Anoniem (39) in Vragen van ouders
Kinderen vertellen over scheiding
Hallo, binnenkort vertellen wij onze kinderen dat wij gaan scheiden. Ter voorbereiding hebben wij de cursus gekocht en nu willen wij eerst samen bespreken wat wij gaan zeggen tegen de kinderen. De kinderen zijn 9 en 4 jaar. Wij willen zeggen dat we elkaar niet meer gelukkig maken. Maar is dat voldoende of moet je nog meer zeggen? Kan je zeggen: we denken anders over dingen? Maar wat als de oudste verder vraagt? Mijn man is erg druk met werk en heeft gezegd dat hij een avontuurlijk en vrij leven wilt ( en er is een ander in het spel). Ik wil vooral iemand die mij steunt en graag bij mij en de kinderen wilt zijn maar dat wil/kan hij niet geven….Moeten we hier iets over zeggen? Maar hoe dan? Of moeten we zeggen dat we ze dat pas kunnen vertellen als ze groter zijn ofzo? Dan geef je ze toch het gevoel dat je ze niet serieus neemt en niet betrekt in deze situatie? Ik vind het lastig, ik hoop dat jullie kunnen helpen. Alvast bedankt!
Lieve moeder,
Bedankt voor uw bericht op het forum, heel fijn dat u uw verhaal met ons wilt delen. Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit een hele lastige situatie is voor jullie! Wat goed om te lezen dat jullie gebruik maken van de cursus en dat jullie zo goed nadenken over hoe dit aan te pakken, ik denk dat dat heel belangrijk is. Mijn ouders hadden het in mijn ogen niet zo goed doordacht. Mijn moeder heeft het mij in haar eentje verteld, dat maakte dat ‘papa én mama’ in mijn ogen al direct niet meer bestond. Ik was 4 jaar en heb na dat moment een tekening gemaakt voor mijn vader, waarop ik mijzelf en mijn moeder had getekend met tranen. Ik denk dat dat wel laat zien dat ik mijn vader graag duidelijk wilde maken hoe dat moment was voor ons. Het is ook gewoon een moment dat je als gezin moet doormaken. Ik vind het dan ook fijn om te lezen dat jullie samen nadenken over wat jullie willen zeggen.
Jullie willen onder andere zeggen dat jullie samen niet meer gelukkig zijn en dat lijkt me prima om te doen. Ik zou zelf wel graag willen weten waarom, hoe dat nou gekomen is. Alle kinderen denken volgens mij na over de reden. Zelf kan ik me niet goed herinneren of en zo ja welke reden mijn ouders mij hebben verteld. Nu, na al die jaren, heb ik zelf wel een reden bedacht maar ik weet niet 100% zeker of die overeen komt met de reden van mijn ouders. Ik denk dan ook dat het inderdaad goed kan zijn om te zeggen dat jullie beide andere dingen willen in het leven en dat jullie verschillend denken over belangrijke zaken, waardoor het samen niet meer goed gaat. Zoiets. Welke zaken dat dan precies zijn, lijkt mij dan weer minder van belang. We willen graag betrokken en serieus genomen worden, maar scheiden is ook voor een deel iets tussen ouders in mijn ogen. Ik zou daarnaast inderdaad niet graag horen dat ik sommige dingen pas te horen krijg als ik ouder ben, want dat voelt alsof er dingen verzwegen worden. Voor ons is vooral wél belangrijk om te weten dat het in ieder geval niet aan ons ligt, dat onze ouders samen voor ons blijven zorgen, dat we ze beide blijven zien, dat we van allebei evenveel mogen houden etc.
Ik hoop dat u hier iets aan hebt en wens jullie veel succes!
Liefs,
Zoë
Beste Anoniem,
Dank voor je bericht op het forum. Wat een nare situatie, ik ken het alleen vanuit het perspectief van het kind, maar kan me ook voorstellen dat het als ouder verschrikkelijk moet zijn om te vertellen.
Ik ben wel blij om te horen dat jullie de VP cursus hebben aangeschaft en ik hoop dat jullie tot wat inzichten zijn gekomen. Ik denk dat ik het heel fijn zou hebben gevonden als mijn ouders ook toegang tot zoiets zouden hebben gehad in de tijd dat ze ons vertelden dat ze uit elkaar gingen.
