Abby (41) in Vragen van ouders
Meer vertellen?
Fijn dat ik hier mijn vraag mag stellen. We zitten helaas midden in het scheidingsproces. Vader woont tijdelijk elders en ik woon met de kinderen in het ouderlijk huis totdat ik de sleutel krijg van een huis vlakbij. Onze oudste zoon (13 jaar) riep in een boze bui dat ik maar alleen naar dat huis moet gaan als ik zo nodig weg moet gaan. Ook zei hij dat ik de scheiding wil maar dat ik niet over alles mag beslissen. We hebben de kinderen gezamenlijk over de scheiding vertelt. De kinderen weten dus niet dat dit geen gezamenlijk besluit is maar dat mijn aanstaande ex een scheiding wil. Tot hoever is het slim om de oudste meer te vertellen over het waarom van de scheiding? Boos zijn mag maar hij valt me nu persoonlijk aan en daar heb ik heel veel moeite mee.
Dank je wel voor het lezen.
Beste Abby,
Wat fijn dat je ons forum hebt gevonden, dankjewel voor je bericht. Wat een lastige situatie zeg, ik begrijp je vraag heel goed. Ik herken heel veel in je bericht uit mijn eigen situatie (maar dan vanuit de positie van je oudste zoon). De boosheid die jouw oudste zoon voelt heb ik ook heel lang gevoeld en afgereageerd op een van mijn ouders. Achteraf heb ik daar trouwens best spijt van, want ik zie nu in dat het niet terecht was.
Als ik me probeer te verplaatsen in je zoon denk ik dat hij gewoon heel erg verdrietig is om de scheiding. De basis valt eigenlijk weg; daar komen heftige emoties bij kijken. Toen mijn vader me vertelde dat hij en mijn moeder gingen scheiden, gaf hij niet aan wiens keuze het was. Toen ik mijn moeder sprak daarna was ze zo boos op mijn vader en heeft ze mij alle redenen van de scheiding verteld. Mijn vader was de boeman en ik geloofde dat. Achteraf weet ik dat het vast niet allemaal zijn schuld was en dat er wel meer speelde, maar op de een of andere manier voelde het fijn om boos te zijn op hem. Kon ik mijn emoties ergens kwijt… En dat was denk ik achteraf gezien bij de ouder die dit van mij kon hebben. Alsof ik dat onbewust wist (het voelde het veiligst om op de persoon die voor mij het sterkst aanvoelde af te reageren, in mijn geval mijn vader). Misschien ook wel een gek compliment of zo. Achteraf baal ik wel dat ik zo boos tegen hem heb gedaan, maar als ik er op dat moment zo kort na de scheiding iets NIET bij kon hebben, was het wel dat mijn vader vertelde dat mijn moeder er schuldig aan was. Gevolg: ik zat er tussenin en moest kiezen wie ik zou geloven. Ik had juist graag gewild dat hij me zo vertellen dat hij mijn emoties begreep, en dat hij ondanks alles nu het beste wilt voor mij. Dus niet over de inhoud van de scheiding (het ‘waarom’), maar steunen in hoe het verder moet gaan (het ‘hoe’ van de scheiding). Ik denk dat als je dat doet, dat de persoonlijke aanval naar jou zal afnemen. En juist zal toenemen als je doorgaat over het waarom.
