Mar (60) in Vragen van ouders
Dochter wil geen contact met vader
De vader van de kinderen en ik zijn 5 jaar geleden gescheiden. Helaas…….een vechtscheiding. Mijn 2 kinderen wilden hun vader niet zien. Ik heb hen regelmatig laten weten dat zij een vader en een moeder hadden en de scheiding iets was tussen hun vader en mij. Na een jaar is er heel langzaam contact ontstaan. Mijn dochter heeft het daarna zwaar te verduren gehad. In het kort komt het erop neer dat haar vader geen oor had voor haar behoefte en zij in zijn nieuwe leven mee moest gaan. Van mijn zoon weet ik het niet echt, hij is nogal gesloten. Mij is vanuit hulpverlening aangeraden geen contact te hebben met de vader van mijn kinderen vanwege gedrag. Mijn dochter wil eigenlijk voorlopig geen contact en in de toekomst misschien wel. Durft dit niet met haar vader te bespreken vanwege de reactie die zij verwacht. (Stalken met opdringerige berichten). Zij zijn 21 en 25. Studeren allebei en hebben buiten de alimentatie (door vader aangevochten toen de jongste 18 werd, terwijl in zijn inkomsten geen negatieve wijziging was geweest) nooiteen extraatje van hun vader gekregen. Hij heeft tot nu toe niet bijgedragen in studiekosten.
Dochter en ik zijn afzonderlijk nog steeds in therapie. Ik wil zo graag helpen het makkelijker te maken voor hen. Inmiddels weet ik niet meer hoe. Ik heb afstand genomen, weet niet of dat de beste remedie is. Hebben jullie tips?
Beste Mar,
Bedankt voor je bericht. Deze situatie is soortgelijk als de mijne. Ik heb een aantal jaren geleden na de scheiding van mijn ouders ook het contact met mijn vader verbroken, aangezien hij er nooit voor mij was.Hij komt ook financieel nauwelijks voor mij op, en hij was nooit een luisterend oor of een echte vader voor mij.
Ik zou ook als ik jou was zeker niet in contact treden met je ex-man. Als ik jou dochter was, zou ik de vader gewoon een bericht sturen van dat ze geen contact met hem wil. Zij kan hierin zelf bepalen of dit met of zonder uitleg moet. Ik zou persoonlijk wel wat uitleg geven, niet heel uitgebreid, maar ik denk dat dan de kans minder groot is dat hij haar lastig gaat vallen. Maar ik kan het natuurlijk lastig beoordelen, omdat ik hem niet ken. Ik zou in ieder geval ook alle berichten die daarna van hem komen negeren.
Voor jou is het denk ik belangrijk om een luisterend oor te blijven. Zelf beginnen met het onderwerp is vaak pijnlijk, dit was voor mij als kind/jongvolwassene in ieder geval wel zo. Het was voor mij al fijn dat ik kon praten als het nodig was en dat mijn moeder ook echt een luisterend oor was en tips mee gaf of in ieder geval begripvol was voor mijn gedachtens en gevoelens.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens je veel liefs,
Anne
Beste Mar,
Bedankt voor het delen van uw ervaringen en dat u open staat om te luisteren naar onze ervaringen. U beschrijft een hele vervelende situatie over een vechtscheiding en slecht contact tussen vader en kinderen. Wat er voor mij als eerste uitsprong is: ´Mij is vanuit hulpverlening aangeraden geen contact te hebben met de vader van mijn kinderen vanwege gedrag´. Ik denk dat ik het persoonlijk juist fijn zou vinden als mijn ouders nog goed contact met elkaar hadden. Enerzijds omdat mijn ouders altijd ouders zullen blijven, wat er ook gebeurt. Daarnaast denk ik dat het ´makkelijker´ is om contact te leggen als ik dat samen kan doen met de andere ouder. Misschien maakt het de stap minder groot.
Uit een ander soort ervaring weet ik wel dat ik het heel fijn vond om de ruimte te krijgen om mijn gevoelens te uiten. Hulpverlening kan inderdaad heel fijn zijn!
Praten is denk ik ontzettend belangrijk. Dat raad ik u dan ook sterk aan! Ik hoop dat u wat aan mijn ervaring en tips heeft. Veel succes!
Veel liefs Mandy
Beste Mar,
Dankjewel voor je bericht en dat je dit op het forum wilt delen. Dit is een hele lastige situatie. Een vechtscheiding is natuurlijk heel vervelend, zowel voor ouders als kinderen. Ik begrijp heel goed wat je schrijft over je dochter, dat ze niet durft te bespreken uit angst voor de reactie, dit heb ik zelf ook wel gehad. Het heeft mij heel veel moeite gekost om bepaalde dingen met mijn ouders te bespreken, maar na veel moed te verzamelen en dit toch te doen ben ik er wel achter gekomen dat het mij helpt om er over te praten. Als ik het eenmaal uitgesproken had viel er een soort last van mijn schouders. Hiermee wil ik niet zeggen dat je dochter het met haar vader MOET bespreken, maar vanuit mijn ervaring kan ik zeker zeggen dat ik me er beter door voelde, ondanks dat ik er enorm tegenop zag. Ik merkte altijd wel dat ik het fijn vond als mij de mogelijkheid werd geboden om er over te praten, zonder verplichtingen. Het gevoel dat je terecht kan bij je ouders bood mij een soort zekerheid. Daarnaast merkte ik altijd wel dat ik het fijn vond als mij de ruimte werd gegeven die ik nodig had. Ik kan moeilijk oordelen wat het beste is in deze situatie, maar zolang je kinderen (in dit geval voornamelijk je dochter,) weten dat het oké is om er over te praten biedt dat misschien al een soort rust. Hopelijk biedt de therapie je dochter ook wat rust en zekerheid in deze situatie.
Hopelijk helpt mijn ervaring een beetje en wees vooral welkom op een berichtje achter te laten op het forum. Ik wens jou en je dochter veel succes.
Liefs, Anique