Beste lezer,

Ze zeggen altijd dat hoe ouder je wordt dingen meer duidelijk worden en op hun plek vallen. Nou ik kan je zeggen dat dat niet zo is. Mijn hele leven lang heb ik niet echt een zorgeloos leven gekend. Mijn moeder werd op mijn 12de chronisch ziek en is volledig afgekeurd en mijn vader is de enigste kostwinner thuis. Mijn oudere broer heeft altijd wel het zorgeloze leventje geleefd en altijd gedaan waar hij zit in had. Inmiddels woont hij al geruime tijd samen, en krijgt niets mee van de chaos hier. Mijn vader werkt soms 19 uur non stop als verhuizer op een dag omdat zijn baas hem gewoon uitbuit. Bang om zijn baan te verliezen gaat hij hier nooit tegenin. De afgelopen maanden is de hoeveelheid stress toegenomen tussen mijn ouders. Mijn vader is zwaar overspannen en mijn moeder zit er maar tussenin. Mijn vader is nooit agressief naar mijn moeder toe, maar wel naar mij. Gisteren nog hebben wij echt gevochten en heeft hij mij meerdere keren in mijn gezicht geslagen. Aangezien ik die man als mijn verwekker zie ben ik hem gewoon naar de keel gevlogen. Ik laat mij door niemand meer slaan, nooit meer. Aanleiding voor de ‘ruzie’ is het negeren van mijn moeder. Als mijn vader chagrijnig thuiskomt dan negeert hij gewoon mij en mijn moeder. Er komt geen zinnig antwoord uit en ik vind dat zo beledigend. Uiteindelijk is de boel dus ontploft omdat ik zei dat hij niet zo tegen mijn moeder moest doen.

Gelukkig krijg ik in januari eindelijk de sleutels van mijn eigen appartement en ik kan niet wachten totdat het eindelijk zover is. Samen met de nodige stress op school en mijn boulimia heb ik het gevoel dat ik mezelf compleet kwijt ben. Ik zweef meer door de dagen heen en ben totaal mezelf niet meer. Toen mijn vader gisteren boos het huis is uitgegaan heb ik puur uit emotie mijn ziekte opgebiecht tegen mijn moeder. Ook dat zou moeten opluchten? Nou dat doet het dus niet. Vandaag kwam mijn vader weer in een bui thuis. Er was niets aan de hand maar van het ene op het andere moment zijn ze weer tegen elkaar aan het schreeuwen. Ik begrijp werkelijk waar waarom deze mensen niet gaan scheiden. Mijn moeder verdiend zoveel meer dan die man. De engste reden voor haar is dat zij de kosten niet kan opbrengen, en scheiden te veel geld kost. Momenteel is er weer gezeik blijkbaar gaat mijn vader weer weg ofzo. Ik heb al zoveel woningen geweigerd omdat ik mijn moeder niet alleen wil laten. Ik kijk uit naar mijn eerste huisje maar het feit dat mijn moeder dan alleen met hem is houdt mij tegen.

Altijd maar thuis blijven wonen om ruzies te sussen kan natuurlijk niet, maar ik heb wel het gevoel dat ik niet anders kan. Ik ga in januari mijn appartement bewonen maar wel met een dubbel gevoel. Ik vroeg me af of er meerdere mensen zijn dit in zo’n situatie zitten en zoja, hoe jullie hiermee omgaan. Doe ik iets fouts, pak ik het allemaal verkeerd aan? Ik weet het allemaal niet meer, ik wil mijn moeder niet verdrietig zien, maar ik kan ook niet meer als ‘ouder’ voor haar optreden.

Bedankt dat ik even mijn verhaal mocht doen.