Daniëlle (42) in Vragen van ouders
Verhuizen of niet?
Hai,
Ik ben moeder van een dochter van 11 (groep 8) en een zoon van 9 (groep 5) en sinds vier jaar gescheiden. Sinds een jaar is vader naar een grote stad verhuist 50 km verderop. Ze zijn het ene weekend van vrijdag tot maandag bij hun vader en het andere weekend van zondag lunch tot maandagochtend. Hun vader heeft een zware baan en kan doordeweeks niet voor ze zorgen. Ik merk alleen dat de kinderen het steeds moeilijker vinden om uit hun vertrouwde omgeving weg te gaan en weer een uur in de files naar papa moeten gaan, maar aan de andere kant missen ze hem ook heel erg en vinden ze het helemaal niet fijn dat hij niet meer even een kusje komt geven op belangrijke momenten, bij sporten komt kijken, etc. Door de afstand is het gewoon te tijdrovend om echt betrokken te blijven bij hun dagelijkse leven. Daarnaast vinden de kinderen het iedere week weer stressvol of ze wel alles bij zich hebben, hoe goed we hier ook in proberen te coachen, soms wordt er iets vergeten en dat moeten ze dan een week missen.
Nu overweeg ik om dan maar met de kinderen naar dezelfde stad te verhuizen zodat we weer allemaal op dezelfde stek wonen en ze op 1 locatie op kunnen groeien. Ik ben zo bang dat ze straks het gevoel krijgen dat ze moeten gaan kiezen tussen tijd met vriendjes thuis of tijd met hun vader doorbrengen. Ik vind het eigenlijk niet oké dat zij concessies moeten doen omdat wij deze keuzes hebben gemaakt.
De oudste wil het allerliefste verhuizen, de jongste wil de basisschool hier afmaken, maar dan zou de oudste weer halverwege het vwo moeten wisselen…. ik wil zelf het liefste hier blijven, maar kan me ook prima vinden in een verhuizing naar de stad als dat beter is voor de kids. Mijn nieuwe partner staat er blanco in, wat het beste is voor de kinderen, daar legt hij zich bij neer.
Ik vraag me af of er kinderen zijn die ervaring hebben met deze situatie en wat zouden jullie adviseren? Is het inderdaad een grote belasting als je ouders op een uurtje afstand van elkaar wonen of zijn er praktische oplossingen die veel beter zijn dan hun (en mijn) vertrouwde omgeving opgeven?
Ik wil graag het beste voor de kinderen…
Alvast hartstikke bedankt voor jullie hulp!
Daniëlle
Beste Daniëlle,
Wat fijn dat u hier uw vraag stelt! Ik vind het super mooi om te lezen dat u er open voor staat om te verhuizen, als dat het beste is voor de kinderen. ik lees dat de oudste dat wel wil en dat de jongste het liefste de basisschool afmaakt. Beiden heel begrijpelijk. Ik herken me hier heel erg in: mijn vader heeft altijd minimaal 45 min rijden van mijn moeders dorp gewoond. Ook hij had een drukke baan en we gingen er om het weekend heen ( nu woon ik op kamers dus is dat wat minder geworden). Ik heb het eigenlijk altijd vervelend gevonden. De scheiding zelf kon ik wel aan wennen, maar het was altijd gedoe met het heen en weer pendelen. Zoals u al beschreef vergeet je dan wel eens iets of is hij minder betrokken. Dat heeft ook op lange termijn mijn relatie met mijn vader veranderd. Ik houd van hem en hij van mij, maar het is toch wel zo dat hij nooit echt een betrokken vader is geweest of heeft kunnen zijn. Ook met sport was het lastig: ik kon simpelweg geen teamsport doen omdat ik dan altijd in de weekenden een wedstrijd zou hebben, papa had geen tijd om te brengen en het ging ook tenkoste van papa-tijd. Toen ik ouder werd had ik ook moeite met het sociale aspect: ik had mijn hele sociale leven bij mama en als er dan in het weekend een feest was moest ik heen en weer met de trein of zag ik papa een hele maand niet. Als ik in die tijd de optie had gehad om mijn ouders in hetzelfde dorp te hebben wonen zou ik volmondig ja hebben gezegd. Ik snap dat het voor de jongste natuurlijk wel een grotere stap is omdat hij dan eerst nog 2 jaar op een nieuwe basisschool door moet, en dat het voor de oudste perfecte timing zou zijn om nu te verhuizen. Zomaar een gek idee: wat als uw oudste nu al bij zijn vader gaat wonen doordeweeks zodat hij daar naar de middelbare kan, en dat u en uw jongste nog 2 jaar in jullie woonplaats blijven zodat hij daar school kan afmaken. Dat houdt wel in dat de kinderen elkaar minder zullen zien en dat u uw oudste zoon minder zal zien. Dat is iets om over na te denken.
