Anoniem (33) in Vragen van ouders
Ze wil niet
Hallo allemaal,
4 jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. Samen hebben wij 2 kinderen, een jongen van 9 en een meisje van 6. Toen wij uit elkaar gingen was onze dochter 2,5 jaar en een half jaar later liep ik, zonder bezig te zijn met een nieuwe relatie, tóch mijn nieuwe partner tegen het lijf. Mijn dochter was dus 3 jaar toen hij in haar leven kwam. Hun vader zagen/zien ze maar 1x in de 2 weken. Het contact tussen vader en ons is gewoon goed. Hun stiefvader heeft een baan waardoor hij veel thuis is en de kinderen zien hem soms nog vaker in de week dan mij. De kinderen zijn dol op hun stiefvader en zien hem ook echt als hun extra papa. Nu komt mijn vraag; mijn dochter wilt nooit naar haar vader toe. Ze raakt in paniek en helemaal in tranen. We hebben geprobeerd het te negeren en haar in de houdgreep mee laten nemen. Ze trapt dan een enorme scène en dit blijft ze ook daar volhouden. De ene keer wordt ze uiteindelijk terug gebracht en de dan andere keer blijft ze daar en belt ze mij wel 3x per dag. Haar broer gaat altijd wel gewoon mee. Kan het zo zijn dat ze te jong was toen wij uit elkaar gingen en ze haar vader dus gewoonweg niet goed kent?! Zelfs als ik er niet ben en haar stiefvader doet de overdracht, ook dan blijft ze helemaal aan hem hangen en wilt ze niet met haar vader mee. Dit geeft soms erg vreemde maar vooral ook verdrietige momenten.
Voor ons is dit vervelend, maar vooral ook voor haar.
Groetjes van een verwarde mama
Lieve verwarde mama,
Ik snap dat dit een verdrietige situatie opleverd. Het zou natuurlijk veel fijner zijn als jullie dochter zonder tranen naar haar vader zou gaan. Het is denk ik belangrijk voor de relatie die zij met haar vader heeft en zal hebben, dat er nu gewerkt wordt om die relatie te verbeteren. Het zou goed kunnen wat u zegt dat zij geen goede band met haar vader heeft omdat jullie al vroeg in haar leven gescheiden zijn. Ik denk dat je het beste kan zorgen voor kortere momenten, maar vaker, zodat jullie dochter langzaam meer kan wennen aan haar vader. Ze zal het eng vinden als ze het contact ervaart als een beetje vreemd of nog niet echt vertrouwd. Ik weet niet hoe vaak ze haar vader nu ziet, maar 1x per week proberen is denk ik te weinig om echt een band op te bouwen. Beter zou dan bijvoorbeeld twee avonden zijn. Als het kort is, kan weet ze ook dat ze daarna weer gauw naar jou toe gaat. Ik denk dat t heel belangrijk is om haar nu te helpen een band op te bouwen die voor de rest van haar leven is. Het is natuurlijk super fijn dat zij een goede band heeft met haar stiefvader, en dat dat goed gaat, maar als je de relatie tussen vader en kind zal laten verwateren door haar gedrag, denk ik dat er een enorme afstand zal kunnen ontstaan tussen vader en dochter. Behalve korte bezoekjes zou vader bijvoorbeeld ook in de buurt waar jullie wonen iets kunnen ondernemen met jullie dochter. dan begin je met iets dat waarschijnlijk wat vertrouwder aanvoelt. Ik had na de scheiding een tijdje een wat mindere band met mijn vader, en doordat ik hem weinig zag werd dat steeds minder. Het hielp om samen af en toe iets gezelligs te doen zoals samen eten bijvoorbeeld.
Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen!
Liefs Pascalle
Ik ben een kind van gescheiden ouders en ben zelf ook gescheiden. Mijn zoon heeft er troost aan als hij mijn shirt mee neemt die ik heb gehad. Tshirt of pyjama . Dat helpt hem en daardoor kan hij mij “ruiken” en ben ik bij hem terwijl hij bij papa is. Zelf deed ik dit met en knuffel van mijn moeder toen ik klein was. Het gaf troost en me een veilig gevoel. Tuurlijk benoem ik dat ik snap dat hij het lastig vi d maar dat papa hem ook mist als hij bij mij is en dat helpt bij mij zoon.
Hopelijk heb je er iets aan
Hallo. Naast kind van gescheiden ouders ben ik zelf ook gescheiden moeder. Mijn dochter van inmiddels 5 was 3 maanden tien haar vader en ik uit elkaar gingen en bijna 5 maanden toen haar stiefvader in haar leven kwam. Het verhaal komt volledig overeen. Wat ik doe is mee gaan in haar emotie. Opmerkingen als “Ik snap heel goed dat je het lastig vindt om te Gaan, wat vind je dan het moeilijkst” of “Ik ga jou ook missen als je bij papa bent , Maar hoe kunnen we er voor zorgen dat we elkaar minder missen” (een foto met elkaar, knuffel met elkaars geur mee enz) doen het hier erg goed. Daarnaast maakt degene naar wie dochter toe gaat er een spelletje van “eens kijken of wij harder kunnen zwaaien dan mama” of , als we naar mama hebben gezwaaid kijken we wie als eerste bij de sboeppot is”. Ik merk dat sinds wij dit doen (nu een paar weken) het een stuk makkelijker gaat.
