Dag ouders,
Hier een beetje advies van een levensechte ervaringsdeskundige!

Ik was helemaal niet van plan om advies te gaan geven, maar na alle berichten van kinderen die ik hier heb gelezen voel ik me toch geroepen!

Ik denk dat het als ouders heel belangrijk is om de problemen met de partner voor jezelf te houden.

Bespreek geen echtscheidingszaken met je kinderen, voel je je naar door alle gebeurtenissen? Bel een vriend/vriendin, schrijf een brief doe er wat mee, maar laat je kinderen met rust. Die vinden het niet fijn om te horen, en voelen zich gedwongen te kiezen. En dat is niet oké!

Heb geen ruzie in de buurt van je kinderen. Tuurlijk mag je wel eens boos zijn op je (ex)partner maar zorg dat je kind daar geen last van heeft. En dan niet alleen je best doen, gewoon echt doen! Jullie zijn tenslotte de volwassenen dus gedraag je ook zo!

Zorg voor een goed contact met de expartner. Natuurlijk heb je daar twee kanten voor nodig, maar doe je uiterste best. Heb goed overleg over het kind, in principe MOETEN jullie communiceren zoals jullie dat ook zouden moeten doen als jullie nog bij elkaar waren. Dat jullie uit elkaar zijn betekent niet “nou dan gaan we het kind nu op onze eigen manier opvoeden”. Zorg dat je normen en waarden met elkaar overlegt, regels en dergelijke. Zorg voor een gemakkelijk contact en wees normaal.

Wees er van op de hoogte dat jullie ouders.. verantwoordelijk zijn voor de situatie. Ja jullie beide, en dat ook jullie beide ervoor moeten zorgen dat het kind er zo min mogelijk last van heeft. Ook als je man is vreemd gegaan, en het ECHT ALLEMAAL ZIJN SCHULD IS, ook dan ben jij nog steeds moeder van je kinderen, en hoor je die rol te vervullen.

Gebruik NOOIT maar dan ook NOOIT je kind als wapen tegen je expartner. In de zin van, je mag hem nooit meer zien. Om de ander te pijnigen omdat hij of zij je heeft gekwetst. Op het moment dat je dat gaat doen ben je een hele slechte ouder voor je kind. Jij hebt ervoor gekozen om een kind te nemen. Dus vanaf dat moment, is het kinds welzijn het belangrijkst. Dus niet het feit dat jij gekwetst bent, nee, je kind is het belangrijkst. En die heeft hoe dan ook beide ouders nodig!

Zorg voor een goede omgangsregeling met beide ouders. Of het nou co-ouderschap is, om het weekend, geef het een naam. Maar zorg voor een DUIDELIJKE en GOEDE omgangsregeling. Dus niet op het laatste moment aan laten komen. Het kind zelf laten beslissen is ook geen goed idee. Je moet je kind niet in die positie willen zetten. Maak de keuze voor het kind (zeker tot een jaar of 15). En laat ook geen discussie bestaan over het feit of een kind wel of niet naar de vader/moeder gaat.

Tips bij co-ouderschap: wat ik heb gemerkt bij co-ouderschap is dat problemen bij kinderen veeeeel later worden opgemerkt, omdat ouders niet goed met elkaar communiceren. Het is van uiterst belang om eventueel een schriftje te hebben waarin je alledaagse gebeurtenissen kan beschrijven (en natuurlijk telefonisch contact), want problemen bij kinderen sudderen zo veel te lang door. Met een schriftje, herken je problemen sneller, herken je patronen en dergelijke. Maar ook om beide ouders goed op de hoogte te houden van hoe het met het kind gaat.

Nouja, ik geloof dat ik nu wel uitgeraasd ben. Bovenstaande tips gelden natuurlijk niet voor gevallen waar een van de ouders niet helemaal in orde is, als het gaat op verwaarlozing, huiselijk geweld, verslaving en dergelijke. In zo’n geval is het raad plegen van een instantie de beste keuze, en is het belangrijk om te doen wat het beste is voor het kind. En dat voel je als ouders hopelijk goed genoeg aan!

Ik kom waarschijnlijk nogal betweterig over, maar het gaat me behoorlijk aan het hart als ik sommige verhalen van kinderen lees.

Vriendelijke groet,
Sabien