Anoniem (48) in Vragen van ouders
Wat kan ik het beste doen?
Mijn dochter van 7 jaar heeft moeite met de scheiding. Dat is nu 2 jaar geleden. We hebben een co-ouderschap en vader en ik wonen dicht bij elkaar. Als ze bij papa is, mist ze mij en andersom. Ik wil haar graag helpen. Wat kan ik het beste doen?
Beste Anoniem,
Wat goed dat je deze vraag stelt op het forum.
Ik ben opgegroeid met co-ouderschap sinds mijn zesde, ik wisselde iedere week. In het begin na de scheiding gingen we iedere woensdag (midden in de week) met zijn allen eten, dan hoefde ik de andere ouder minder te missen.
Zijn er misschien activiteiten die jullie een dag per week in de avond samen kunnen ondernemen?
Soms kan even met elkaar bellen ook al genoeg zijn (of het sturen van leuke foto’s, bijvoorbeeld van de huisdieren, die miste ik ook altijd als ik bij de andere ouder was)! Misschien goed om met de andere ouder te overleggen wat geschikte momenten zijn om te bellen (na het avondeten bijvoorbeeld)?
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn tips,
Liefs
Beste anoniem, wat fijn dat u hier een berichtje plaatst. Het lijkt me vervelend voor u als ouder om te moeten zien dat uw dochter het moeilijk heeft. Maar ik denk ook dat het alleen maar heel goed is dat u dit opmerkt en haar graag wil helpen.
Ik was zelf ietsje ouder toen mijn ouders gingen scheiden (9 jaar) maar ik herken het gevoel wat uw dochter heeft zeker. Toen mijn ouders nog bij elkaar waren ging mijn vader eens per jaar met zijn vrienden op wintersport en dan was ik de hele week aan het huilen bij mama omdat ik hem miste. Maar na de scheiding werd dat weekje missen iets wat bij mijn leven hoorde in plaats van één keer per jaar. Om het wat makkelijker te maken mocht ik mama altijd bellen met de mobiel van papa en andersom. Ook mocht ik op de laptop van papa wanneer ik wilde om een mailtje te typen naar mama (ik vertelde haar bijvoorbeeld hoe mijn dag was en vroeg wat zij ging doen vandaag). Ik deed daar op die leeftijd uren over, maar mama stuurde vaak binnen een uurtje wat terug en dan was ik helemaal blij. Tegenwoordig zou misschien Facetime/Skype nog fijn kunnen zijn, bijvoorbeeld voor het slapen gaan, zodat de andere ouder er toch een beetje bij is. Niet elke avond denk ik, want dan wordt het misschien alleen maar moeilijker, maar het is wel een fijn idee dat je het over de ouder die je mist kunt hebben bij de andere ouder en dat je als kind weet dat er mogelijkheden zijn om de andere ouder te spreken. Zo kon ik mama natuurlijk niet altijd bellen als ik bij papa was, soms kwam het niet uit, maar dan mocht ik van papa aangeven hoe erg ik mama miste van 0 tot 5 (0 niet, 5 heeeel erg) en als het dan bijvoorbeeld rond de 2 of 3 was vertelde papa mij hoeveel nachtjes het nog slapen was, zodat ik ook een besef kreeg van wanneer ik mama weer zou zien en hoe lang dat nog duurde. Want als je weet dat het bijvoorbeeld nog maar 2 nachtjes is, kan het missen ook verminderen. Of ik mocht wat knutselen bij mama en dan dachten we samen na over wat papa leuk zou vinden en dan ging ik dat maken.
Met deze voorbeelden van mezelf wil ik u eigenlijk meegeven dat het voor een kind al veel kan helpen als je bij de ene ouder over de andere ouder mag praten, het gemis er mag zijn. Helemaal aan het begin van de scheiding werd er bij mij namelijk niet over de andere ouder gepraat als ik bij de ene ouder was, waardoor ik ook niet durfde te zeggen dat ik die ouder miste en daardoor voelde ik me alleen nog maar meer alleen en verdrietig. Wat ik ook fijn had gevonden was als ze bij elkaar over de vloer kwamen. Dat was in mijn geval niet zo, maar ik zou mama best graag mijn kamer bij papa willen laten zien, dat soort dingen. Dan maak je die ’twee werelden’ wat dichter bij elkaar..