Ik heb een paar tips voor je, gebaseerd op hoe ik mij heb gevoeld over de communicatie van mijn ouders tijdens de scheiding. Ik ben allereerst heel erg blij dat ze samen waren toen ze het ons vertelden en ook echt er de tijd voor namen – en ook voor de vragen die we daarna hadden. Mijn zus en ik waren toentertijd 6 en 8, en onze ouders zeiden dat ze “uit elkaar gegroeid” waren. Ik ben inmiddels 23 en kan het me niet meer helder herinneren, maar weet wel dat het uiteraard een verdrietige avond was en dat het fijn was dat beide ouders tegen ons herhaaldelijk zeiden dat de scheiding niks met ons te maken had, dat het absoluut niet onze schuld was, en ook dat wij altijd boos en verdrietig mochten zijn tegenover hen en ook over de scheiding.
Voor de rest zou ik niet teveel uitweiden over de problematiek tussen jullie: ik heb het altijd heel erg fijn gevonden dat de communicatie over de scheiding en eventuele verwijten (waar ik dus niks van heb gemerkt) tussen hen bleef en niet via mijn zus en mij ging. Ik denk ook dat het belangrijk is dat jullie eerlijk zijn tegenover de kinderen, ook wanneer ze verdere vragen zullen hebben. Misschien is het wel een idee om het in stappen te vertellen: dus eerst dat jullie uit elkaar gaan, en dan in een later stadium over eventuele nieuwe partners. Het is als kind echt veel om op je bord te krijgen namelijk.
Verder wil ik je graag wijzen op de open brief aan alle gescheiden ouders, die kan je hier lezen: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/. En misschien is het fijn als je deze open brief aan alle kinderen van gescheiden ouders aan jouw kinderen kan laten lezen? Deze vind je hier: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-kinderen-van-gescheiden-ouders/ . Jullie kunnen hierin allemaal lezen dat jullie er niet alleen voor staan en dat het – hoe moeilijk ook af en toe – belangrijk is dat jullie open tegen elkaar blijven en blijven communiceren. Want ook al is het geen ideale situatie, je kan elkaar echt helpen door naar elkaar te luisteren.
En vertel jullie kinderen dat jullie van ze houden! Klinkt voordehandliggend maar is echt fijn om te horen op zo’n verdrietig moment.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Sterkte.
Liefs,
Rosa
Hallo anoniem, bedankt voor je berichtje op het forum. Wat een lastige situatie.. Vertellen dat jullie gaan scheiden is natuurlijk sowieso al niet leuk. Ik weet nog dat mijn ouders en mijn broertje en ik aan tafel zaten en mijn moeder toen zei dat ze weg zou gaan bij mijn vader. Dat was al een enorme klap in ons gezicht, dus verder kan ik me niet heel veel herinneren van dat gesprek. Later kwamen er vragen en heb ik die alsnog aan mijn moeder gesteld. Ik was wel al ouder dan jouw kinderen nu zijn, maar ik denk dat het prima is om te zeggen dat jullie niet meer gelukkig zijn samen/ elkaar niet meer zo lief vinden, of iets in die trant. Aangezien de kinderen vrij jong zijn, denk ik dat dat op dat moment voldoende is. Daarnaast kunnen jullie natuurlijk tegen ze zeggen dat ze altijd iets mogen vragen als ze iets willen weten. Misschien komen die vragen dan meteen al, maar misschien ook later pas (zoals bij mezelf het geval was). Dan is dat ook prima. Dat jullie eerlijk en open zijn is het belangrijkste. Daarmee geef je de kinderen een gevoel dat ze over alles mogen praten met jullie. Als de oudste verder vraagt, zou ik eerlijk zeggen wat er speelt en dat jullie (zoals je zelf aangeeft) anders denken over dingen.
Ik heb erg veel moeite gehad met de scheiding en ik weet nog dat ik erg veel tijd nodig had om dingen een plekje te geven en er veel tranen gevloeid hebben, maar dat hoort erbij. Dat ik die ruimte kreeg en mezelf kon zijn was voor mij op dat moment het belangrijkste. Ik vind het goed om te horen dat jullie er samen over nadenken wat jullie willen gaan zeggen. Op dat moment kan het misschien anders lopen, maar nogmaals: open en eerlijkheid is het belangrijkste.
Veel sterkte!
Liefs, Nadine