Hi,
Ik kende deze site nooit maar door de toespraak van Isa las in het Ziggo Dome ben ik enorm geraakt en werd ik nieuwschierig. Ik las alle verhalen en had gewild dat ik deze site eerder kende.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 jaar was. Ik heb het enorm moeilijk gehad met de scheiding van mijn ouders. Ik kwam er overigens zelf achter. Ik was boven bezig waarna ik mijn moeder hoorde scheeuwen maar ik mn vader niets terug hoorde zeggen. Dit vond ik al verdacht, ik liep dus naar beneden en zag mijn moeder huilend aan tafel zitten en mn vader met zijn armen over elkaar heen tegen de keuken rand leunend. Ik schrok en liep door. Mijn moeder fluisterde zachtjes, maar niet zacht genoeg ‘anders moet je op de bank slapen, anders gaat er ook niets veranderen’ waardoor ik zeker wist dat er iets niet goed zat. Mijn vader pakte zijn koffertje en vertrok. Mijn moeder stond half schreeuwend en huilend door het raam te kijken hoe mijn vader vertrok. Ik was echt ik shock. ‘Het ging niet goed met hun huwelijk’ vertelde mijn moeder me. Ik moest dit 2 maanden lang verzwijgen voor mijn zusje die destijds 13 jaar was. Tot mijn vader geheel random tijden het avond eten, vertelde dat hij voor een tijdje ergens anders ging wonen om te zien of hij ons én mamma zou gaan missen. 3 maanden later kwam hij terug, in die tijd heb ik hem 1 keertje gezien. Hij miste ons en mamma nogsteeds niet. Mijn moeder besloot toen een tijdje bij een vriendin te gaan wonen en ik en mijn zusje moesten ook mee. Iets meer dan 2 maanden hebben wij ergens anders gewoond waarin wij onze vader ook weer maar 1 a 2 keer hebben gezien. Thuis gekomen leek alles weer normaal tot mijn moeder mij belde toen ik uit was van school, ik moest gelijk naar huis komen. Dit hoefde nooit. Ik kwam thuis en het enige wat mij gevraagt werd was ‘welk huis vind je mooier’. Groooote vraagtekens bij mij natuurlijk. Al met al heeft het ander half jaar geduurd voor de scheiding officieel was. We verhuisde en zagen mijn vader om het weekend, wat 2 dagen ik de 2 weken betekende. Mijn moeder werd depressief en deed niets anders dan huilen, waar mijn zusje en ik in mee getrokken werden. Het weekend dat we bij mijn vader waren probeerde hij het altijd zo leuk mogelijk te maken. Ik zei dan ook alles voor dat weekend af om zoveel mogelijk met mijn vader te kunnen zijn. Ik ging niet naar feestjes, sprak niet af met vriendinnen, regelde dat ik die weekende niet hoefde te werken. Zelfs mijn vriendje (destijds) kon/wilde ik niet zien dat weekend. Terug kijkend hierop, was dit niet zoals het hoorde te gaan. Maar ik had heel sterk het gevoel dat ik mijn vader teleurstelde als ik dat weekend iets anders zou hebben gepland. Terwijl hij wel gewoon naar festivals en verjaardagen ging. Dus eigenlijk was het totaal niet logisch. Ik weet nog dat ik het verschrikkelijk vond om na dat weekend mijn vader weer alleen achter te laten. Daar heb ik vaak om gehuild.
Praten over de scheiding deden we niet echt, al helemaal niet met mijn moeder omdat zij altijd moest huilen en vaak geirriteerd of zelfs boos werd als ik of mijn zusje huilde. Daardoor heb ik veel woede naar mijn moeder opgebouwd. Zij was mijn moeder en moest er dus voor mij en mijn zusje zijn. Zij was degene die ons moest troosten, met ons moest praten. Maar inplaats daarvan werdt ze boos wanneer wij verdrietig werden of haar tegen spraken wanneer ze weer suggereerde dat mijn vader nooit zijn best heeft gedaan om het huwelijk te redden. Mijn vader hield niet meer van mijn moeder, dat was niet meer te redden. Ook niet door 5 maanden van elkaar weg te zijn. Mijn moeder kreeg na een half jaar weer een nieuwe vriend. De ene week zat ze nog elke dag te huilen en de andere week was ze het meest gelukkig en verwachtte zij dat ik en mijn zusje dat ook zouden zijn. Nee dus. We wilde hem nog niet ontmoeten, wat zij niet begreep. De band met mijn moeder verslechterde zo erg dat we elke dag ruzie hadden. Via een vriendin kreeg ik een tip om met iemand te gaan praten, dit deed ik dus ook maar wel stiekem. Dit hielp enorm, maar ik moest er helaas mee stoppen omdat ik het niet meer kon betalen. Ik besloot op mijn 18de uit huis te gaan. En woon dus nu 2 jaar op mijzelf, wat mij wel wat rust heeft gegeven. Mijn vader kreeg 8 maanden na de scheiding ook een nieuwe vriendin. Op mijn 18de kwamen er problemen over het geld. Wat nu nogsteeds door gaat. Zij hebben en mogen nu alleen nog maar contact met elkaar via de advocaat, en hebben een aantal rechtzaken gehad. Ik weet dat dit geen vraag is haha. Maar heb het gevoel dat het mij maar misschien ook andere helpt door dit met jullie te delen. Er is zoveel gebeurd de afgelopen 5 jaar waarvan dit een kleine samenvatting is. Voor alle kids met gescheiden ouders, blijf bij jezelf, geloof in jezelf, alles komt goed, heb vertrouwen, je komt hier sterker uit.