Wat ik eigenlijk met mijn verhaal wil meegeven, is dat dit een ‘normale’ reactie is van je oudste zoon, ook al is dit echt niet leuk voor jou. En ik snap dat het moeilijk is als hij je persoonlijk aanvalt. Natuurlijk kun je hem vertellen (op een moment dat hij rustig is en niet al heel hoog in zijn emotie zit) dat dit iets is wat zo is gelopen tussen jou en zijn vader en dat jij het ook heel jammer vindt, maar papa vast ook. Hetgene wat je niet moet doen (vanuit mijn ervaring), is (direct of indirect) aangeven dat het eigenlijk zijn vaders schuld is dat jullie in deze situatie zitten. Dat maakt het hem denk ik nog meer in de war. Ik riep kort na de scheiding altijd dat ik antwoorden wilde en die kreeg ik van mijn moeder, maar die antwoorden hebben me uiteindelijk heel erg in de war gebracht. Wie sprak nou de waarheid en waarom wilden een van mijn ouders de andere pijn doen? En nu, jaren later, heeft mijn zusje ervoor gekozen van beide kanten het verhaal aan te horen, maar ik heb er nooit meer naar gevraagd. Liever geen antwoorden dan die mij in de war brengen. Dit hoeft natuurlijk voor jouw zoon niet ook zo te zijn, maar vooral omdat de scheiding zo vers is wil ik je wel graag even meenemen hoe het hem in de war kan brengen als je aangeeft dat zijn vader de schuldige is.
Naast het delen van mijn ervaring zou de training van Villa Pinedo voor gescheiden ouders je ook kunnen helpen. Deze online training biedt handvatten om jezelf en je kinderen zo goed mogelijk te begeleiden tijdens en na het scheidingsproces. Je leert bijvoorbeeld wat er in het hart en hoofd van kinderen omgaat en hoe je er als ouder voor zorgt dat je je kinderen de ruimte geeft van jullie allebei te kunnen houden. Bijvoorbeeld de hoofdstukken “Veranderingen” en “Loyaliteit” zouden je denk ik antwoord kunnen geven op de vragen die je hebt. Meer informatie vind je op: https://training.villapinedo.nl/.
Ik hoop echt dat ik je hiermee heb kunnen helpen! Ik wens je veel succes met alles de komende tijd.
Veel liefs,
Demi
Demi, Veronique en Willem,
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik heb met de vader van de jongens gesproken hierover en we hebben met de oudste gesproken over huwelijken, liefde, verliefdheid, scheiding etc in het algemeen. Verder hebben we afgesproken dat we positief over elkaar blijven praten. We willen er alles aan doen om de jongens te helpen. Dank je wel.
Hoi Abby,
Wat goed dat jij hier je vraag stelt! En wat vervelend dat jij nu midden in een scheiding zit. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit voor jou en je gezin heel moeilijk is. Toen mijn ouders gingen scheiden, was ik vijf. Ik werd dus niet bewust heel boos. Later hebben mijn ouders best wel open met mij gepraat over de scheiding als ik een vraag wilde stellen. Dit gaf mij veel rust. Misschien zouden jij en de vader van de kinderen kunnen overleggen over hoe jullie het beste kunnen praten met jullie zoon? Zo kan hij ook goed uitleggen hoe hij zich bij de scheiding voelt! Als jullie goed naar hem luisteren, denk ik dat dat jouw zoon veel rust kan bieden! En misschien is het fijn om de open brief ‘aan alle gescheiden ouders van Nederland’ van Villa Pinedo te lezen. Hierin staat heel goed het gevoel van de veel kinderen beschreven: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/ .
Lieve Abby, ik wens jou en jouw kinderen heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Als je nog vragen hebt: stel ze gerust op het forum!
Veel liefs,
Veronique
Hoi Abby, als je met je ex hebt afgesproken om het als een gezamenlijk besluit te brengen zou ik die afspraak in ieder in stand houden tot je dit met hem hebt besproken. Ik snap dat het oneerlijk voelt dat je zoon boos op je is, maar in het begin zijn bijna alle kinderen boosb als hun ouders gaan scheiden. Je kan natuurlijk wel tegen je zoon zeggen hoe vervelend je de scheiding zelf vindt zonder de afspraak met je ex te verbreken. Probeer begrip te tonen voor zijn boosheid en neem het hem alsjeblieft niet kwalijk. Het gaat er meestal ook niet om wiens schuld het is. Iedereen is verdrietig en probeer elkaar daarin te steuenen zover dat kan. Hopelijk heb je hier iets aan. Heel veel sterkte!