Heyy, ik blijf liever anoniem. Maar mijn ouders zijn al 5 jaar gescheiden, en het gaat nogsteeds niet goed. Mijn vader en moeder zijn namelijk heel anders. Mijn vader is altijd wat makkelijker in dingen en mijn moeder is vaak een beetje te overbezorgd. En dat botst dan heel vaak met elkaar.

Omdat ik ouder word en voor mijzelf op durf te komen en mijn eigen mening durf te hebben, noemt mijn moeder mij eigenlijk altijd puber. Het is niet erg dat ze dat dan zecht maar omdat ik mijn eigen mening over dingen heb en dan tegen mijn moeder in durft te gaan, vind ze mij al snel ‘brutaal’ en word ze boos. Meestal gaan die ‘discusies’ dan over mijn vader. Volgens mijn moeder doet mijn vader nogal veel dingen verkeerd.

Mijn vader heeft bijvoorbeeld 2 honden 1tje is over een paar dagen een jaar en de ander is over een maand 1 jaar. Maar haar grootste probleem is het ras. Het zijn 2 Amerikaanse Bulldogs. Alle honden die groot, gespierd en gerimpeld zijn, vind mijn moeder ageressief. Ik ben een hele erge dieren liefhebber, dus mijn moeder denkt dat alle dieren die ik zie lief vind en meteen wil aaien en knuffelen, dus mijn moeder is al snel bang.
Ze vind het een slechte keus om dat soort honden te nemen blablabla, en als ik daar dan een beetje geïriteerd van waard omdat het al de 100ste keer is dat ze het gezecht heeft dan zecht mijn moeder altijd “Ik merk alweer dat ik een gevoelige snaar heb geraakt,,
Daar word ik dan altijd zo boos om. Ze laat ook veel plaatjes zien mensen die ee keer aangevallen zijn door honden, en dan zecht ze “Kijk dat kan met jou ook gebeuren,, En ze blijft maar alles herhalen. Maar nu weet ik het wel. En ze blijft maar doorgaan.

Ook als mijn vader een keer iets vergeet, dan begint mijn moeder tegen mij te zeggen dat hij dat echt niet moet doen, en dat hij daar echt een keer mee moet kappen enz. En ze weet dat ik dat niet leuk vind. Zelf mijn eigen zus ( en ja, ook de dochter van mijn vader!) roddelt over hem. Want volgens mijn zus en moeder, komt mijn vader nooit zijn afspraken na en houd hij niet van ons (wij zijn met 6 kinderen). En als ik dan vraag of ze daarover niet willen praten als ik erbij ben, dan word er gezecht dat ik maar lekker mijn oren dicht moet doen terwijl we gewoon in de huiskamer zitten!

Ik was ook een weekje naar mijn vader geweest en ik was vandaag teruggekomen. Toen ik thuiskwam was ze meteen al in niet zo’n goed humeur. Ze werd boos op mij omdat ik niks van me had laten horen en omdat ik niet had laten weten wanneer ik terugkwam. Terwijl mijn broer ook bij mijn vader was en hij kwam tegelijkertijd met mij terug, maar tegen hem deed ze niet zo.
Oets later krijg ik uit hadden we weer een discussie over de honden van mijn vader. En toen zei ze inneens “Het zou me niks verbazen als jij bij je vader gaat wonen alleenmaar voor de honden,, Ik schrok er wel een beetje van dat ze dat zei en ik wist niet echt meer wat ik moest zeggen dus ik had gezecht “Oke, als jij dat graag wil,,. Toen zei ze dat ze het niet zo bedoelde.
Maar als ze dat zecht dan klinkt het net alsof ze denkt dat ik alleenmaar naar mijn vader toe ga voor de honden en dat ik niet van mijn vader hou.

Alles wat ze zecht maakt me zomboos, maar ook verdrietig. Ik hou van mijn vader en moeder evenveel. Maar door mijn moeder voelt het net alsof ik moet kiezen. Het is ook net alsof ze jaloers is op mijn vader ofsowiets. Iedereen doet wel eens iets fout maar het is net alsof ze het erger wil maken.

Ik heb vaak zin om helemaal te ontploffen, maar dan denk ik nee dat moet je niet doen. Dus ik zeg niks, ik roep mijn kat en dan ga ik samen met mijn kat naar mijn kamer. En dan van verdriet en woede barst ik meestal uit en begin ik te huilen.

mijn moeder klinkt nu net als een heks, maar dat is ze niet hoor. Ik weet alleen niet meer wat ik moet doen.

De reden dat ik zo veel van dier er hou is omdat het voelt alsof hun de enige zijn die mij begrijpen. Het zijn gewoon mijn beste vrienden.

Kan iemand me misschien wat advies geven?