Esther (46) in Vragen van ouders
Verdriet om ouders missen
Ik ben sinds augustus 2016 gescheiden, en sinds die maand woont de vader ook niet meer in het oude huis. Ik heb een tweeling van nu 8,5 jaar oud. We hebben een 50/50 omgangsregeling.
In het begin had mijn dochter enorme moeite om steeds heen en weer te gaan. Ik heb dat de tijd gegeven omdat ik als ouder ook wel wat vraag om steeds van huis naar huis te gaan.
Nu zijn we echter meer als een jaar verder en heeft mijn dochter nog steeds veel moeite om afscheid te nemen van zowel mij als haar vader. Als we in het gewone ritme blijven is het afscheid wat langer met wat meer knuffels en kusjes. Echter zodra ik of de vader opeens in beeld zijn als het niet onze week is wordt het tranen met tuiten en ontstaat er veel stress en uitspraken dat ze me nu al mist en me zo enorm mist.
Hoe ga ik hier mee om en hoe kan ik het beste reageren. Ik wil haar namelijk deze stress niet bezorgen maar soms kan je het niet voorkomen. (b.v. iets naar school moeten brengen omdat er iets vergeten is)
Natuurlijk is er ook onbegrip van haar over de scheiding. Moet ik haar blijven uitleggen dat papa en mama niet meer van elkaar houden en niet meer samen kunnen en willen wonen? Moet ik meer uitleggen of kan ik het anders uitleggen dat zij de scheiding kan leren accepteren?
Ik hoor graag jullie input.
Met vr.gr. Esther
beste Esther, wat fijn dat je jouw verhaal hier op het forum wilt delen. ik heb dit zelf vroeger ook heel erg gehad, ik moest altijd huilen wanneer ik bij papa of mama weg ging. wat voor mij wel erg hielp was leuke dingen doen met papa en mama. ik zou daarbij niet teveel uw dochter echt volledig troosten, want het is natuurlijk erg vervelend, maar je hebt dan kans dat ze zichzelf ook zielig gaat vinden of iets. wat mijn ouders altijd deden was bijvoorbeeld een bordspel spelen, of een programma samen kijken. maar wel samen zijn en het gewoon gezellig hebben. bij mij ging het toen steeds beter. dan weet ze namelijk dat ze bij jullie beide het heel leuk kan hebben en gewoon aandacht krijgt. misschien wordt het dan ook makkelijker voor haar als ze 1 van jullie ineens tussendoor nog een keer ziet. over de scheiding betreft, wanneer uw dochter vragen daarover heeft zou je denk ik best wel specifiek mogen vertellen hoe het is gegaan. misschien dat ze het dan makkelijker kan accepteren.
hopelijk heeft u wat aan deze tips.
liefs,
kaylee
Beste Esther,
Dankjewel voor het posten van je vraag. Allereerst goed om als ouder te realiseren dat er heel wat van je kind wordt gevraagd om heen en weer te verhuizen van de ene naar de andere ouder – en dat er dus tijd nodig is om daar aan te wennen.
Als kind van gescheiden ouders herken ik deze situatie wel: mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 6 was (ben inmiddels 22) en ik vond het altijd heel lastig om te wisselen van het ene huis naar het andere huis. Voor mij werd het een enorme drempel.
Ik vond het enorm lastig dat mijn ouders uit elkaar waren en ik mijn hele hebben en houden zelf moest inpakken om dan naar een hele nieuwe omgeving te gaan (het andere huis) en ook om het moment mee te maken dat ik dan door de andere ouder werd opgehaald. Dat betekende gedag zeggen tegen de ene en aanpassen aan de ander, terwijl ik zelf ook nog een heleboel dingen aan mijn hoofd had uit mijn eigen leventje (het leverde me dus stress op).
Ik begrijp dat het – zoals je schrijft – soms onvermijdelijk is dat je dochter deze stress ervaart, omdat ze er niet op ingesteld is dat ze de andere ouder ziet wanneer het niet zijn/haar week is. Ik wil je graag een aantal dingen adviseren: ten eerste lijkt het me prettig voor je dochter om het moment van wisselen (dus wanneer ze naar het andere huis gaat) zo stressvrij en prettig mogelijk te maken – door bijvoorbeeld te helpen in te pakken en haar erop voor te bereiden. Ook denk ik dat het fijn voor haar is als jullie beide zo veel mogelijk communiceren met haar wanneer de ander in beeld komt (bijvoorbeeld als er iets vergeten naar school gebracht moet worden) op een moment dat niet in zijn/haar week is. Dan kan ze zich daar op instellen.
Als laatste wil ik je meegeven dat het zo goed is dat je haar onbegrip over de scheiding tegemoetkomt met uitleg. Dat lijkt me het meest belangrijk: begrip tonen en blijven uitleggen. Ik vond het altijd heel fijn dat mijn beide ouders me op het hart drukten dat dit hún beslissing was en dat mijn zus en ik er niks mee te maken hadden, dat ze hoe dan ook van ons hielden en dat wij altijd ook boos op hun mochten zijn vanwege de scheiding. Accepteren van een scheiding duurt lang, het is enorm wennen en als kind is het niet makkelijk om je weg hierin te vinden.
Ik hoop je hiermee wat inzicht te kunnen geven en van hulp te zijn. Heel veel sterkte.
Liefs,
Roos