Mijn ouders zijn 2 jaar geleden gescheiden en de manier waarop dit is gegaan blijft voor mijn nog altijd ondraaglijk. Mijn ouders hadden een lat-relatie, wat wil zeggen dat zij niet bij elkaar woonden maar wel een relatie hadden. Mijn vader stuurde op een avond een mailtje naar mijn moeder waarin, kort samengevat, stond dat hij de relatie wilde beëindigen en dat het tijd was om allebei een andere kant op te gaan. Deze actie kon ik al heel slecht verdragen en ik heb hem dan ook boos opgebeld. Hij beloofde mooie dingen en dat hij mij en mijn broer nog altijd op zou zoeken en dat er zeker tijd was om nog dingen te doen als een familie. “Je vader en moeder hebben geen ruzie, ze zijn gewoon liever vrienden.” zei hij. Van al deze mooie beloftes is nog nooit iets waargemaakt. Hij miste dan ook mijn 16e verjaardag, omdat hij te bang was mijn moeder onder ogen te komen. Na de scheiding heeft hij mijn broer anderhalf jaar niet gezien, ook heeft hij niks van zich laten horen. Wel kwam hij steeds met de mooie woorden: “Jullie zijn altijd welkom bij mij.” Maar zelf eens een keer zijn kinderen opbellen, ho maar.

Nu, 2 jaar later, kan ik het nog steeds heel goed met mijn vader vinden. Onze band is zo hecht, ook al zie ik hem ongeveer één keer in de twee weken. Toch kan ik mezelf niet over het feit heenzetten dat alles van één kant moet komen, dat ik altijd degene moet zijn die belt en die vraagt of hij misschien tijd heeft om iets leuks te doen. Meer dan samen bij hem thuis een film kijken wordt het niet, als ik eens een keer wat leuks wil gaan doen, dan zegt hij : “leuke dingen deed ik ook nooit met mijn vader, zo zijn wij gewoon niet.”
Het breekt me nog elke dag dat mijn vader mijn broer niet ziet en dat ik overal tussenin sta. Ik word van alle kanten beïnvloed en weet af en toe niet meer welke kant ik moet kiezen en of ik überhaupt een kant moet kiezen.. Iemand die dit herkent?