Nog een andere tip is dat het vaak helpt om er boekjes over te lezen. In de klas in groep 6 lazen wij een boek over scheidingen en dat vond ik heel fijn. Ik herkende veel en kreeg het gevoel dat ik niet de enige was. Ook kon ik leren van de hoofdpersoon van dat boekje. Ik heb even gezocht en vond deze site, misschien heb je daar nog wat aan: https://www.ouders-uit-elkaar.nl/articles/6-8/nuttige-boeken.
Ik hoop dat ik u hier mee heb kunnen helpen. Als u een reactie wil geven of een andere vraag hebt, bent u natuurlijk altijd welkom op het forum.
Liefs,
Demi
Lieve anoniem, wat fijn dat u uw vraag met ons wilt delen. dit had ik zelf ook op die leeftijd heel erg. ik moest altijd huilen als ik naar de andere ouder moest. ik wist niet goed waarom maar ik miste ze gewoon heel erg. wat bij mij altijd hielp was om iets leuks te gaan doen, mijn vader deed altijd wel leuke dingen met mij, maar mijn moeder niet echt. uiteindelijk probeerde ik mezelf daarom te vermaken zodat ik niet hoefde te huilen. wat ik ook heel erg fijn vond, omdat ik vaak als ik in bed lag nog veel moest huilen, was een luister cd. dat er een verhaal werd voorgelezen zeg maar. hierdoor ging ik juist luisteren en denken aan dat verhaal en werd ik rustig en viel ik in slaap. dit heeft mij toen echt heel erg geholpen. en daardoor kreeg ik ook steeds meer de gewenning van dat papa en mama uit elkaar waren. hopelijk heeft u iets aan mijn ervaring.
liefs, kaylee
Beste anonieme ouder,
Wat fijn om te lezen dat u zo graag uw dochter wil helpen! Mijn ouders gingen scheiden toen ik 6 jaar was en ik zag mojn vader om het weekend en op woensdagen. Ik miste hem altijd enorm. Na twee jaar was ik inmiddels gewend om hem minder te zien, maar als ik dan bij hem was miste ik mama weer heel erg.
Wat voor mij erg hielp was spulletjes meenemen die me een beetje konden troosten. Ik had bijvoorbeeld bij mijn vader een foto van mama en andersom. Daarnaast had ik een kettinkje van papa gekregen wat ik altijd droeg, zodat hij ‘er ook bij was’. Ik had vooral ‘s nachts last van heimwee en ik vond het in die tijden ook heel fijn als de andere ouder me dan kwam troosten. Gewoon even praten of een knuffel was al heel fijn.
Vooral als jong kind is het zwaar om je ouders te moeten missen, maar als ze ouder worden merk je dat het beter zal gaan. Ik had na een paar jaar alleen soms heimwee als ik lang op vakantie was en de andere ouder niet veel zag. Gelukkig hebben jullie ook co-ouderschap en is het wat makkelijker om elkaar tussendoor te zien. Mijn buurmeisje ging bijvoorbeeld soms na school eerst even bij haar vader wat drinken en dan ‘s middags naar haar moeder of andersom. Zo zag ze beide ouders heel veel en kon ze langzaam wennen aan het feit dat ze niet meer samenwoonden. Maar eigenlijk is heeft het gewoon tijd nodig, ik begrijp dat 2 jaar misschien als lang voelt maar ik ken genoeg kinderen die ook zo lang nodig hadden om te wennen. Uiteindelijk komt het vanzelf goed en tot die tijd is het fijn als u haar wat aandacht geeft als ze verdrietig is en een persoonlijk iets meegeeft als ze weg gaat.
Hopelijk helpt dit een beetje, liefs,
Amélie