Anna (39) in Vragen van ouders
Weerstand
Drie jaar geleden zijn de vader van mijn kinderen en ik ui elkaar gegaan. Wij hebben een dochter van 11 en een zoon van 8. Onze dochter heeft veel moeite met het uiten van haar emoties. Ze vlucht ervoor. Ze heeft de scheiding nog geen plek gegeven. Dit maak ik op uit het volgende: sinds een half jaar hebben wij beiden een nieuwe partner gevonden. Onze dochter wil hier niks van weten. Ze wil er niks over horen. Ze heeft mijn nieuwe partner nu 3 keer kort gezien. Daarbij maakt ze geen contact. Morgen gaan we iets leuks doen met elkaar om elkaar wat beter te leren kennen. Zij heeft gekozen wat we gaan doen. Maar toch wil ze nu niet mee en is er veel weerstand.
wie heeft tips voor mij?
Hoe kan ze het een plek gaan geven?
(Ze wil geen hulp van buitenaf zoals kies)
Beste Anna,
Goed dat je hier op het forum om advies komt vragen! Dankjewel daarvoor! Ik hoop dat je al wat hebt gehad aan de tips van Julia, haar tips sluit ik me volledig bij aan. Ik vind het ook lastig om advies te geven aangezien het echt een lastige situatie is. Helaas wel herkenbaar, tenminste, de situatie waar je dochter zich in bevindt. Vandaar dat ik zal proberen advies te geven vanuit hoe ik het heb ervaren vroeger.
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik nog heel jong was, dus dat heb ik nooit bewust meegemaakt. Maar het stukje acceptatie en het niet of moeilijk uiten van emoties herken ik wel heel erg. Ik had vooral veel moeite met het uiten van mijn emoties omdat teveel bezig was met de emoties van andere mensen. Ik was te bang dat ik mijn ouders pijn zou doen of zou kwetsen als ik mijn emoties zou laten zzien, ik was bang dat zij zich dan schuldig gingen voelen. Natuurlijk kan het bij jullie dochter een hele andere reden hebben waarom ze moeite heeft met het uiten van haar emoties, maar het zou wel kunnen dat het uiten van emoties makkelijker gaat bij mensen die niet haar ouders zijn. Dat had ik in ieder geval heel erg. Bij vriendinnen kon ik er op zich wel over praten en ook op zich wel mijn emoties uiten. En erover praten en het toch wel uiten van mijn emoties is wel wat uiteindelijk heeft geholpen om het beter te accepteren. Misschien dat een buddy van VillaPinedo een idee is voor je dochter. Ik had het vroeger heel erg fijn gevonden als zoiets er was. Dat is dan een jongere die zelf ook gescheiden ouders heeft, waar je dochter dan via een soort app mee kan communiceren en praten over haar gevoelens en gedachten. Ik weet dat je schrijft dat ze geen hulp van buitenaf wil, dat herken ik ergens ook heel erg. Maar toch denk ik dat een buddy anders is. Ik zag het vroeger ook echt niet zitten om met mensen te praten erover en al helemaal niet met vreemden en echt ‘hulp’ vond ik overdreven, maar een buddy is een jonger iemand met dezelfde ervaringen als zij. Het kan meer voelen als een vriend of vriendin en daardoor wat minder heftig, het zou kunnen dat de drempel om met een buddy te praten net wat lager is dan echt hulp van buitenaf. Je zou het in ieder geval aan haar kunnen voorstellen 🙂
Meer informatie daarover kun je hier vinden:
https://www.villapinedo.nl/buddy/
Verder kun je misschien kijken of er andere manieren zijn waarop ze haar emoties kan uiten. Ik vond praten altijd lastig, en nog steeds eigenlijk wel. Ik heb mijn emoties heel goed kunnen uiten door bijvoorbeeld creatieve dingen, zoals schilderden en tekenen. Dat was voor mij makkelijker dan praten. Misschien dat je dan samen met je dochter kan kijken of er manieren zijn waarop zij haar emoties kan uiten en waardoor ze het dus beter een plekje kan geven.
