Kim (22 jaar) in

Altijd hoop gehouden

Ik was 7 toen mijn ouders gingen scheiden. En eigenlijk heb ik aan die periode vooral leuke herinneringen, ik bekeek het blijkbaar van de positieve kant. Een nieuwe kamer, een nieuw huis, super spannend allemaal. Helaas kwam een aantal jaren later vaker mijn verdriet omhoog, want die had ik wel degelijk. Ik kon met beide ouders goed overweg, maar mijn verdriet kon ik niet bij ze kwijt. Ze waren dan wel gescheiden, maar gingen heel goed met elkaar om, ik heb weinig ruzie meegemaakt tussen hen. Ik moest maar blij zijn dat alles zo soepel verliep, dat mijn ouders in dezelfde straat wonen, dat we zelfs een keer per week met het hele gezin samen aten. Mijn ouders hebben altijd genoemd dat ze het beste voor mijn broer en mij hebben gedaan. En ook al besef ik dat, toch had ik verdriet, want ze zijn wel gescheiden. Al die jaren heb ik het eigenlijk daardoor maar een beetje weggestopt, ik moest inderdaad maar blij zijn dat het zo ‘goed’ is gegaan. Totdat ik twee jaar geleden mijn vriend leerde kennen. Hij was geïnteresseerd en vroeg mij dingen over mijn gescheiden ouders. Ik stond met mijn mond vol tanden… Ik kon weinig vertellen, ik wist eigenlijk niet eens waarom ze gescheiden waren. Alles heb ik weggestopt en ik besefte dat er thuis nooit echt over is gepraat. Vanaf dat punt is bij mij pas echt het balletje gaan rollen. Toevallig werd het contact tussen mijn ouders ook wat minder in die tijd (kinderen groter, minder overleg nodig). En ineens kwam het besef: mijn ouders zijn gescheiden, en het komt nooit meer goed. Ik heb altijd hoop gehouden kwam ik achter, ze konden toch zo goed met elkaar overweg? Nou, wie weet… Gelukkig kan ik er nu wel meer met mijn ouders en anderen over praten, maar voor mijn gevoel is de acceptatie nog heel ver weg. Dit heeft ook zijn uitwerking op mijn eigen relatie. En ik vraag me daarom ook heel erg af of dit herkenbaar is bij anderen. Ik heb moeite met vertrouwen, wat deels is ontstaan door de (voor mijn gevoel) plotselinge scheiding van mijn ouders vroeger, en door de verstandhouding met mijn moeder. Dit maakt het soms doodvermoeiend om een relatie te hebben. En het geeft me het gevoel dat ik faal, mijn ouders zijn gescheiden, en nu maak ik er zelf ook een zooitje van in mijn relatie. Acceptatie is het toverwoord volgens mijn vriend… Maar hoe kun je iets accepteren waar je dagelijks letterlijk mee wordt geconfronteerd? Professionele hulp heeft mij tot op heden nog niets kunnen bieden. Gelukkig heb ik een zeer geduldige en begripvolle vriend, maar als iemand een toverspreuk zou hebben voor dat toverwoord ‘acceptatie’…

Op de hoogte blijven
Laat het mij weten wanneer er
guest

3 Reacties
nieuwste
oudste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Kim
Kim
8 jaren geleden

Lieve Rosa en Nadia, Ontzettend bedankt voor jullie reacties! Ik vind het heel erg fijn om te lezen dat jullie herkenning vinden in mijn verhaal, omdat ik dat tot op heden nog weinig kon vinden bij anderen. Rosa, ik begrijp heel goed wat je zegt, en ik denk dat je ook gelijk hebt dat acceptatie dan nog weer net een stap verder gaat dan het verwerken. Fijn dat je goed met je zus kon praten (ik heb een broer, maar die heeft het op een andere manier beleefd dus kunnen we er niet zo goed over praten). En wat mooi… Lees verder »

Nadia
Nadia
8 jaren geleden

Hoi Kim, Wat goed van je dat je hier je verhaal durft te vertellen! Ik vind dat je super goed je gevoelens beschrijft. Zelf heb ik geen ouders gehad die goed met elkaar om zijn blijven gaan na de scheiding, maar als ik me inbeeld in jou situatie als kind zou ik hier zelf bijna een soort verwarrend gevoel van krijgen. Ik kan heel goed begrijpen dat het heel gek is voor een kind wanneer je ouders gescheiden zijn, maar ze nog wel goed met elkaar om gaan. ‘Waarom zijn ze dan gescheiden?’, zou je bijna denken. Ik vind het… Lees verder »

Rosa
Rosa
8 jaren geleden

Lieve Kim, Alle eerst mijn complimenten voor het plaatsen van je verhaal op het forum. Ik herken mij heel erg in je verhaal. Mijn ouders zijn ook heel ‘goed’ gescheiden. Ik en mijn zus zijn in het ouderlijk huis blijven wonen en mijn ouders gingen heen en weer. Ideaal! Ook mijn ouders maakte ook geen ruzie en wij aten ook nog 1 keer in de week samen met al het gezin. Ik herken heel erg wat je zegt. Omdat mijn ouders het zo goed mogelijk probeerde te doen, gaf ik mijzelf niet de ruimte om verdrietig of boos te zijn.… Lees verder »