Als jullie besluiten niet te verhuizen heb ik wel wat tips om het wat makkelijker te maken voor de kinderen. Als ze het moeilijk vinden om dingen in te pakken en dingen vergeten kunnen jullie daar een lijst voor maken. In het begin had ik gewoon een geplastificeerde lijst die ik kon afvingen met alle belangrijke dingen die ik niet moest vergeten. daarnaast had ik bij papa ook alle basisdingen zoals een oplader, tandenborstel, kam, 3 paar ondergoed en 3 paar sokken. Dat waren dat de belangrijkste dingen en als ik iets vergat dan had ik dat dus ook bij papa liggen en was het dus niet erg. Ook voor het weer teruggaan is de lijst handig: dan veegde ik alle vinkjes uit om te controleren of ik alles wat ik had ingepakt ook weer mee terug nam.
Met sportwedstrijden kwam papa wel eens kijken als het een uitwedstrijd was die wat dichter in zijn buurt was. Ook hadden we een vaste dag waarop we hem belden zodat we hem iets meer op de hoogte konden houden van alles wat er in ons leven gebeurde. Hij was er dan wel niet echt bij, maar het was toch beter dan niets. Toen ik ouder werd ben ik ook zelf met de trein gegaan: dat scheelde beide ouders veel tijd en ik hoefde niet in de file te zitten. Ik maakte dan gewoon huiswerk in de trein, dan had ik ook meteen meer tijd om met papa door te brengen. Als ik dan een feestje had dan bleef ik een nachtje langer bij mama en kam ik dan een dag later, dan had ik hem toch even gezien, in plaats van dat ik dan meteen een heel weekend niet meer kon gaan. De eerste keer kunt u natuurlijk meerijden om het systeem uit te leggen, maar een 12 jarige heeft dat denk ik snel door. Ik was zelf ook 12 toen ik alleen met de trein heen en weer ging met mijn jongere broertje. Mama bracht ons dan wel vaak naar het grotere station zodat we een overstap minder hadden en als papa tijd had haalde hij ons ook weer op bij centraal station zodat we niet de bus hoefde te pakken. Op die manier hebben jullie en stuk minder reistijd en kunnen de kinderen onderweg (met wifi in de trein) zichzelf prima vermaken onderweg.
Ik hoop dat dit wat helpt,
Succes,
Amélie
Hoi Danielle,
Ik vind het zo mooi om te lezen dat je (jullie) zo aan het belang van je kinderen denkt! Ik kreeg helemaal tranen in mijn ogen toen ik het las. Mijn ouders woonde op iets langer dan een half uur rijden van elkaar vandaan en ik had een vergelijkbare omgangsregeling. Ik was het ene weekend het hele weekend bij mijn vader en het andere weekend alleen de zondag. Ik werd s ochtends gehaald en na het eten naar huis gebracht. Ik vond het lastig omdat ik bij mijn moeder al mijn vrienden en vriendinnen had en bij mijn vader niet zo heel veel. Toch wilde ik wel altijd naar mijn vader toe omdat ik hem miste. Wat mij heel erg geholpen had was dat ik mijn vader elke dag (om 5 uur) belde. Iedere dag kon ik bespreken wat ik meegemaakt had en zo voelde mijn vader heel dichtbij. Wellicht zou dit jouw kinderen ook kunnen helpen. Ze kunnen ook Skypen bijvoorbeeld.
De vraag of je wel of niet moet verhuizen kan ik natuurlijk geen antwoord opgeven en ik denk dat het goed is om het inderdaad met de kinderen te bespreken. Wat wel zo is, is dat de kinderen waar jullie nu wonen hun hele leven opgebouwd hebben, vrienden,sport etc. IK had niet per se gewild dat mijn moeder naar mijn vader was verhuisd, want dan had ik alles weer opnieuw moeten opbouwen. Ik heb juist de momenten dat ik met mijn vader in de auto zat als heel prettig ervaren omdat ik dan even alleen met mijn vader was,dus het reizen had voor mij ook voordelen. Succes!
Liefs Kaylee