Ik wil niet volwassen worden

Dit jaar ben ik 24 geworden. Klasgenoten ronden studies af, gaan samenwonen, trouwen en krijgen kinderen. En ik? Ik lijk wel vast te zitten in mijn volwassen, doch af en toe ‘kinderlijke’ brein. Niet dat ik het erg vind, helemaal niet zelfs, maar blijkbaar zijn er toch een hele hoop oudere mensen die me met andere ogen bekijken.

Drie dingen waarom ik soms niet met volwassenen geassocieerd wil worden:

1. Naarmate je ouder wordt, verwachten mensen dat je je verantwoordelijk en verstandig gaat gedragen. Natuurlijk kom wijsheid met de jaren en als je ouder wordt, dan kun je steeds beter dingen accepteren die je als kind heel moeilijk vond. Toch lijken volwassenen daar ontzettend misbruik van te maken als het erop aankomt.

‘Zo’n opmerking had ik niet van een volwassen dame zoals jij verwacht!’ – Mag ik niet nog steeds moeite hebben met de vriend van mijn moeder? Zij is nog steeds mijn moeder en ik nog steeds haar kind.

2. Volwassenen denken het altijd beter te weten (maar dat weten ze niet ;-)). Begrijp me niet verkeerd: ik denk dat alle ouders doen waarvan ze denken dat het beste is voor hun kind. Maar je hebt een verschil in ‘denken’ dat je het beste doet en daadwerkelijk het beste doen. Jij denkt dat je het beste doet voor je kind door hem/haar weg te houden bij zijn/haar vader/moeder? Prima. Maar ís dat ook het beste? Voor de kinderen, niet voor jou. En wie weet er in deze situatie wat het beste is voor de kinderen zelf? Vraag de kinderen wat ze nodig hebben.

3. Je kunt van pubers zeggen dat ze vinden dat ze het centrum van hun wereld zijn, maar ouders kunnen er ook wat van. Ouders en andere volwassenen. Hé, natuurlijk zijn er een heleboel liefhebbende en zorgzame volwassenen. Toch blijkt uit veel berichten op social media dat er veel volwassenen zijn die moeite hebben met bepaalde situaties en dat ze die niet los kunnen laten. Gaan die opmerkingen over de kinderen of over henzelf?

Met dit artikel wil ik niemand voor het hoofd stoten, het zijn gedachten die in mijn hoofd rondspoken. Ik krijg dagelijks te horen dat je als 24-jarige geacht wordt volwassen te zijn, maar je bent en blijft een kind van je ouders. Hoe oud je ook bent.

Femke (24)