Tristan (36) in Vragen van ouders
Praten over gevoelens
Ik ben twee en een half jaar uit elkaar gegaan met mijn destijds vrouw.
We woonde in Engeland en hadden daar een zoon van 6 samen. Zij had tevens een zoon uit een andere relatie die 15 was destijds. Hij heeft tevens autisme.
We hebben 7 en een half jaar samengewoond, maar uiteindelijk werkte dit niet meer.
Ik heb besloten terug te keren naar Nederland gezien ik hier mijn familie en meer vrienden heb.
Van vechtscheiding is geen sprake geweest en de relatie is nu veel beter dan wanneer we nog samen woonde.
We hebben ook goede afspraken kunnen maken over financiën en wanneer ik mijn zoon zie.
Hij woont nu nog in Engeland en komt elke schoolvakantie naar Nederland. Ongeveer elke 8 weken.
Er komen nu wel meer berichten vanuit zijn school wat betreft slecht gedrag en pesten.
Hij heeft zich nooit uitgesproken hoe hij zich voelt, en weet daarom niet goed wat er speelt en wil hem graag helpen.
Hoe kan ik met mijn kind praten over zijn gevoelens?
Hoi Tristan!
Bedankt voor je bericht. Wat goed dat je met je zoon wilt praten. Ik kan me goed voorstellen dat dat niet makkelijk is en ik vind het knap en goed dat je dat toch graag wilt.
Ik denk dat praten altijd begint met durven te vragen en luisteren. In het begin is dat een beetje eng, maar door een open vraag te stellen, laat je juist zien dat je interesse toont. Ik praat uit mezelf ook niet veel, maar vind het fijn als iemand me gewoon eens aankijkt en zegt: ‘Joh, hoe gaat het nu écht?’ / ‘Waar zit je mee?’ / ‘Hoe is de situatie voor jou?’ (dus: allemaal iets minder standaard vragen dan ‘hoe gaat het’, want dat leidt snel tot een standaard antwoord: ‘goed’. Luister vervolgens naar wat je kind zegt, en vraag door, zonder te oordelen. Toon begrip en respect. Ik denk dat dat de manier is waarop je zo’n gesprek het beste kan beginnen, of de manier waarop ik het zelf fijn zou vinden.
Het is lastig dat je in Nederland zit. Als de problemen vooral op school opspelen kan het helpen om daar eens in gesprek te gaan. Het lijkt me vervelend voor je dat je niet in de buurt bent om er makkelijker voor hem te kunnen zijn.
Sterkte!
Anne
Beste Tristan,
Wat fijn dat u uw zorgen deelt op het forum. Ik snap heel goed dat dit lastig voor uw is en dat u hier graag met uw zoon over wilt praten. Zelf ben ik ook niet zo n prater dus ook tijdens en na de scheiding van mijn ouders praatte ik er bijna niet over. Mijn docent en mijn moeder hebben mij toen aangeraden om dingen op papier te zetten. Ik kreeg een soort dagboek waar ik al mijn gevoelens in op kon schrijven. Vervolgens mocht ik zelf kiezen of ik wilde dat iemand het last. Voor mij heeft dit heel erg geholpen. Ook hebben mijn moeder en ik toen aan het eind van de week een momentje ingelast waarin we samen een kopje thee dronken en eventjes gingen praten over de week. Ik mocht op dat moment zelf kiezen of ik wilde dat mijn moeder mijn dagboek las. Dit heeft mij heel erg geholpen. Zo kon ik mijn gevoelens kwijt in mijn dagboek en wist ik dat mijn moeder zo iezo elke week een momentje voor mij had om te praten.
Hopelijk helpen deze tips ook bij u en uw zoon.
Ik wens u nog heel veel succes en geluk.
Groeten,
Lisa