er veel geweld in huis. Niet alleen met woorden maar ook lichamelijk. Mijn vader kende zijn krachten niet. Toen de ruzies voor het eerst een ruzie uit de hand liep dacht ik dat het nooit meer zou gebeuren. Dat zeiden ze tegen mij en ik geloofde er heilig in. Maar na een paar weken ging het weer mis. Mijn vader en broertje hadden ruzie. Toen mijn broertje de telefoon kapot wou gooien, schopte mijn vader tegen zijn been. Hij kon daarna niet meer lopen of fietsen. Daarna kreeg mijn broertje steeds meer en ergere woede aanvallen. Mijn moeder liet het allemaal toe en liet zich helemaal in elkaar slaan door hem. Ook mijn vader deed niks. Omdat ik het gevoel had dat mijn broertje alle aandacht kreeg en iedereen maar dacht dat ik er geen problemen mee had ben ik zijn gedrag gaan nadoen. Gewoon om duidelijk te maken dat ik er ook nog was en dat ik er genoeg van had. Alleen was ik toen 11 en mijn broertje 9. Ik was dus een stuk sterker en daardoor liep het alleen maar meer uit de hand. Op gegeven moment moest zelfs de jeugdzorg er bij gehaald worden, omdat ik niet meer aanspreekbaar was. Pas na de scheiding zag mijn moeder in dat er hulp nodig was, en werd het snel een stuk rustiger. Maar eigenlijk was dat te laat. Ik heb nog veel last van de dingen die gebeurt zijn. Ik kan er niet tegen als mensen boos zijn en gaan schreeuwen enzo. En ik voel me ook erg schuldig over de dingen die gebeurt zijn. Na de scheiding is mijn relatie met mijn vader op de klippen gelopen. Hij deed er niks aan om ons te zien en we mochten alleen komen als het hem uitkwam. hij wou niet naar de dingen toe die ik erg belangrijk vond. Ook moest mijn broertje bijna stoppen met voetbal omdat hij hem niet wou brengen naar wedstrijden. Ik heb geprobeert met hem te praten over wat ik wou bij hem thuis maar dat lukte niet. Na een jaar had ik bij hem nog geen bed en was mijn kamer nog helemaal kaal ook was er nog geen tafel en aten we op kartonnen dozen. Toen ik nog een keer een gesprek met hem probeerde te voeren ging het helemaal mis. Hij heeft me voor van alles en nog wat uitgescholden en ik heb nu geen contact meer met hem. Ik ga binnenkort beginnen met gesprekken met een psygoloog en ik hoop dat dat helpt om de dingen te verwerken. Want ook al zijn we drie jaar verder, ik kan nog steeds elke klap horen alsof hij net is uitgedeelt.