Tom (50) in Vragen van ouders
Wat denken jullie?
Ben al jaren gescheiden met een week om week co-ouderschap. Dit loopt al jaren goed. Een week fijn samen met de kinderen met alle focus op hen en in de week dat ze bij hun moeder zijn ben ik bij mijn nieuwe vriendin die in een andere plaats woont en praktisch niet naar mij kan reizen. Helaas is een van de kinderen (16jr) door een conflict met zijn moeder door haar op straat gezet en wil ze hem er niet meer in. Natuurlijk kan hij nu bij mij terecht maar als volgende week de andere kinderen weer naar hun moeder gaan, wat dan? Als ik dan dagen naar mijn vriendin zou gaan? Praktisch zijn zaken wel te regelen (eg eten, was, etc) maar gezien de afwijzing die hij van zijn moeder gehad heeft vraag ik me af hoe het emotioneel over kan komen; De concrete vraag: zal hij (ook gevoelsmatig) begrijpen dat het ook voor mijn leven/ belangrijk is om bij mijn vriendin te zijn & dat ik er wel voor hem ben of zal hij dit toch als een volgende afwijziging ervaren? Wat denken jullie?
Beste Tom,
Wat goed dat je deze vraag stelt op het forum.
Ik ben zelf sinds mijn zesde opgegroeid met co-ouderschap. Mijn ouders hebben beide ook weer sinds lange tijd een nieuwe vriend/vriendin. Mijn vader en vriendin wonen ook niet bij elkaar in de buurt. Zij heeft jongere, nog naar school gaande kinderen, dus meestal gaat hij naar haar toe, maar meestal maar voor een nacht. Ik en mijn broertje zijn inmiddels volwassen, dus wij vinden het niet erg als we het huis af en toe voor onszelf hebben (dat kan soms juist heel fijn zijn!). Mijn vader vindt het echter ook belangrijk om niet de hele week weg te zijn en vindt het ook gezellig om voor ons en de katten te zorgen.
Wat betreft je zoon hangt het er denk ik vanaf hoeveel behoefte hij heeft aan ouderlijke hulp en aandacht. Hij is nog minderjarig en gaat waarschijnlijk nog naar school. Misschien is het goed om met hem er over te praten: hoe zwaar vindt hij het als nadat hij uit school komt, zelfstandig zijn huiswerk te moeten maken, zelf zijn eten te moeten koken, op tijd naar bed te gaan zonder er aan herinnerd te worden door zijn ouders, etc… ? Een hele week alleen zijn voor je zoon lijkt mij best lang, maar een paar dagen zou misschien wel moeten kunnen, afhankelijk van zijn behoefte aan hulp en aandacht. Je zou hem ook tegemoet kunnen komen door extra maaltijden te koken en die in de koelkast te zetten voor als je er niet bent (dit doet mijn vader nog steeds wel eens en dat vind ik zelf erg fijn).
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn tips!
Hallo Tom, bedankt voor je berichtje op het forum van Villa Pinedo. Het klinkt als een lastige situatie.. Ik heb niet in dezelfde situatie gezeten, maar ik herken wel het gevoel van afwijzing, zoals jij het noemt. Mijn moeder had namelijk al een nieuwe vriend toen ze nog niet gescheiden was van mijn vader. Ze is nadat de scheiding bij mijn broertje en mij bekend gemaakt was, meteen bij hem ingetrokken. Ze was verliefd, helemaal idolaat van hem en kon over vrijwel niks anders meer praten. Op dat moment voelde ik me afgewezen door mijn eigen moeder. Zij ging door met haar leven alsof er niks aan de hand was, terwijl mijn vader, broertje en ik alles nog moesten verwerken en een plekje moesten geven. De band met mijn moeder is daardoor heel erg veranderd, in negatieve zin, helaas.. We kunnen nu weer goed met elkaar overweg, maar het is nooit meer hetzelfde zoals vroeger. Toen waren mijn moeder en ik vier handen op een buik, maar dat is veranderd doordat ik teleurgesteld was in de manier waarop ze zaken heeft aangepakt. Ik ben de eerste tijd niet naar haar toegegaan, omdat ik die stap te groot vond. Het heeft veel tijd gekost om dit een plekje te kunnen geven en de band met mijn moeder te herstellen. Ik zat al op kamers toen mijn ouders gingen scheiden, dus ik was alleen in de weekenden thuis, maar dan was ik bij mijn vader. Mijn vader werkt in de horeca, waardoor hij tot ’s avonds laat doorwerkte en ik hem niet elk weekend (veel) zag. Toch wist ik dat ik daar welkom was, dat dat nog steeds mijn thuis was en dat hij met hetzelfde verdriet worstelde als ikzelf. We hebben daar nooit openlijk over gesproken, mijn vader is nogal een binnenvetter, maar we wisten dat we elkaar hadden en dat was op dat moment voldoende.
