Ray (46) in Vragen van ouders
Willen niet naar moeder
Hoi ik ben Ray en heb 2 dochters van 13 en een van bijna 15.
Mijn ex heeft me en half jaar geleden verlaten de kinderen wonen alle bij bij mij.
De meiden willen vaak niet naar moeder wat moet ik doen ?
Toen we uit elkaar gingen hadden we altijd gezegd co ouderschap week om week maar de meiden wouden dit niet de jongste heeft het wel 2x gedaan maar daar bleef het bij.
Heeft iemand in de zelfde situatie gezeten en hoe is jullie ervaring hier in ?
Groetjes Ray
Beste Ray,
Wat fijn dat u uw verhaal met ons wilt delen! Ik kan me goed voorstellen dat dit een lastige situatie voor u is. Contact met beide ouders is natuurlijk belangrijk, maar geen ouder wil zijn/haar kind iets laten doen wat zij echt niet willen. Zelf heb ik niet helemaal in een zelfde situatie gezeten, maar heb wel een vergelijkbare ervaring die ik met u kan delen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar was, waarna ik bij mijn moeder bleef wonen en om het weekend naar mijn vader ging. Door de jaren heen hebben zich verscheidene vervelende situatie voorgedaan in de weekenden dat ik bij mijn vader was. Mijn moeder heeft, ondanks dat zij zich ook zorgen maakte, mij wel altijd aangemoedigd om mijn vader te blijven zien. Als jonger kind was ik, zonder dat dingen echt besproken werden, toch steeds bereid om mijn vader het weekend er na een nieuwe kans te geven om er een leuk weekend van te maken en een goede vader te zijn. Toen ik ouder werd begonnen de dingen echter steeds meer aan mij te knagen en kreeg ik steeds meer onvrede met de situatie. Maar, omdat ik nooit echt goed met mijn vader heb kunnen praten en mijn gevoelens met hem gedeeld heb zag ik dat ook nu niet zitten. Inmiddels was ik 18 jaar oud en koos ik (net als Demi) voor de makkelijkste weg: minder contact zoeken met mijn vader. Enerzijds heeft dit ons wel goed gedaan en hebben we nu weer wat meer en beter contact, maar toch blijft het altijd ergens knagen dat zoveel dingen onbesproken zijn gebleven. Anderzijds blijft het toch altijd ergens knagen dat zoveel dingen onbesproken zijn gebleven en lijkt het na al die jaren alleen maar moeilijker om dingen te bespreken. Ook vraag ik me weleens af hoe onze band was geweest als ik al wel veel eerder had aangegeven hoe ik me voelde bij alle gebeurtenissen.
Zodoende lijkt het mij, zoals Demi eigenlijk ook al schrijft, ook goed om met uw dochters te bespreken waarom zij niet meer naar hun moeder willen. Het zou fijn zijn als dit dan uiteindelijk besproken kan worden met moeder en jullie allemaal samen kunnen kijken of hiervoor een oplossing te vinden is? Misschien vinden uw dochters bijvoorbeeld een andere aanpak dan co ouderschap wel een goed idee? Als het dan toch helemaal niet werkt (meest negatieve scenario) en uw dochters echt niet meer naar moeder willen, dan zou het wel fijn zijn als zij het gevoel hebben dat jullie er samen alles aan gedaan hebben, zodat zij later geen spijt hoeven te hebben van hun keuzes zoals Demi en ik dat wel hebben!
Ik hoop dat u hier iets aan hebt, heel veel succes!
Liefs,
Zoë
Hoi Ray, bedankt dat u uw vraag hier stelt op het forum! Ik kan me voorstellen dat u als vader hierbij in een lastige positie zit. Zelf heb ik als puber in een vergelijkbare situatie gezeten. Ik woonde bij mijn moeder en wilde niet vaak naar mijn vader toe. Bij mij was dat eigenlijk omdat ik de situatie thuis bij mijn vader niet altijd fijn vond en ik vond het lastig om steeds weer te moeten “verhuizen” met mijn spullen tussen twee huizen in. Als puber wist ik niet goed hoe ik dit moest verwoorden en wilde ik de ander niet teleurstellen, dus koos ik voor de “makkelijkste” weg: niet meer naar mijn vader gaan. Omdat mijn vader mijn moeder had verlaten, stond mijn moeder hier eigenlijk ook wel achter (ze was nog erg boos en verdrietig). Achteraf heb ik veel spijt van deze keuze gehad en heb ik het gemist dat er niet in goed overleg over werd gepraat met mijn beide ouders. Nu weet ik natuurlijk niet of jullie situatie vergelijkbaar is, maar ik denk dat het heel belangrijk is om met uw drie dochters te bespreken wat hen ervan weerhoudt om naar hun moeder te gaan. Is het misschien dat de huishoudens en regels te veel verschillen en is dat lastig voor ze? Zouden ze graag dingen anders willen zien bij hun moeder en moeten er wat aanpassingen worden gedaan? Of zijn ze misschien nog wel een beetje boos op hun moeder omdat ze voor een scheiding heeft gekozen? Ik lees dat de scheiding kort geleden is en daar moeten ze vast erg aan wennen. Al deze gevoelens zijn voor kinderen van gescheiden ouders heel normaal en kunnen soms hevig zijn, maar ook weer verminderen als er goed over wordt gepraat. Ik weet natuurlijk niet hoe het contact tussen u en uw ex is, maar na een scheiding zijn er meestal wel wat spanningen. Het is belangrijk om bij het maken van afspraken met de kinderen boven deze spanningen te staan. Dat zou mij destijds erg veel hebben geholpen!
Ik hoop dat het delen van mijn ervaring als kind in deze situatie u heeft geholpen en wens u veel succes. Weet dat u altijd opnieuw een vraag mag stellen hier op het forum!
Groetjes,
Demi