Succes
Beste verwarde mama,
Wat goed dat je hier je vraagt komt stellen op het forum, dankjewel daarvoor! Ik kan me goed voorstellen dat de situatie waar jullie nu in zitten alles behalve fijn is en ik kan me je zorgen dus ook goed voorstellen. Ik vind het wel lastig om advies te geven aangezien er natuurlijk echt veel verschillende redenen kunnen zijn waarom jullie dochter niet naar haar vader wil. Ze is ook nog jong, eigenlijk nog te jong om echt mee te kunnen praten. Ik herken de situatie op zich wel een beetje. Mijn ouders gingen uit elkaar nog voor ik een jaar oud was, en ik had ook vrij snel stiefouders erbij. Ook ging ik om het weekend een weekend naar mijn vader. Aan de ene kant was het heel fijn dat ik zo jong was, want ik wist niet beter dan dat de situatie zo was en het altijd zo liep, het was voor mij normaal. Maar ik had inderdaad ook wel wat jij beschrijft over je dochtertje, ik zag mijn stiefvader gewoon als mijn vader aangezien ik daar altijd mee was en hij er ook echt als een papa voor me was. Mijn vader zag ik nooit echt als mijn vader, maar meer iemand bij wie ik af en toe een weekend leuke dingen ging doen. Het besef dat dat mijn vader was kwam pas heel laat. Maar aangezien het voor mij wel normaal was om daar om t weekend heen te gaan was dat voor mij ook prima. Toen ik wat ouder werd kwam er wel een periode dat ik er liever niet meer naartoe ging, maar dat lag niet aan t feit dat ik hem niet als mijn vader zag of niet goed kende. Er waren gewoon een keer dingen gebeurd daar die ik niet fijn vond waardoor ik er niet graag meer heen wilde. Ik ben toen een tijdje wat minder gegaan (steeds met een ander excuus) en voor mij had het gewoon tijd nodig en is het uiteindelijk vanzelf wel beter gegaan. Ik ben toen een tijdje 1 middag steeds gegaan in plaats van een heel weekend. Het zou best kunnen dat je dochtertje daar ook iets heeft meegemaakt wat ze niet fijn vond. En dat hoeft niet iets heftigs te zijn, maar er is vast een reden waarom ze er zo veel moeite mee heeft. Het kan dat het voor haar misschien ook fijner is om een tijdje bijvoorbeeld 1 middag te gaan, of een paar uurtjes, in plaats van een heel weekend. En dat jullie het dan zo langzaam uitbreiden. Al moet dat natuurlijk wel haalbaar zijn met halen en brengen, maar het is een idee.
Verder zeg je dat jullie nu 4 jaar ongeveer uit elkaar zijn, hoe was de situatie vroeger? Is het vanaf het begin zo geweest dat ze niet naar haar vader wilde, of is het later pas gekomen? Want als het later pas is gekomen is de kans lijkt mij groter dat er iets is gebeurd ooit. Heeft je ex bijvoorbeeld een nieuwe relatie? Of is hij ooit verhuisd? Het kan van alles zijn natuurlijk, maar misschien dat je erachter komt wanneer je terugdenkt wanneer dit begonnen is.
Verder zou je misschien met haar kunnen proberen te praten doormiddel van een tekening of klei of iets. Dan is ze bezig en vaak vinden kinderen het dan makkelijker om te praten, zeker wanneer de tekening bijvoorbeeld over een gezin gaat waarvan ook de ouders niet meer samen zijn, waar ze zich in kan herkennen zegmaar. Of bijvoorbeeld door het tekenen van heel iets anders, wat dit wel symboliseert, waardoor ze onbewust misschien meer vertelt over haar gevoelens en gedachten. Dus door iets te tekenen van haar belevingswereld, van een tv of boek dat ze bijvoorbeeld leuk vindt. Stel ze vindt mega mindy bijvoorbeeld leuk, dan zou je iets in die richting kunnen tekenen met eenzelfde situatie als jullie situatie. Of niet tekenen maar een verhaal verzinnen. En door dan te vragen hoe mega mindy zich zou voelen en wat zij zou doen en willen en denken, kom je er misschien ook achter wat je dochter denkt. Kinderen vinden het vaak makkelijker om te praten wanneer het niet over hen zelf gaat, maar uiten op die manier toch onbewust hun eigen gedachten. En als je dan weet wat ze denkt en voelt enzo kun je daar vervolgens misschien iets mee.
Verder heb ik als laatste advies dat je wellicht met de vader ook hierover zou kunnen praten, vragen wat zijn gedachten hierover zijn, aangezien hij de situatie meemaakt bij hem thuis en weet wat er bij hem allemaal wel en niet gebeurd is.
Helaas heb ik niet een kant en klare oplossing voor je, maar ik hoop dat je toch wat hebt aan mijn advies. Veel liefs en sterkte in ieder geval! 🙂
Groetjes,
Samantha