Nu is dit een andere situatie, omdat ik niet door haar uit huis ben gezet, zoals jouw zoon. Dat is natuurlijk veel ernstiger, dus ik kan me goed voorstellen dat hij zich afgewezen voelt en met veel gevoelens worstelt op dit moment. Ik kan me er ook iets bij voorstellen dat hij het eventueel als een volgende afwijzing ervaart, als jij die week naar je vriendin gaat. Ik ken je zoon natuurlijk niet, dus ik vind het lastig om daar concrete uitspraken over te doen, maar als ik mezelf verplaats in deze situatie, zou ik het heel erg waarderen als mijn vader er volledig voor mij is. Je zoon kan misschien wel zeggen dat het niks uitmaakt, maar ik denk niet dat je zijn gevoelens moet onderschatten. Ik zou ervoor zorgen dat je er bent, al zijn het maar een paar dagen. Je laat daarmee zien dat je er écht bent en tijd voor hem vrijmaakt. Praktische zaken zijn toch anders dan er echt emotioneel zijn. Na een aantal dagen kun je het gesprek met hem hierover aangaan en vertellen dat jij graag naar je vriendin toe wilt bijvoorbeeld. Maar ik zou dat niet meteen doen. Laat hem eerst even ‘aarden’ en de tijd geven om te beseffen wat er gebeurt. En op dat moment ben jij zijn steun. Dat zul je ook zijn als je bij je vriendin bent, maar dat is toch anders dan fysieke aanwezigheid.
Ik hoop dat jullie eruit komen samen! Sterkte en liefs,
Nadine
Hallo Tom,
Wat fijn dat u ons hier op het forum om advies komt vragen, bedankt daarvoor. En fijn om te lezen dat het co-ouderschap tot nu toe eigenlijk altijd zo goed verlopen is. Minder fijn om te lezen dat uw zoon een conflict heeft gehad met zijn moeder en daar nu niet heel welkom meer is. Ik kan me voorstellen dat dit voor jullie allebei heel lastig is. Zelf heb ik gelukkig nooit zoiets meegemaakt. Wel had ik een, in mijn ogen, vrij egoïstische vader, die er lang niet altijd voor me is geweest als een vader en dat doet me nu na 24 jaar nog steeds weleens pijn. Vanuit die ervaring denk ik dat het wel echt belangrijk is dat u er in deze lastige situatie voor hem bent. Natuurlijk bent u er wel voor hem, maar ik bedoel dan niet alleen praktisch maar ook op emotioneel gebied. Zoals u zelf al schrijft, zou hij zich nu al best in de steek gelaten kunnen voelen. Al zijn dit nu allemaal speculaties, wij weten niet hoe hij zich er precies bij voelt en wat er in hem omgaat. Hij is de enige die daar antwoord op heeft en daarom zou ik u willen adviseren om er met hem over te praten. Hij is oud genoeg om over deze situatie na te kunnen denken en zijn mening kan geven. Ik denk dat het hem sowieso goed doet wanneer je hem naar zijn mening vraagt. Door alleen al te laten merken dat je zijn mening en gevoel belangrijk vindt, merkt hij dat je hem niet in de steek laat. Bij mij is de relatie tussen mij en mijn vader pas een beetje beter geworden toen mijn vader echt naar mij is gaan luisteren, toen hij echt liet merken dat mijn mening ertoe deed. Gehoord worden bleek bij mij al die jaren de kern van het probleem waar ik mee zat. En nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat jullie band niet goed is, dat bedoel ik totaal niet. Ik wil er enkel mee benadrukken hoe belangrijk het voor een kind is om gehoord te worden. En zeker in deze situatie kan ik me voorstellen dat alleen dat al veel zou