Als laatste tip heb ik dat je misschien via een brief met haar kan communiceren. Dat je in een brief jouw gevoelens uit naar haar, en dus ook schrijft dat je graag wilt dat ze gelukkig is en dat jullie haar emoties kunnen begrijpen en accepteren enzo. Door jouw emoties te uiten creëer je ook meer openheid, wat het voor haar makkelijker kan maken om ook haar emoties te uiten. Daarbij kan het praten via een brief misschien makkelijker zijn dan in het echt. Ik vond dat altijd makkelijker omdat je dan de tijd hebt om na te denken over je reactie, en je ziet niet meteen de directe reactie van een ander. Misschien dat je dochter het dan ook makkelijker vindt om te praten.
Verder heb ik behalve het advies wat al gegeven is, dat het tijd nodig heeft, niet echt tips meer.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt! Ik wens je veel liefs en sterkte, ook voor je kinderen 🙂
Groetjes,
Samantha
Beste Anna,
Dankjewel voor je vraag op het forum. Om eerlijk te zijn moest ik wel echt even nadenken over een antwoord op deze vraag, want het is een lastige situatie. Mijn zusje en ik hebben een beetje hetzelfde meegemaakt dus ik zal proberen te antwoorden vanuit onze ervaring.
Het heeft mij ook best veel tijd gekost om de scheiding een plek te geven, en niet omdat ik er bewust van wegrende maar omdat ik niet doorhad dat ik dat aan het doen was. Hoe geef je een scheiding een plekje? Ik denk dat voor mij het vooral hielp om erover te praten. Ik heb zelf ook geen hulp gehad van buitenaf (hoewel ik dat achteraf eigenlijk wel fijn had gevonden), maar alleen al door te praten met mijn vrienden en het dus hardop uit te spreken, wordt het steeds wat echter en accepteerde ik het elke keer iets meer. Jouw rol daarin zou kunnen zijn dat je probeert mee te denken wie voor haar een goede gesprekspartner zou kunnen zijn. Iemand uit de familie, een leraar of lerares die van de situatie afweet, etc. Zij zal uiteindelijk zelf bereid moeten zijn om met mensen te praten en dat komt ook echt wel als het moment daar is en ze zich meer open gaat stellen. Maar je zou haar wel kunnen helpen door iemand op de hoogte te brengen waar zij goed mee overweg kan. Zolang het maar iemand is die ze vertrouwt.
Mijn zusje daarentegen woonde nog thuis en was veel sneller met het accepteren van de scheiding omdat ze er dagelijks mee werd geconfronteerd, maar zij had juist veel meer moeite met de nieuwe vriendin van mijn vader. Ik denk dat het belangrijkste is om te beseffen dat kinderen soms veel tijd nodig hebben. Als het ontmoeten of het ‘bonden’ met de nieuwe partner wordt geforceerd werkt dat alleen maar tegen uit mijn ervaring. Gun haar misschien iets meer tijd. Het is ook lastig want ze is nog jong. Ik was iets ouder dus ik besefte op een gegeven moment dat het mijn vader gelukkig maakte als ik zijn vriendin een kans gaf. Ik denk dat mijn grootste tip dus is om te praten. Probeer met haar te praten over de scheiding en waarom ze er moeite mee heeft. Mijn moeder heeft altijd heel open aan ons uitgelegd dat iemand van buitenaf soms fijner kan zijn om mee te praten omdat diegene onpartijdig is en niemand kent over wie je dan vertelt, maar zonder te pushen. Als ze maar weet dat de mogelijkheid er is en het helemaal niet raar of gek is. Het is denk ik ook belangrijk om aan te geven dat je snapt dat ze het lastig vindt dat er nieuwe mensen in jullie levens zijn, en dat je haar de tijd wil geven om dat te accepteren. Mijn vader liet het helemaal aan ons over en heeft misschien 1 of 2 keer gevraagd wanneer we haar wilden ontmoeten en dat vond ik wel fijn.
Ik begrijp dat het lastig is voor jou omdat je graag zou willen dat iedereen elkaar mag, maar gun je dochter misschien eerst de tijd om de scheiding zelf te accepteren, en dan kan ze nadenken over de nieuwe partners die daar dan het gevolg van zijn. Want dat is ook weer een heel ander ding.
Ik wou dat ik een beter antwoord op je vraag had maar ik hoop dat ik je toch een beetje heb kunnen helpen. Ik zou ook zeker aanraden om bij de open brief te kijken (https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/) en misschien het boek of de workshop te bestellen, omdat hierin ook veel aan bod komt over nieuwe partners. (https://www.villapinedo.nl/online-workshop/)
Groetjes,
Julia