renee (49) in Vragen van ouders

Ervaring met ouderverstoting?

Hallo,
Ik ben een “verstoten ouder”. Ik zie mijn kinderen van 13 en 15 jaar nauwelijks. Dit is verschrikkelijk pijnlijk. Tot aan mijn scheiding, nu ruim drie jaar geleden, ben ik volledig moeder geweest. Ik hou enorm veel van mijn kinderen. Ik heb geen invloed op de manipulatie van mijn ex, waardoor mijn kinderen steeds verder van mij wegdrijven. Al jaren zijn er allerlei hulpverleningsinstanties betrokken. Zij modderen een beetje aan. En sinds een maand staan de kinderen onder toezicht. Ik heb de voogd nog niet ontmoet maar ik heb er weinig vertrouwen in. Er wordt weinig ondernomen door de hulpverlening. Het is ook erg complex. Maar de situatie is enorm schadelijk voor de ontwikkeling van kinderen. Zijn er bij jullie, bij villapinedo, kinderen die de dupe zijn geworden van ouderverstoting? En wat voor impact heeft dat op jullie gehad? Ik ben heel erg benieuwd naar jullie reakties. Hartelijke Groet, Renee

2 reacties

  1. Felicia op 26 februari 2018 om 15:26

    Hoi Renee, goed dat je een berichtje plaatst op het forum! Ik snap dat dit een hele moeilijke situatie is. Ik zie mijn moeder al 5 jaar niet en heb zelf ook onder toezicht gestaan en daarbij ook met heel veel hulpverleningsinstanties te maken gehad.

    Voor mij is mijn voogd heel fijn geweest. Ik wilde in die tijd heel graag met een psycholoog praten. Mijn moeder stak daar allerlei stokjes voor om het ook maar dwars te kunnen zitten op wat voor manier dan ook. Gelukkig was daar mijn voogd die dan kon zeggen van; nee het is belangrijk voor haar dus kan ik die benodigde handtekening verzorgen.

    Inmiddels is dat al 3,5 jaar geleden en zit ik nog steeds bij een psycholoog om te praten over de hele situatie rond het niet zien van mijn moeder. Ik kan wel leven met de situatie maar voor mij kan het af en toe nog wel heftig zijn. Ik heb ongeveer eens in de maand het er even een paar dagen heel erg moeilijk mee maar dan zorg ik voor afleiding. Leuke dingen doen zodat ik niet aan het missen van mijn moeder hoef te denken. Buiten die momenten denk ik er af en toe ook wel aan maar dan gaat het wel. Ook mede door die gesprekken bij de psycholoog is het voor mij allemaal wat dragelijker geworden. Ik ga verder met mijn leven en plezier maken op de leuke momenten.

    Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt en dat je een beetje een beeld hebt van hoe het voor een kind kan zijn die te maken heeft met ouderverstoting. Heel veel sterkte met alles!

    Liefs, Felicia

    • Anoniem op 4 maart 2018 om 21:51

      Hoi felicia, bedankt voor je reactie. Uit je verhaal lijkt het of je zelf tot de keuze bent gekomen om je moeder niet meer te zien omdat ze voor jou het leven heel moeilijk maakte.
      Ik vind het heel fijn voor jou dat je echt hulp wilde en dat je daar ook open over kon zijn. Bij mijn kinderen is het haast niet meer mogelijk om ze te helpen. Omdat ze geen hulp “willen” accepteren.. maar dat is eigenlijk hun vaders wil. Ze zijn enorm geïsoleerd en gebrainwashed. Ik vind het enorm tragisch om machteloos te staan. Ik kan ze niet helpen. Ik begrijp dat jij het ook heel moeilijk hebt nog soms en hebt gehad. Het is vreselijk om slachtoffer te worden van zo’n vreselijke scheiding als kind. Ik wens je veel plezier toe en het besef dat jij een eigen individu bent en een eigen leven hebt. Ik wens je ook toe dat je contacten ervaart met mensen die je kunt vertrouwen en bij wie je niet altijd sterk en individualistisch hoeft te zijn.
      Hartelijke Groetjes

Laat een reactie achter