Mijn vader, mijn held. Delen? Dacht het niet!

Ista
19 okt 2017

Al van jongs af aan was ik echt een papa’s kindje. Zo kroop ik elke avond even bij hem op de bank om te knuffelen en liepen we wekelijks uren door het bos. Soms pratend over van alles en nog wat, soms in stilte genietend van elkaars gezelschap. Vooral dat laatste is iets wat alleen wij met elkaar kunnen. Mijn vader was (en is stiekem nog steeds) een soort held voor me. Iemand die bijna niks fout kon doen in mijn ogen. Hij was dan ook van mij en alleen van mij.

Uiteindelijk gingen mijn ouders scheiden en zag ik mijn vader ineens een stuk minder. Vooral in het begin had ik het hier erg moeilijk mee. Zo liep ik vroeger nadat ik thuis kwam van school altijd meteen naar de werkkamer van mijn vader. We dronken dan samen een kop thee. Als hij tijd had vertelden we elkaar alles over onze dag, als hij geen tijd had ging ik er gewoon even in stilte bij zitten. Na de scheiding was dit natuurlijk niet meer het geval. Ik ben daarna al snel op kamers gegaan, waardoor ik hem nog minder zag. Maar hij bleef van mij.

Het klinkt misschien bezitterig, maar toen mijn vader een tijd geleden vertelde dat hij een nieuwe vriendin had was ik alles behalve blij. Al helemaal toen bleek dat zij zwanger was. Ik was woedend! Gelukkig bleek het een geweldig lieve vrouw te zijn en heb ik nu het liefste kleine halfbroertje wat je maar kunt wensen. Maar in het begin vond ik het moeilijk. Ik moest mijn vader opeens delen. Op de een of andere manier was ik bang dat hij veel minder tijd en zelfs liefde voor me zou hebben en alleen nog maar met zijn nieuwe vriendin en kind zou zijn.

Als ik het zo opschrijf lijkt het raar dat ik zo dacht, maar eigenlijk is het een hele logische gedachte. Ik hoor vaker dat mensen dit soort dingen tegenkomen en mijn zusje was er op dat moment ook een beetje bang voor. Gelukkig heb ik het er vrijwel meteen met mijn vader heel lang en eerlijk over gehad. Hij verzekerde me ervan dat het echt niet nodig was om bang te zijn. Natuurlijk zou hij het drukker krijgen, maar zijn liefde voor ons zou nooit veranderen. En hoewel hij het inderdaad een stuk drukker heeft, merk ik dat hij misschien juist nu nog wel meer zijn best doet om het contact te onderhouden.

Kortom: ik was boos en bang om mijn vader te moeten delen. Maar door dit te bespreken en zijn nieuwe vriendin te accepteren verdween dat gevoel snel en zag ik ook opeens dat hij gelukkiger was dan ooit. Dit heeft onze band alleen nog maar sterker gemaakt, ondanks het feit dat ik hem een stuk minder zie. Nergens voor nodig dus, die onzekerheid.

Ista (20)