kunnen helpen. Je hoeft dan niet per se volledig alles te doen en regelen hoe hij het wil, maar het is wel goed om het er samen over te hebben en te kijken wat oplossingen zijn. Zo zou je bijvoorbeeld nu in het begin ervoor kunnen kiezen net iets vaker bij hem te zijn ipv je vriendin, hij heeft je misschien wel nodig. Dan kunnen jullie dat later steeds meer afwisselen en elkaar weer steeds meer vrijheid geven daarin. Ik denk dat hij heus wel zal begrijpen dat die vriendin ook belangrijk is voor jou, maar laat hem in ieder geval merken dat hij ook belangrijk voor je is. Biedt een luisterend oor aan en vraag waar hij behoefte aan heeft. Ik ben ervan overtuigd dat jullie er samen wel uit zullen komen 🙂
Mocht je toch nog vragen hebben of ergens tegenaan lopen, dan kun je altijd nog een berichtje plaatsen hier op het forum.
Veel liefs,
Samantha
Beste Tom,
Pfff.. wat een ontzettend lastige en nare situatie zeg en wat fijn om te zien dat je zo bereid bent om het beste voor je zoon te doen. Dat jouw zoon zich afgewezen voelt na deze situatie (ik weet natuurlijk niet exact wat er gebeurd is) klinkt best logisch, het is niet niks als je moeder je niet meer in huis wil hebben. Echter zou ik dit niet als uitgangspunt nemen, want je staat voor hem klaar en dat is uiteraard al heel fijn. Wat ik denk dat het beste is, om gewoon met hem te bespreken hoe hij er in staat. Benoemen hoe jij je voelt in deze situatie en wat het voor jou betekent, maar dat het ook mogelijk is om samen een oplossing te vinden. Ik denk dat het de eerste weken misschien lastiger is omdat de situatie nog helemaal vers is. Ik denk dat in deze situatie het heel belangrijk is om goed te communiceren, open te zijn naar elkaar toe. Ik hoop dat jullie zoon het zal begrijpen en ziet dat je het beste met hem voor hebt, en anders eventueel samen een oplossing kunnen vinden. Heel veel sterkte in ieder geval, het zal misschien niet makkelijk zijn om met hem te overleggen, maar ik denk dat dit wel het beste is voor jullie beiden!
Liefs,
Laila
Hoi Tom,
Wat fijn dat je je zo’n zorgen maakt om hoe dingen voor je zoon overkomen. Ik ken genoeg ouders die daarnog wat van kunnen leren! En wat goed dat je de stap heb genomen om ons te benaderen met je vraag.
Mijn eerste reactie was, de enige die weet hoe je zoon dit gaat vinden is jr zoon zelf. En het eerlijkste wat je kan doen is je situatie voorleggen aan je zoon en vragen wat hij wil en vind, maar als ik kijk naar mijn eigen situatie en hoe het voor mij voelde toen mijn moeder na overleg met mij mij alleen thuis liet omdat ik zei dat het goed was als ze ging. Ik voelde me zelf heel erg alleen gelaten, maar wist ook dat het mijn eigen schuld was omdat ik had gezegd dat het goed was. Dus samenvattend, ik weet niet of het voor hem een afwijzing zal zijn.en ik weet ook niet hoe jij er zelf in staat maar ik Denk dat je je zoon nu even op de eerste plek moet zetten, en je relatie misschien op een andere manier, als hij naar school is bijvoorbeeld, of af en toe een keer een avondje. Tot dat hij misschien weer naar zijn moeder kan of zelf komt met een voorstel.
Ik hoop je een beetje op weg te hebben geholpen met hoe het voor mij was als kind. Ik weet zeker dat jullie er uit komen met zn allen.
Lieve groetjes,
Charlotte